မနက်ခင်းဆောင်းဦးရဲ့အနှစ်သာရ မြူတွေဆိုင်း
သည့်နေ့တစ်နေ့ ၊ ထိုနေ့သည်မြန်မာနိုင်ငံ
ဆောင်းရာသီအတွက် အင်မတန်အေးမြလှ
သည်ကား ၊ အချိန်မှန်မှန်ထွက်ဖို့ပြင်နေတဲ့ အရှေ့
အရပ်မှ နေမင်းကြီးသည်ကားမြူမှုန်လေးတွေကို
ပျောက်ကွယ်စေရန်ပြုမူနေပြန်၏၊အရာအားလုံး
က အတိုင်အဖောက်ညီစွာ ဖြစ်တည်နေသော်
တစ်ယောက်သောလူ၏ နှလုံးသားသည်ကားမလှ
ပခဲ့ ။ သဘာဝရဲ့အပြုအယုတွေကိုတွေတွေလေး
ငေးမောနေရင်း --- အတိတ်ကိုပြန်သွားနေသူ
မိန်းကလေးတစ်ယောက် ×
" ပင်လယ် ဟုတ်လား ?
မျက်လုံးတွေကို နည်းငယ်ပြူးထွက်လာပြီး မေ
မြန်းလာသောလူသားမလေး
' ဟုတ်တယ် ---လွင်တာပဲသွားချင်တယ်ဆို '
သိပ်ကိုရိုးစင်းလွန်းလှသည့် မျက်တောင်ရှည် စိတ်
စိတ်လေးတွေနဲ့ ကြည့်ကောင်းလှသောမိန်းမပျို
လေး၏ ချစ်ရသူ
"အင်း....သွားချင်တယ် ! တကယ်လိုက်ပို့မှာလား ဟင် '
နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေ အရှေ့နည်းနည်းတိုးကာ
စူပြီးပြောနေသူ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို
ကိုယ့်နှုတ်ခမ်းသားတွေကစေညွှန်ရာအတိုင်း ဘေး
သီသို့ကွေးညွှတ်၍သာငေးကြည့်နေရင်း ကိုယ်
လက်ချောင်းတွေက အလိုလိုစေညွှန်ရာ ခေါင်း
လေးပေါ်တင်ပြီး ခပ်ဖွဖွလေးပုတ်မိ ၊
' တကယ်ပေါ့ '
တည်မြဲမှုတွေ မရှိတဲ့ လောကကြီး နဲ့ ရက်စက်လှ
တဲ့ကံကြမ္မာရဲ့ အသုံးတော်ခံ ဖြစ်ရမည့်သူကား
ဒီလူသားနှစ်ယောက်ကို ရွေးချယ်ထားသလား
မှတ်ရ၏ ၊
" ပင်လယ်တဲ့ တစ်ခါမှမမြင်ဖူးတဲ့ မြန်မာနိုင်ငံ
