(1 Yıl Sonra)
Evin içinde koşturup duruyordum. Tonlarca işim vardı ve bir sürü iş yapıyormuşum gibi görünüyordum. Fakat panikten hiçbir şeyi tam yapamıyordum.
"Acaba bu taşı neden valizinin köşesine sıkıştırdığını öğrenebilir miyim?"
"Ah öyle mi yapmışım?"
"Beni kandıramazsın velet ikizim."
"Tamam, anı olarak yanımda götürüyorum. Seninle sahilde gezerken topladığım taşlardan biri o."
"Peki şu sıradan not defterini niye götürüyorsun?"
"O benim en sevdiğim defter."
"Peki neden bu süs yastığı götürüyorsun?"
"Çünkü o yastık EXO baskılı ve ben çok seviyorum."
"Son olarak en can alıcı soruyu soracağım. Bu küçük lastik topu neden götürüyorsun?"
"Ben onunla yattığım yerden odamın ışığını kapatıyorum."
"Pes doğrusu. Sen inanılmaz bir insansın Dongju."
"Ne varmış bende?"
"Sadece 7 ay Tayland'da yaşayacaksın. Sence bunlara gerek var mı?"
"Kendimi evimde hissetmek istiyorum. Neden anlamıyorsun?"
"Gel buraya koca bebek."
Dongmyeong'dan sıcak bir sarılma aldığımda hüzünlendim. Ağlamak istemediğim için bir şımarıklık yapmalı ve hüzün bulutlarını dağıtmalıydım.
"Iyyy çok yapışkansın. Bırak beni, öğğğ!"
Hwanwoong odaya girince ikizim beni rahat bırakmaya karar verdi. Neyse ki ilişkime saygı duyuyordu. Belki de bir haftadır Harin'le sevgili olduğu için, bana sevgilimleyken iyi davranarak geleceğe yatırım yapıyordu.
"Sevgilim, eşyaların hazır mı?"
"Sayılır... Sanırım bazı şeyleri elemem gerekecek."
"Tamam, ben sana yardım ederim."
Yaklaşık iki saat sonra havaalanı yolundaydık. Bu kararı nasıl aldığımızı ve nasıl hemen uygulamaya geçtiğimizi bilmiyordum. Fakat hayatımda aldığım en doğru kararlardan biri olduğuna emindim.
Eğitimimizin bir yılını Tayland'da geçirecek, birbirimize daha fazla zaman ayıracaktık. Aynı evi paylaşmayı deneyimleyecek, birlikte yeni yerler görecek, birbirimizin yaralarını saracaktık. En önemlisi de buydu. Orada geçireceğimiz zamanda birbirimizin aşkıyla, birlikte iyileşecektik.
"O gün ablamı dinleyip o kursa geldiğim için hayatım boyunca iyi ki diyeceğim."
"O gün o koridorda koştuğum ve sana çarptığım için hayatım boyunca iyi ki diyeceğim."
"İyi ki sen."
"İyi ki sen sevgilim."
Uçak yerden yükselmeye başladığında biz sadece birbirimize bakıyorduk. Kısa sürecek de olsa yeni bir hayata birlikte adım atacağımız için çok mutluyduk.
Ablam eğitimime böyle bir katkıda bulunduğum için mutluydu. Fakat benden ayrılacağı için üzülmüştü. Hwanwoong'un babası yüzlerce kez bizi vazgeçirmeye çalışmış, sonunda kabullenmişti. Tek tesellim geride kırık kalpler bırakmamış olmaktı. Herkes bizim adımıza mutluydu ve hepsi kavuşacağımız günü şimdiden iple çekiyordu.
Yanımda oturan adama bir kez daha baktım. Hayatımın böyle değiştiğine hala inanamıyordum. İstemeyerek gittiğim bir yerde hayatımın aşkını bulmuştum. Bu milyonda bir denk gelebilecek bir şeydi. Aşk kimseye kolayca gelmiyordu. Onunla her uyandığımda bunu kendime bir kez daha hatırlatıyordum. Sahip olduğum şeyin ne kadar değerli olduğunu biliyordum.
Bir yaz yağmuru gibi girmişti hayatıma. İçim sıcacık da olsa ferahlatan bir serinlik hissediyordum. Onu tanıdığım için Tanrı'ya her gün tekrar şükrediyordum.
2021'in başlarında gördüğüm, kursta tanıştığım ve kurstan çıkarken el ele yürüyüp babasıyla tanışma yemeğine çıktığım Hwanwoong'lu mutlu rüyamı nihayet iki yılın sonunda minnak bir fic olarak yazabildim. İdollerle dolu rüyalarımı olabildiğince ficlere dönüştürmeye çalışıyorum. Sizi nasıl etkiliyor bilmiyorum ama beni çok mutlu ediyor.♥
Okuyan olursa, severek okuyan herkese çoooook teşekkür ederim. ♥
