✓ | The Art of Seduction

25

Po wyjściu byłego kochanka alfy, atmosfera całkiem szybko się uspokoiła, co wcale nie było takie oczywiste, jeśli brało się pod uwagę niezadowolone Louisa, które było większe niż zazwyczaj. Jednak kilka pocałunków i drobne dłonie omegi, podwędzające Harry'emu portfel zdecydowanie załagodziły sprawę, a przynajmniej na jakiś czas. I chociaż, nawet nic specjalnego w portfelu nie było, a kart zatrzymywać nie zamierzał, skoro i tak nie znał żadnego z pinów, to szatyn przynajmniej wiedział, że mógł łatwo zamroczyć alfę i robić dookoła niego, co tylko chciał.

Nie wiedział, czy może ta wiedza była aż tak pocieszająca, ale uznał, że w odpowiednim momencie będzie mogła mu się przydać.

I dzięki jego zręcznym palcom chociaż na moment zapomniał o dziwnym ucisku w żołądku, który dokuczał mu od rana. Wszystko jednak zwalał na stres, ponieważ Styles zapewniał mu go trzy razy więcej niż normalnie. Bo na co innego miałby?

— Nie wiedziałem, że z ciebie taki złodziejaszek. Jak wiele talentów jeszcze przede mną ukrywasz?

— Mam zręczne palce, musiałem sobie radzić na samym początku jako mało zarabiająca prostytutka. Nauczyłem się tego i owego, a dla niektórych alf sto funtów w tą czy w tamtą? — odpowiedział Louis, wpatrując się w skórzany prostokąt, póki nie oddał go znów do rąk alfy. — Masz jeszcze dużo pracy?

— Trochę, ale naprawdę chcę dzisiaj skończyć to wszystko. Na szczęście nie mam dzisiaj nic ważnego do zrobienia w innych miejscach, chociaż wszystko może się jeszcze zmienić.

— I kiedy taki wielki pan alfa ma czas na odpoczynek? — zapytał Louis, kilkukrotnie zaczesując ciemne pasmo włosów Stylesa. Oczywiście, że po tym wydarzeniu stał się o wiele mniej złośliwy i teraz jego natura kazała mu niemal przylepić się do alfy, aby upewnić się o byciu tą jedyną omegą.

— Mam go całkiem sporo, jeżeli chcę. Na przykład za każdym razem, kiedy mam ochotę spędzić czas z tobą — odpowiedział Harry, a Tomlinson uśmiechnął się. Omega w nim zdecydowanie czuła się lepiej, kiedy słyszał podobne słowa. I chociaż zwykle nie czuł w sobie takiej niepewności, tak teraz dla pewności oglądał się co jakiś czas za ramię. — Może jesteś głodny? Zamówimy coś do jedzenia? Albo wrócisz do siebie, jeżeli jesteś zmęczony.

— Może i mógłbym pojechać do siebie, ale muszę pilnować, żeby nie weszła tutaj żadna inna, niepożądana omega — mruknął Louis. I chociaż powrót do jego mieszkanka był całkiem kuszący, to omega w nim naprawdę czuła się niepewnie z myślą, że za rogiem mogła czekać inna osoba, z którą kiedyś sypiał Harry. Co jeżeli było ich kilka jednocześnie? — Ale, tak, zjem coś z chęcią.

I chociaż zamówiony posiłek był naprawdę dobry, to biuro szybko nie zamieniło się na dom, w których chciał pomyszkować. Za oknami zrobiło się nawet ciemno, choć nie wiedział, ile musiał czekać, wciąż marudząc, jak bardzo było to nudne miejsce, ale w końcu wyszli z budynku. Louis naprawdę miał dosyć biur na przynajmniej tydzień. Teraz nawet cieszył się, że nie musiał pracować w takim miejscu. Był pewien, że zanudziłby się na śmierć! W lokalu zawsze się coś działo, zawsze poznawał kogoś nowego. A tak miałby siedzieć i wpisywać cyferki, pisać raporty i mieć biureczko mniejsze od jego umywalki w łazience? Nie było mowy. A może po prostu był już przyzwyczajony do takiego życia i zmiana wydawała mu się być niemożliwa.

Jednak naprawdę się ucieszył, kiedy znów siedzieli w samochodzie i słysząc, że tego dnia Styles do już tego dnia żadnego wypadu nie planował, więc mogli bez problemu odjechać spod biurowca. Louis w czasie drogi opierał głowę o szybę, wsłuchując się w cichą muzykę, która dobiegała z radia i od czasu do czasu rzucał spojrzenia w stronę alfy. Harry przeglądał coś na telefonie za pomocą jednej ręki, drugą zaś trzymał luźno splecioną z szatynem, aby omega mogła ją zabrać z każdej chwili. I chociaż szatyn planował sobie na coś ponarzekać, to nie mógł, ponieważ kierowca siedzący z przodu zapewniał im odpowiednie bezpieczeństwo. Tak samo jak dwa samochody, które jechały w ich pobliżu.