ilaç

3. BÖLÜM: Hayallerin Gerçek Yanı

"Ben burada ne yapıyorum ki ya, of. Şu sıcakta da görev yapılmaz be kardeşim."

"Şşt! koreli, naber?"

"Ya yaklaşma bana! Sinirliyim. Hem sen gitsene şu Şeyma mıdır nedir o sevgilinin yanına."

"O benim sevgilim değil ki. Sadece arkadaşız."

"Banane işte, git yanımdan Meriç."

"Yanına oturabilir miyim?"

"Oturamazsın."

"Lütfen."

"Off oturuyorsan otur be."

"Niye sinirlisin? Acıktın mı?"

"Bilmiyorum.."

"Sarılabilir miyim?"

"Sarılamazsın."

"Lütfen."

"Sarılabilirsin."

"Sana sarılmak çok iyi geliyor... Yiyecek bir şeyler alalım mı? Biraz param var."

"Olur. Çok uykum var. Yediğim gibi sabaha kadar uyuyacağım."

— .. .-. .- -.-.

"Afiyet olsun. Uyuyabilir miyim?"

"Uyuyamazsın."

"Neden ya Meriç!"

"Beraber uyuyalım?"

"Ne?"

"Beraber uyuyalım?"

"Emin misin? Yanlış anlaşılmaz mıy..."

"Hayır."

"Şeyma denen o kızdan hoşlanıyor musun?"

"Hayır. Ya peki sen bugün yanına gelen Mert denen o çocuğa aşık mısın?"

"İkisi aynı şey değil."

"Cevap ver."

"Mert'i sevmiyorum. Aşık değilim."

╰☆╮

Ve boşluk hissi ile uyandım. Tamamıyla rüyaydı. Yatakta üç tur döndüm. Sağa.. Sola.. Kalktım ve etrafıma bakındım. Rüyaydı. Ama en güzel rüyalarımdan birindeydim ve bu rüyaydı. Bir o kadar da üzen bir rüya olsa bile bu en güzel rüyamdı. Onu gördüğüm ilk rüya buydu.
Ve işte.. Güzel rüyalar ya da güzel anılar içinizde her zaman derin bir boşluk bırakır ve ne yaparsanız yapın o boşluk hissinden haftalarca, belki aylarca, belki yıllarca kurtulamazsınız.

"Lanet olsun.. Bu kadar güzel bir şey rüya olmak zorunda mı gerçekten?"

Telefonumu elime aldığımda alarmımın birkaç kez çaldığını ama ne yaptıysam duymadığımı anladım.
Saat 08:55'i gösteriyordu. Hızlıca kalkıp yüzümü yıkadım ve rüyanın etkisinden çıkmaya çalışarak bir iki defa kafamı sağa sola salladım.

Mutfağa hızlı bir geçiş yapıp, mikrodalganın üzerinde bulunan donuk pankekleri ısıtmak amacıyla mikrodalgaya yerleştirdim. Hızlıca kahvaltımı ettim ve pazar günlerinin en popüler elbisesini giydim; Kot elbise. Ölsem bile vazgeçmeyeceğim.