Yine bir karmaşa yine bir telaş ve yine sokaklar yer İstanbul. Kargaşanın telaşını sokakların birleşimi İstanbul şu kalabalıklarda çekilen yalnızlık İstanbul.
Şu vakit çıkmışım yola, buz gibi esen rüzgar tek yoldaşım . Dertlerle şu kalabalık sokakta ilerliyorum saat 6.00 olmuş. niye bu vakitte ayakta olsun ki insanlar ?çocukları için mi ,eşi için mi, kendisi için mi? elbette hepsi ,rızık peşindeydi insanlar tıpkı benim gibi.
Eminönü'ndeki evimden ayrılıp Kadıköy iskelesine doğru yola çıkmıştım .hava buz gibi rüzgar yüzmeye çarpıyordu. atkımı almamıştım ,sabah yine dik kafalını tuttu karım kaç kez söylemişti oysa bereni ve atkını al diye .bilmiyorum hiç alasım gelmedi kavga ettik zorla elime verdi ayakkabılarımı giyerken kapının önüne bırakmıştım geri dönüp alamam çok ilerledim geç kalabilirim ,geri dönersem. sahi nereye geç kalacaktım ?bir işim yok ki benim dün kovulmuştum .karıma söylemiş miydim? hatırlamıyorum. sanırım unuttum .eğer söylemiş olsaydım mutlaka sabah sorardı nereye diye. sahi sorsa ne derdim, işsizim nereye gidiyorum ki. belki de İstanbul şu boğucu kalabalığından kurtulmak için. nereye gidebilirdim ki her yer kuru kalabalık. her yerde meşgul insanlar. özendim ,herkesin bir işi var .herkesin bir telaşı. ne olmuştu ki daha düne kadar ben de onların arasındaydım. ne olmuştu dün de ben artık bu toplumdan ayrılıp şimdi aylakların içerisine girmiştim ,daha düne kadar işime giderken şimdi nereye gittiğimi bilmiyordum ;sahi ben niye kovuldum? yine dik kafalı muhtemelen. evet! birazcık kafalıyım karım sürekli burundan şikayet ederdi. ne yapabilirim ki benim de doğallığım böyle .tıpkı insanların doğallığının kötü olduğu gibi. İnsanlar hep kötü varlıklar: iyi insanlar ise çaba gösterilip elde edilen başarılar. insanların doğallığı kötü .sahi iyi insan kaldı mı ?sanmam ben iyi değilim kim iyi: karım, abim ,annem ,babam, ablam, kardeşim ...iyi insanlar mı ?hayır ,değiller bence şu hayatta iyi insan olmak için çaba göstermek gerekir ama günümüz insanları ise rahatlığı sever tiplerden. kim uğraşsın ki iyi insan olmaktan ,çaba göstermek ...eskide kaldı artık. her şey hazır kimse hiçbir şeyle uğraşmıyor . Yemekler içecekler kıyafetler kullanılan her şey artık hepsi hazır. üşenilen bir devirde yaşıyoruz insan artık şuradan şuraya bir adım atmaya üşenip araç kullanıyor. sahi ben neden yürüyorum bir teksi çevirsem iyi olurdu elim cebime gidiyor, hayır! param yok cüzdanım evde kalmış .gerçi olsa bile ne yapabilirim ki diyelim ki taksi çevirdim ,şoför nereye dese ne cevap veririm? bilmiyorum denmez, biliyorum da denmez ;çünkü bilmiyorum.
Şu an neredeyim ,Kadıköy mü ?ne ara gelmişim .dalgınlık işte ,şurada bir simit alsam .sabah kahvaltı yapmayı unutmuşum. alsam mı? elim cebime gidiyor. hay Allah param yoktu ya aç kaldım. dilensem mi acaba şu köşede. olmaz orası çok serbest .biraz kalabalık olan bir yer bulsam. hayır olmaz iş, önce iş bulmalıyım yoksa bu gidişle evde de para bitecek ve benim bugün çektiğim bu açlığı karım ve çocuklarımla çekecek. karımı acıdığımdan değil !ona acımıyorum ,çocuklarım ;onlar acıyor um. Onlar aç kalırsa şu hayat bana zehir olur .hayal edemiyorum olmaz. karımı sevmediğimden değil ,kesinlikle hayır! ben karımı seviyorum .karıma acımıyorum, kendime de acımıyorum .biz kötü insanlar içerisindeyiz. çocuklarım, çocuklarımız, çocuklar ...onlar bu dünyadaki çaba göstermeden iyi olan tek varlıklar. onları acıyorum ;kendime ve karıma acımıyorum ama çocuklar bu dünyada belki de sadece onların masumluğuna dönüyor ,kim bilir...
