အခန်း-၈
ဥဿာ လက်သေးသေးလေးကို မလွှတ်တော့ပဲ အောက်ထပ်သို့ဆွဲခေါ်လာကာ Meeting Room ဆီဝင်လာခဲ့လိုက်သည်။ ထို့နောက်ခုံတွင်ထိုင်ခိုင်းလိုက်ကာ ငုံ့ထားသည့် မျက်နှာလေးကိုသေချာကြည့်မိတော့ ငိုနေတာဖြစ်သည်။
"ကြောက်သွားလား"
"..."
ခေါင်းပဲငြိမ့်ပြလေသည်။
ထို့နောက် ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ဆီမှ ရေတစ်ဗူးသွားတောင်းယူ၍ ပေါက်စကိုတိုက်ရသည်။
"ရေလေးသောက်လိုက်အုံး"
ဖွင့်ပေးသည့် ရေဗူးကိုမော့သောက်လိုက်ပေမယ့် ဒူးတွေကလဲတုန်နေဆဲ၊ မျက်ရည်တွေလဲ စီးကျနေဆဲပင်။ ခလေးတစ်ယောက်ကို ဘာကြောင့်များ ဟိုကောင်ဒီလောက်ကြီးထိကြောက်သွားအောင် လုပ်လိုက်ရတာလဲကွာ။
"မငိုနဲ့လေ ဘာဖြစ်လို့ငိုတာလဲ"
"လွန်းငယ်အနေထိုင်မတတ်လို့ဖြစ်ရတာ"
"ဘာဆိုင်လို့လဲ"
"လွန်းငယ်အနေအထိုင်က အပေါစားဆန်သွားလို့ထင်တယ်"
အံဩရသည် ထိုခလေးမက ယခုလိုသူ့ကိုယ်သူတွေးသည်တဲ့။ တကယ်ဆို ပေါက်စ အမှားမှ မဟုတ်ပဲ။ ကြောက်နေတာတွေရော၊ ရှောင်ဖယ်နေတာတွေရောကို ဥဿာ အစဆုံးအဝေးမှမြင်နေရသည်လေ။
"ဘာလို့အဲ့လိုတွေးရတာလဲကွ"
ထိုခလေးမရှေ့ မုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်။
"ကိုယ့်ကိုသေချာကြည့်"
အမိန့်ပေးလိုက်တော့ ချထားသည့်မျက်လွှာလေးများက ပြေလျော့၍ ကြည့်လာလေသည်။ ဒီခလေးမ လိမ္မာသားပဲကွ။
"ပေါက်စက ဘာမှမမှားသလို အနေအထိုင်မတတ်လို့ ဖြစ်တာလဲမဟုတ်ဘူး ကိုယ်ပြောတာယုံ"
ပြောပြီးမှ ယခုသူ့ကိုယ်သူ ကိုယ်ဟုသုံးနှုန်းမိလိုက်မှန်း သတိရတော့သည်။
မသိစိတ်က အလိုလို Nickname တွေပေးပြီး နေရာဝင်ယူနေပြီပဲ။
"ဒါပေမယ့်..."
"ဘာဒါပေမယ့်မှမရှိဘူး အဲ့အကောင်က ပေါက်စလိုအရိုးခံလေးကို အခွင့်ရေးယူချင်လို့ဖြစ်တာ ပေါက်စအမှားမရှိဘူး အဲ့တာကြောင့်မငိုနဲ့"
YOU ARE READING
Lighthouse Of Love (Completed)
Romanceအချစ်တွေကင်းမဲ့ပြီးမှောင်မိုက်နေတဲ့ကိုယ့်ဘဝလေးကို အလင်းရောင်ပေးခဲ့တဲ့ခလေးက ကိုယ့်ရဲ့မီးပြတိုက်လေးပါကွာခလေးရယ်။ ဥဿာခမ်းထည်🖤💜 နိုးနိုးလွန်းငယ်
