Tomura Shigaraki X Reader - My Hero Academia

6

.
.
.
"Ne kadar da güzel(!)" diye iç geçirmişken ayağımı masaya vurdum.

"AH!"

Hızla elimle ağzımı kapamış ve kapıya dönmüştüm, kimse yaklaşıyor gibi değildi.

Bir süredir sessiz bir şekilde yaşıyordum; U.A.'dan bara gidip bilgi sızdırıyor, ve tekrar okula dönüp 'dostlarımla' vakit öldürüyordum.

Ancak Shigaraki daha önceden kaçırmaya çalıştıkları Katsuki Bakugou'nun odasına girmemi ve dikkat çekici herhangi bir şey olup olmadığını söylememi istemişti.

Tam da ters dönmüş bir fotoğraf çerçevesi görmüş ve ona yaklaşmıştım ki birinin kapı koluna uzandığını duydum.

Refleks olarak sınıftan birine dönüşmüş, kapıyı açan Bakugou'ya bakıyordum. Tanrım, umarım onun nefret etmediği birisiyimdir!!

"Deku?" (Bakugou)

Tanrı yok, buna gerçeken inanmaya başladım.

"K-Kat-"

Yutkundum, şu aptal kıvırcık Katsuki'ye ne diye sesleniyordu ki? Ka-chan? Kacchan..? Hiçbir şey söylememekten iyidir!

"Kacchan!"

"Odamda ne halt ediyorsun lan bok çuvalı!" (Bakugou)

"Ah- ben sadece..-"

Düşün, düşün, düşün, düşün!!

"Bir saniye... Sen de kimsin?" (Bakugou)

Ne? Nasıl! Hayır, hayır! Anlamasına imkan yok! Bu imkansız!!

Katsuki pozisyon aldığında bir iki adım geri çekildim,

"Sen Deku değilsin, o bana yalnız kaldığımızda Katsuki diye seslenir." (Bakugou)

Imkansız değilmiş, yalnızca bir aptalmış. Midoriya onun odasına izinsiz girecek bir tip değil; belli ki beni Toga sanıyor, ve gayet açık olan bir blöf atıyor...

"Ne diyorsun öyle? Ne zaman yapmışım ben onu? Sana çocukluğumuzdan beri böyle seslenirim ben!"

Burada geçirdiğim zamanın boşuna olduğunu düşünsemde, bazen bu durumlarda işime yarayabiliyor.

"...Dalga geçiyorum, hemen ciddileşme.

Odamda ne işin var?" (Bakugou)

Doğrudan konuya girdi... Bu kıvırcıktan gerçekten nefret ediyor olmalı..

"Ah...

Figürüm! Toshi-san almıştı, senin odana koyduğunu söyleyince sana sormaya korktum..."

Ismimi duyunca dudağı yana kıvrılmıştı,

"O yürüyen ölü seni kandırmış, aptal...

ŞIMDI ÇIK ODAMDAN!" (Bakugou)

Ensemden tutup beni odasından attığında ona döndüm, yüzüme kapıyı kapamıştı.

Yüzümde bir anda oluşan gülümseme aynı hızda genişlemişti.

"Bunu aldığımı..."

Ceketimin içine sıkıştırdığım çerçeveyi çıkardım.

"...nasıl fark etmedin acaba?"

Çerçevenin ön yüzünü açınca duraksadım...

Benim... fotoğrafım mı? Bir saniye; ondan bir fotoğrafım olmasını -hatta çerçeveletmesini bile- geçtim, bu fotoğraf ne zaman çekildi ki..?