Herkesin nereden başlayacagi bilemediği nokta vardir. Kemikleri sıkıstıran duygularda. İki eklem önemli tutar. Biri aşk digeri ise arkadaşliktir.
Bu ikisi yaninda oldugunda hayatin gerceklerini unutur olursun. Çünkü ozaman mutlusundur. Gerçeklerle yüzleşmek kemikleri sizlatmak yerine bu sefer kemiklerini acisina dair kirar.
İkisi çok önemli iken senin için. Gün gelir ikiside gitmeye çalışir. Uzaklaşir daha da çok uzaklasir gitme demeye bile dilin tutunur hale gelir. Korkarsin çunku kaybetmeye başliyorsun. Hani ne bilim sevdiklerim yanimizda olunca seni dimdik tutar ya iste yavasca kimsen kalmicagini hissediyorsun. Aslinda çok seversin ama hissettiremezsin belkide sevdigin kadar sevilmedigi icin olmasi gerek.
Onca kalabalik şehir yalnizlasir.İlkten aşk biter. Yikilirsin . Arkadasliga siginirsin belki bir yanin guclu tutar diye. Daha sonra arkadasliginda son bulma noktalari gelir. Artik ne yapicagini ne soylucegini bilemezsin. Anlamsizlasirsin hissizlesirsin kisacasi kendi icinde yok olursun.Kocaman yok hem de.
Kirilirsin kirarsin ama kimse boyle olmasini istemez kendin bile. Fakat zorunlu hale geldigini hissedersin. Belli bir vakit sonra yalnizlasirsin.
Ama çok özlersin. Onunla gecen zamanlarini hayal edersin. Daha da çok özlersin eskileri. Düşunursun aklinda kocaman bir soru isareti 'acaba ben nerede hata yaptim?' gibisinden. Bursuru neden sebep ararsin sonucuna ulasamadigin. Bu yuzden simdi beklemek gerekiyor. Umut vaadetinde beklemek. Sanki durakta metrobus bekler gibi. Acaba o durağa biz mi geç kaldik yoksa yanlis durakta miyiz?
