ထယ်ယောင်း
တစ်နေ့ ကျွန်တော့် မိခင်၏ မွေးရပ်မြေဖြစ်သော
ရွာလေး ကို ကျွန်တော် ရောက်ရှိလာခဲ့တယ်။
ဖေဖေကလည်း အလုပ်တွေ ပင်ပန်းတာကြောင့်
မေမေ၏ မွေးရပ်သို့ အလည်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်တယ်
ကျွန်တော်လိုက်လာခဲ့ရတဲ့ အကြောင်းကတော့ မေမေတို့ ရွာရဲ့ အစပ်မှာ ကြီးမားတဲ့ တောကြီး
ရှိတယ်။ အဲ့ဒီ့တောကြီးထဲမှာ သမန်းဝံပုလွေ
တစ်ကောင်က မေမေတို့ ရွာထဲက လူတစ်ယောက်ကို
ဖမ်းခေါ်သွားတယ်။ အဲ့လူက ဖမ်းခေါ်သွားတဲ့ အချိန်ကတည်းက ပျောက်သွားတာ အခုချိန်ထိပဲ
ကျွန်တော်က သမန်းဝံပုလွေ မျိုးစိပ်အကြောင်းကို လေ့လာရင်း သမန်းဝံပုလွေတွေကို အပြင်မှာ မြင်ဖူးချင်တာဗျ အခုကျွန်တော် ရွာနဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ
ရှိတဲ့ တောအစပ်မှာ ရောက်နေတာ ဗျ အဲ့နေရာ
အထိတော့ ရွာထဲက လူတွေ လာကြတယ် ဗျ
ဂျောင်ကု
ငါ လူတွေကို မြင်ဖူးချင်တယ် လူတွေက
ငါအမေနဲ့ ငါ့အမျိုးတွေကို ဘာလို့ သတ်ချင်နေရတာ
ငါမသိေတာ့ဘူး ရွာ နဲ့ တောအစပ်မှာ လူတွေ
စည်းတားထားနဲ့ နေရာ ဧရိယာ ထဲ သွားမှာ
ထယ်ယောင်းနဲ့ သူ့အဖွဲ့ လမ်းမှာလာနေတဲ့ အချိန် ဂျောင်ကုက ဧရိယာထဲ ရောက်နေပြီ
လူတွေ စည်းတားထားတဲ့ နေရာမှာ အနံ့လိုက်ခံနေတယ်
[‼️ဂျောင်ကုက မျိုးစပ်မို့လို့ လူ့ခန္တာကိုယ်တူပင်မဲ့ အပြုအမူတွေက ဝံပုလွေပုံပေါက်နေတာပါ‼️]
ထယ်ယောင်းက လမ်းမှာ ဓာတ်ပုံရိုက်လိုက်
စကားလေးပြောလိုက် ရှိနေပင်မဲ့ ထယ်ယောင်းနဲ့
ပါလာတဲ့ အဖွဲ့သား တစ်ယောက်ကို ဝံပုလွေ
ဝံပုလွေ ကိုက်လိုက်တယ်လို့ သတင်းကြားလို့
ထယ်ယောင်းက လိုက်သွားလိုက်တော့
တွေ့လိုက်ရတာက
#𝒗𝒊𝒗𝒊𝒂𝒏
အခုမှစရေးတာမို့ အရေးအသားမကောင်းတာ
ခွင့်လွှတ်ပါ။🙇🏻♀️ တခြား အရေးအသားများနဲ့
တူညီခဲ့ရင်လည်း တောင်းပန်ပါတယ် ဗျ💜❣️💚
YOU ARE READING
" ချစ်ခဲ့မိဖူးသည်* "
Fanfictionနိဒါန်း ဂျွန်ဂျောင်ကု : အရင်ဘဝက လူမဟုတ်ခဲ့ပင်မဲ့ အခုတော့ ထယ့် အနားမှာ အမြဲအသင့် ရှိနေမဲ့ မောင် ပါ ထယ်ရယ်။ [အရင်ဘဝ - 1820 - 1860 တောထဲမှာကျက်စားပြီးနေခဲ့လို့ စကားအသုံးအနှုန်းေတွ ကွာပါမယ်🙇🏻♀️] [ယခုလက်ရှိ - 1997 - ဂင်ထယ်ယောင်း : အရင်ဘဝကလည်း မောင့်...
