The More You Hate, The More You Love.

17

Kakalibing ng dad ni Jia. Nandun lahat ng teammates niya and ibang mga highschool friends.

Jia's POV

Unti unti nang tinatabunan ng lupa kung saan siya inilibing. I turned around at niyakap ako ni Marck. "You'll be fine, Jia. Nandito kami." I said thank you tapos si Ate den naman ang yumakap sa akin, at nasundan pa ng iba. After that, umupo na muna ulit ako sa may harapan at nagpaalam na sila na uuna na daw sila.

Ate Jess: Jia, Let's go?

Me: Mamaya na ako ate. Una na kayo, dito lang muna ako.

Nag-uwian na sila pero nandito pa rin ako nakaupo hanggang sa tuluyan na nga siyang matabunan ng lupa.

Now that papu's really gone, hindi ko alam kung paano magsisimula. I don't know if I can get used to not seeing him everytime I'm going home. Yung mga advises niya sa akin, yung mga goodlucks and mga sinasabi niya sa akin before magsisimula yung game, everything I do everyday, part siya nun. Even his good morning and goodnight messages pag nasa dorm ako. Ngayon palang namimiss ko na siya.

"Ji, tara na?" he tapped me in my shoulder, but I refused. Kaya umupo siya sa tabi ko.

"Okay, sasamahan kita." I felt like he's all that I need right now. I hugged her very tight at nagsimula nang lumabas ang mga luha sa mata ko na matagal nang gustong lumabas.

Me: Ayoko na, Miguel. Pagod na pagod na ako na maiwan. Sawang sawa na ako masaktan. May mali ba sa akin? Ano bang prob.....

Miguel: No, Ji! Wag na wag mong iisipin yan. Never think that something's wrong with you, dahil wala.

He hugged me back at hinagod hagod yung likod ko. Nakaramdam ako ng comfort sa yakap na yun, at unti unting lumambot ulit yung puso ko.

Miguel: Ji, may mga umaalis pero hindi ibig sabihin nun iniwan ka nila. Hindi ibig sabihin nun na nang-iwan sila.

We stayed like that hanggang sa napagdesisyunan na namin umalis. Sinakay niya ako sa sasakyan niya at nagsimula nang magdrive palabas. I don't want to go home yet.

Me: Miguel, I don't want to go home yet. Hindi ko pa kaya.

Miguel: Then where do you want to go?

Me: Anywhere. Anywhere with you will do.
________________________________

"Ji, wake up!"

Hindi ko na namalayan na nakatulog pala ako. Wait! Nasa tagaytay ba kami?

Miguel: I texted tita na ayaw mo pang umuwi. Dito nalang daw muna tayo magpalipas ng magdamag. Okay lang ba sayo na dito?

Nagnod nalang ako sa kanya. I don't understand what I'm feeling right now. Bakit nakakaramdam ako ng comfort sa kanya when in the first place, siya ang unang nanakit at pinakanakasakit sa akin. Ganon ba talaga pag mahal mo ang isang tao?

Miguel: Check in muna tayo tapos may pupuntahan tayo.

Halos napuntahan na namin lahat ng hotels at halos lahat ay puno at may mga nakareserve na. Last na hotel nalang to at kung wala talagang room, baka sa sasakyan nalang kami matulog.

Miss: Sorry sir pero isang room nalang ang available.

Miguel: Wala na ba talagang ibang room? Kahit yung pinakamaliit?

Miss: Sorry sir pero isa nalang talaga. Kaka check out lang nung costumer.

Miguel looked at me na parang nagtatanong kung okay lang ba. Tumango nalang ako. No choice kami nito kesa naman sa sasakyan kami matulog.