Zayıflıkların gücü

Giriş

1.Bölüm- takipçi
Bölümün Şarkısı: Supermassive black hole

Günlerdir çektiğim uyku problemi bu gece de beni ele geçirmişti. Sabaha kadar uyuyamamış, sabah ise ormana kontrole çıkmıştım. Yıllardır olduğu gibi bugün de aynı rutindeydim.

Koruyucu ben. Yaşadığım ormanın koruyucusu, hayatında gördüğü en yufka yürekli bir usta tarafından yetiştirilmiş koruyucu tuana.
Ormanın benden önceki koruyucusu yaşlılığın da vermiş olduğu yorgunlukla 1 sene önce vefat etti.

Tüm bu orman senelerce yetiştirdiği büyüttüğü kişiye yani bana kalmıştı. Görev basit, ben bir koruyucuyum ve bu ormanı korumalıyım.

Bana böyle öğretilmişti. Yine de bu ormanı neden korumamız gerektiğini hiç anlamamıştım. O yaşlı bunak bana bir hayat vermişti. Küçüklüğümden beri onun yanındaydım.

Hatta kendimi bildim bileli o beni büyütmüştü. Yetiştirmişti. Hatta bir robota çevirmişti. Dövüşmeyi bilen ateşe hükmeden, hiç gülmeyen birine çevirmişti. Şikayetçi değildim. Yıllarca Güçlerini kontrol etmeyi öğretmiş beni eğitmişti. Normal bir insan değildim. Zaten öyle de hissetmiyordum.

Ormanda her şeyin normal olduğunu kontrol ettikten sonra ormanın içindeki evime gittim. Hızlıca üstümü değiştirip şehire doğru yola çıktım.
Haftada bir  iki kere şehire gidiyordum.

Dolaşıyor geri geliyordum. Sahil iyi geliyordu. Metroya inip beklemeye başladım. Geçip köşede bir yere oturdum. Kulaklıklarımı taktım. Büyük  boyuna asılan kulaklıklardan kullanıyordum.

Kafamı eğip şarkı dinlemeye başladım. Yanıma biri oturduğunda tepki vermedim. Dizlerinin üstüne ellerini koymuştu. Büyük elleri vardı bu yetiştin biriydi.

Onun yanına da birinin oturduğunu anladım ama dönüp bakmadım. Bir de böyle bir derdim vardı. 1 haftadır beni takip eden birileri vardı. Sanki ikişerli gruplara ayrılıp sırayla takip ediyorlar.

İlk gün bi kızla bir çocuktu, ikinci gün başka bir kızla başka bir çocuk takip etti. Benimle metroya biniyorlar. Görebilecekleri rahat bir yere yerleşiyorlar ve indiğim durakta iniyorlar.

Ormana girene kadar takip ediyorlar ama ormana girdiğimde takibi bırakıyorlar. İçlerinden bir  çocuk  daha 2 gün önce bana yanlışlıkla çarpmış gibi yapıp konuşmaya çalışmıştı ama umursamadan yoluma devam etmiştim.

Metro anonsu duyunca ayağa kalktım. Saniyeler içinde gelip duran metroya bindim. Onlarda arkamdan binmişlerdi. Birde böyle bir şey vardı ki hislerim çok kuvvetliydi.

Bişeyin olduğunu anlamak için görmeme gerek yoktu. Bazen zihnime düşen görüntüler bile oluyordu. Metroya binince geçip kenarda ayakta beklemeye başladım.

Kulaklığımda müzik yoktu. Takip edildiğimi anladığım anda taksam da sesini kapatıyordum.
Tahmin ettiğim gibi gelip beni görebilecekleri bir yere yerleştiler. Hiç onlara bakmıyordum ama nerde olduklarını biliyordum.

Kendi aralarında sohbet ediyormuş gibi görünüyorlardı ama gözleri bendeydi.  Kızın yanındaki yer boşaldığında Onları takmadan geçip kızın yanına oturdum.

Yakından takip etmek istiyorlarsa bende yardımcı olurum. Bugün dertleri neyse öğrenmem gerekiyordu. İneceğim durak anons edildiğinde ayağa kalktım. Kapılar açıldığında hızlıca çıktım.

Merdivenlerden hiç bişey yokmuş gibi çıkıp metrodan ayrıldım. Peşimden geliyorlardı. Normal yürüyormuş gibi yürüyüp sokaklardan birine  girdim. Yürümeye devam ettim.