Elimdeki hamburgere baktım. Sınıftaki kızların bazıları fısır fısır konuşarak bana bakıyordu. Hamburgeri yememeliydim. Yeterince kilo almıştım zaten. Incecik bir beli, uzun ince bacakları, belirgin köprücük ve bel kemikleri olan ben son iki ayda tam 15 kilo almıştım. Artık güldüğümde şişen etli yanaklarım, yürürken sallanan basenlerim vardı. Şansıma sınıfta hiç kilolu kız yoktu. Bu yüzden dikkat çekiyordum. Kızların bakışları ve fısıltıları Altında bu hamburgeri yemek istemiyordum fakat karnım gurulduyordu kaç teneffüstür.
Büyük bir ısırık aldım hamburgerden. Ben hamburgerimi yemeye başlayınca etraftaki kızlar gülüşmeye başladı. Gözlerim sinirden yaşarmışken hamburgeri bırakıp çantami aldım ve çıktım okuldan.
Okul, yetimhaneye çok yakındı. Hızlı adımlarla ve ağlayarak gittim.
2 ay önce babam annemi öldürmüştü. Güzel hayatım, babamın içki içtiği tek bir geceyle mahvolmuştu. Kimse istememisti beni, ben de yetimhaneye düşmüştüm. Depresyona girip sürekli abur cubur yemeye başlamıştım. Aldığım kilolarla dalga geçen arkadaş dediğim insanlardan uzaklaştırmıştım kendimi.
Ne olmuş yani 15 kilo aldıysam. Ne olmuş yani artık 35 kilo değil de 50 kiloysam? Benim onlara ihtiyacım vardı. Babam annemi gözüm önünde öldürmüştü!
Ve biz bu hayatta yalnızdik.
Yurda varınca üç kızla birlikte kaldığım odaya girdim. Tartınin üstüne çıktım. 54 kilo mu? 4 kilo daha almıştım!
Yatağıma oturup ağlamaya başladım.
Ben ağlarken kapı açılıp içeri bir kız girince hemen gözyaşlarimi sildim.
Kız gülerken kısılan gözleriyle "Merhaba," dedi ve elindeki valizi yanımdaki boş yatağın yanına koyup bana elini uzattı. "Ben Berken. "
Kaslarimi çatarak elini sıktım. "Yetimhaneye gelen biri için fazla neşeli görünüyorsun? "
"Ben geçici olarak buradayım. "
"Nasıl yani?"
"Annem ben Doğarken ölmüş. Babamı da iki hafta önce kaybettik. Ablam ve abim reşit oldukları için onların yanında kalabilirdim ama bana bir süre yetimhanede kal, biz işleri düzene sokup seni alacağız dediler." diye açıklamada bulundu. "Peki sen?"
"Iki ay önce babam annemi öldürdü. " diyip sustum. O da susmuştu zaten.
Sonra bana sıcacık gülümsedi. "Bana adını söylemedin. "
"Janset ben."
Berken ayağa kalktı. "Beni arkadaşlarınla tanıştırır mısın? "
"Arkadaşım yok benim."
"Yoo. Ben Varım. "
ve hayatıma bir tatlı bela girmişti
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kırık Dünyalar
NonfiksiBabam annemi öldürdükten sonra yetimhaneye düşmüştüm. Kimse istememişti beni. Kimsem kalmamıştı. İnsanlarin benden nefret edip yüzüme vurmasına dayanamıyordum. Ve herşey, mutlu olmak için çabalamalarım bir kızın blogunda ve başıma geç de olsa gele...
