Whisky & Chocomel - verhaaltjes

Fijne Pasen!

Ze kwam beneden in een oase van pastelkleuren. Overal zag ze kuikentjes, lammetjes en eieren in allerlei vormen en maten. Ze herkende de versieringen nog van de tijd dat Frank de Ponti runde. De geur van croissantjes en vers gebakken eieren vulde haar neus. Ze snoof de lucht eens goed in en zei haar eerste woord van de dag; 'Goedemorgen!' 'Fijne Pasen Eva!' Beantwoorde haar vandaag erg vrolijk uitziende partner haar. 'Ik dacht, wij hebben wel een lekker ontbijtje verdiend.' Ze knikte voluit en gaf hem haar breedste glimlach. Ze vond het ontzettend schattig om hem zo te zien midden in de Paas versiering en ontbijtspullen. Ze had het nog niet vaak meegemaakt dat ze echt een feestdag hadden gevierd samen. Normaal had ze er ook sacherijnig van geworden, deze vrolijkheid op de vroege morgen. Vandaag had ze er blijkbaar geen moeite mee en nam dit dan ook graag ten harte.

Ze hadden een gezellige avond achter de rug. Het eerste zonnetje in een lange tijd had zich weer laten zien en ze hadden van de gelegenheid gebruikt gemaakt om een lange wandeling te maken. Wolfs had Eva haar cadeau weer eens uit de kast gepakt, de sportschoenen. Deze liepen toch wel iets lekkerder dan zijn cowboy laarzen. Eva had de route bedacht. Een kilometer of 8/9 had ze uitgerekend. Zo waren ze samen op pad gegaan. Uren later waren ze de Sint Bernardusstraat weer ingewandeld. Ze had zich een beetje vergist in de afstand, niet voor zichzelf maar voor haar partner. Die begon halverwege de route te klagen dat het zo ver was en dat zijn benen het niet meer aan konden. Ze hadden dan ook nog maar een terrasje gepakt. Hier knapte hij weer van op en iet wat vrolijker begon hij aan de terugweg.

Er was veel geflirt onderweg. De blikken die ze wisselden waren dit keer niet zakelijk, maar overduidelijk vol van genegenheid. Af en toe was er een lichte streling van hun handen langs elkaar als ze net iets te dichtbij liepen. Toen het hard begon af te koelen wreef hij geregeld even met zijn hand over haar rug. Veel verder was het niet gegaan. Totdat ineens een uitstekende boomwortel ervoor zorgde dat Eva struikelde. Halverwege de val werd ze uit de lucht gegrepen. En daarna meteen weer rechtop gezet. Ze had er niet eens over na kunnen denken, want het ging zo snel. Wat ook snel ging waren zijn lippen op de hare. Heel vluchtig had ze hem bedankt. Ze kon het gewoon niet tegenhouden. Dit gebeurde gewoon. In een vlug tempo had ze haar iet wat verbaasde collega achter gelaten. Hij had een klein sprintje getrokken om weer naast haar te kunnen lopen. En daarbij ook haar hand vast gepakt. Hun ogen zochten elkaar en beide lieten hun lippen even opkrullen. En zo kwamen ze dus hun straat binnen gewandeld.

De nacht hadden ze samen doorgebracht. Zonder iets te zeggen waren ze samen naar zijn kamer gewandeld en waren dicht tegen elkaar aangekropen. Hij lag met zijn arm over haar middel. Zij met haar rug tegen zijn buik. Ze had hier normaal paniek van gekregen. Niet wetend hoe snel ze uit de situatie moest ontsnappen. Maar ze was kalm, voelde zich vol-le-dig op haar gemak. Ze wilde er wel tegen vechten, zichzelf bewijzen dat ze hem niet nodig had. Ze wilde angst voelen, hem aan de kant willen duwen en snel haar eigen kamer in willen vluchten. Maar ze kón niet bij deze gevoelens. En ze gaf zich over aan de rust. Luisterend naar zijn rustige ritmische ademhaling viel ze snel in slaap.

En zo zaten ze de volgende ochtend aan een volledig versierde ontbijttafel genietend van een Paasontbijt. De rust die ze gisteravond gevoeld had voelde ze nog steeds. Het was alsof er een knop om was gezet. De muur volledig weggevaagd. En het voelde tegelijkertijd alsof de rust er altijd al was geweest. Het voelde als thuis komen. Hij voelde als thuiskomen. En na 16 jaar had ze eindelijk de ruimte gevonden om zich hier geen moment druk over te maken en dit te omhelzen.

'Hé, waar denk je aan?' Vroeg haar partner rustig. Hij glimlachte er even bij. Ze had klaarblijkelijk gestaard. Al een tiental seconden. Hij kneep even in haar hand toen ze niet meteen reageerde. Ze glimlachte kort, maar bleef met haar ogen gefocust op de ruimte achter hem. 'Eef, Eva?' Probeerde hij nogmaals. Dit keer leek ze te ontwaken uit haar trans. 'Zei je wat?' Vroeg ze hem vriendelijk. 'Ja, waar je aan dacht? Je bent zo afwezig vanochtend.' Hij leek ongerust, keek haar met geknepen ogen aan. 'Over thuis komen.' Sprak ze kalm. 'Ik dacht aan thuis komen. Bij jou.' Biechtte ze eerlijk op. 'Gisteravond voelde het alsof ik voor het eerst in mijn leven echt thuis ben gekomen.' Ze keek hem even strak aan. De koele Eva sprak deze woorden uit, maar ze wist niet waarom. Dit kwam misschien toch iets te dichtbij voor haar. Maar hij stond op, liep om de tafel heen en boog zich over haar heen. Vlakbij haar lippen fluisterde hij 'Jij bent al jaren mijn thuis.' En drukte vervolgens zijn lippen op de hare. Liefdevol. Ze beantwoordde zijn zoen. Kort. Glimlachte daarna triomfantelijk. Liet hem kort in verbazing hangen en zei; 'kom we gaan eten, de eitjes worden koud.'

Sorry, veel te zoetsappig. Ik weet het. Maar ik dacht; het is Pasen, dus ach waarom ook niet. Dus hopelijk kunnen jullie het waarderen hihi