Hayat belki bu kadar zor olmamalıydı benim için...
Ne düşünüyordum ki sanki...
Herşey istediğim gibi olmasını mı? PEHH...
Ben ne istemiştim ki sanki sadece...
Sevilmek... Sevgimin karşısında sadece... Sevilmek...
Ama bu o kadar zor muydu?
Onun için...
Bu kadar, sevilmeyecek kadar uzakmıydım ona...
Hep ona 'neden böyle uzaksın' desem 'asıl sen bana uzak davranıyorsun' demesi...
Beni okadar kırıyor ki...
Ya da ben ona kırılıp anlaması için küsüp trip attığımda onun, buna karşılık daha da sinirlenip trip atması umursamaz davranması beni o kadar yoruyor ki...
Artık ne yapmam gerekiyor gerçekten bilmiyorum...
Onu seviyorum bunu biliyorum...
Ama onun beni sevmemesi düşüncesi beni okadar çok kalbimden yaralıyor ki anlatamam...
Ne yapmam gerekiyor kafam okadar çok karışık ki...
Gitsem, kendimi biliyorum eğer gidersem... Bir daha asla geri dönmem.
Kalsam, hergün kalp kırıklığıyla gülümsemek ne kadar zor...
Sevip sevmediğinden neden emin olamıyorum...
O kadar kitap okuyorum ya da yaşıyoruz, seven insan sevdiği üzüldüğü için üzülmez mi?
Ama neden ben üzüldüğümde daha çok sinirlenip benim üzülmemi saçma bulup sinirlenip beni kırıyor...
Beni sevdiğini söylüyor ama hareketleri bunun tam tersi....
Güya ben onu itiyorum...
Ben onu üzüyorum...
Ben onu sinirlendiriyorum...
Ben onunla ilgilenmiyorum...
Ben onu sevmiyorum...
İçimdekileri söyledim ama hep o bunun tam tersi kendisinin böyle hissettiğini söyleyip çözüm aramak yerine neden bencillik yapıp kendini öne atıyor....
