ÖLÜLER VE YAŞANTI

~ Bölüm- 17 ~

Uzun aradan sonra selamlar bebislerim muawh
Uzatmadan bölüme geçiyorum. İyi okumalarrrrrrrrr
Fikirlerinizi paragraf arasında belirtirseniz sevinirim öpüldünüz<333😽😽

           *Önceki bölümden alıntı*

Bayıldığım da garip şeyler görmeye başlamıştım. Birisi... Birisi adımı söylüyordu...

Onun kim olduğu hakkında fikrim yoktu. Benim adımı nereden biliyordu onu da bilmiyordum. Gözümü açtım sansam da onların hepsi birer rüyaydı. Yani rüya olmasa bile ben kendimi rüya olduğuna inandırmıştım.

Tolga'yı gördüğüm an ona sarılma isteğim fazlasıyla artmış olacak ki boynuna kollarımı dolamış ayrılmak istemiyordum. Yeterince korkmuştum. Tolga'yı bıraktıktan sonra korkudan ayrılmış gözlerimle gözlerine odaklanmış hemen buradan gitmemiz gerektigini söyler gibi bakıyordum. Otobüse binsek bile kendime gelecek dermanım kalmadığı için taksiye binmiş evin yolunu tutmuştuk. Yaklaşık bir saat sonra eve varmıştım. Tolga beni bıraktıktan sonra kendi evine gitmiş o da dinlenmişti.

Eve geldigimi gören annem nerede kaldığımı sormuştu.

"Bu saate kadar neredeydin sen!?"

"Anne şuan hiç konuşacak halim yok odamdayim ben"

"Nedenmiş o? Hem kafana ne oldu senin"

"Hiç bir şey olmadı. Ben odamdayim. Mümkünse kimse gelmesin!"

"İyi tamam çık git"

"Tamam"

Odama çıkar çıkmaz kendimi bi' hışımla yatağıma atmış gözümü kapatmıştım.

"Yolda görünce tanımadın herhalde?"

"Kimsin ki tanıyacağım seni ya?"

"Şuan görüyorsun ya o bile yeter bana"

"Ne görmesinden bahsediyorsun ben zaten görebiliyorum"

"Normal bir görme olsaydı buna şükür eder miydim"

"Doğru"

"Aptallığın hiç değişmeyecek değil mi yavrum"

"Sen kimsin ya ne hakla bana yavrum diyorsun?"

"Beni unutsan da ben seni unutmayacağım. Elbet bir gün hatırlayacaksın. Fakat o gün beni sever misin bilemem. Ama..."

Uyandım ve etrafima bakındım. Aynı kişi, farklı diyalog! Kafayı yemek üzereyim resmen.

Olanları bosverip okula gitmiştim. Belki bir daha görmem umuduyla gitsem de değişen bir şey olmayacağını nereden bilebilirdim.

Okul yolunda Tolga'yla karşılaşmıştık. Onunla beraber yürümeyi seviyordum. Daha doğrusu onunla olan herşeyi seviyordum. Yolda giderken uzun uzun sohbete daldığımız için okula çok çabuk geldiğimizi fark etmemiştim bile. Ona bakarken ki gözlerim güneş kadar parlak, bir çocuğun annesine baktığı kadar anlamlıydı...

Okulda futbol turnuvası olacaktı. Tabii Tolga da katılmazsa olmazdı. Bir sürü seyirci, çoğu ailesini de çağırmıştı. İyi de klasik okul turnuvası yani ne bileyim. Öğle arasına girmek için bir ders kalmıştı. Sınıfa gelen nöbetçi öğrenci duyuru yapmak için izin almıştı ve elinde ki yazan notu okumaya başlamıştı.

"Turnuvaya katılan asil ve yedek oyuncular şuan spor salonuna çağrılıyor. Eksik varsa tamamlamak için süreleri dolmuştur turnuvaya gelmemeleri söylenir."

"İyi dersler hocam"

"Teşekkür ederim yavrum. Hadi çocuklar başarılar sizlere"

Hocanın sözü ile yanımdan ayrılırken elimi tutup bırakmayan Tolga herkes çıkınca en son çıkmıştı. Elimi tutup şans getirdiğimi söylemişti.