Günler geçti. Aylar, saatler dakikalar… Ve o hep benimle olacağına o adada söz verdi. O ada ne adası mıydı? Benim gerçek evim, ailem, yuvamdı yuvam. Ve orada hiç mutlu olamam imkansız olamaz dediğim o ada da artık bir ailem vardı. Masmavi gözleriyle ışıl ışıl bana doğru bakıp sevgi sözcükleri söylerken yanında da ufak bir kız ve oğlan çocuğu vardı. Onlar kim miydi ? Benim yılardır o adada acı çekerken bana gelen mavişten iki tane evlat… Bana bakıyorlardı. O ada benim ailem içindeki adam benim eşim yanında olan biri kız birisi oğlan benim evlatlarım ondan olan aşkla yaptığımız canlarımız. Benim en güzel hikayem mi ? Daha yeni başlıyor….
