Nowy początek [zakończone]

26. Ben

Wpatrywałem się w telefon.

Krążyłem wokół pokoju i wpatrywałem się w telefon zupełnie jakby za chwilę miał wybuchnąć.

Ostatnia rozmowa z Vivienne ciągle krążyła mi po głowie. Wiedziałem, że Vi miała rację, ale mój mózg nie chciał dopuścić wiadomości, że Sar nie wróci.

Tylko, że minęło już tyle czasu. .

Na ostatniej wizycie od doktor Morrant usłyszałem, że moje życie się nie zatrzymało. Więc dlaczego czułem jakbym zatrzymał się w miejscu?

Musiałem ruszyć do przodu.Chciałem odnaleźć w sobie tego chłopaka, którego pokochała Sarah. Wiedziałem, że musi gdzieś we mnie jeszcze być.

Ben: Cześć Fay, masz ochotę się spotkać?

Wstukałem w telefon i kliknąłem wyślij.

Co miałem do stracenia?

Postanowiłem, że dziś będę inny. Że będę dla niej lepszy.

Przynajmniej się postaram być lepszym.

Fay: Jasne! Mam wpaść do Ciebie? :D

Ben: Okay, w sumie i tak nie mam lepszego pomysłu. Tylko nie mam nic do jedzenia :(

Fay: Mogę skoczyć do sklepu, jeśli znów chcesz ze mną gotować. Ale możemy też coś zamówić.

Ben: Podobało mi się wspólne gotowanie.

Fay: W takim razie daj mi pół godziny.

Uśmiechnąłem się pod nosem na myśl, że zobaczę Fay. W poniedziałki Small Town Cafe było zamknięte, więc nie miałem okazji jej dziś zobaczyć nawet przez chwilę. I choć wciąż bałem się tego przed sobą przyznać patrzenie na nią sprawiało mi przyjemność.

*

    – Wybierzesz film, który obejrzymy? Ja w tym czasie uruchomię zmywarkę – zaproponowałem.

    Fay kolejny raz zaskoczyła mnie swoim talentem kulinarnym. Z moją niewielką pomocą przygotowała cudowne spaghetti z klopsikami.

    Nie chciałem, żeby ten wieczór za szybko się skończył, więc rzuciłem propozycją wspólnego obejrzenia jakiegoś filmu, na co na moje szczęście się zgodziła.

Kiedy wróciłem do salonu Fay leżała na mojej kanapie, od stóp do głów owinięta kocem. W ręce trzymała pilota i przeglądała filmy na Netflixie.

– Jeszcze nie wybrałaś?

– Nie, wybrałam już dawno. Teraz tylko sprawdzam, jakie mam inne opcje.

Wzruszyła ramionami i dalej uparcie wpatrywała się w ekran, zupełnie jakby mogła odnaleźć tam odpowiedzi na wszystkie dręczące ją pytania.

Usiadłem obok niej. Nawet nie zauważyłem, kiedy odwróciła się w moim kierunku i w wtuliła się we mnie. W pierwszej chwili całe moje ciało się spięło, ale nie cofnąłem się. Wiedziałem jakie to uczucie mieć ją blisko i mimo, że mój mózg krzyczał nie rób tego to chciałem czuć jej ciepło obok siebie. Po kilku minutach udało mi się nawet całkiem rozluźnić.

Fay wybrała nam film "Jak stracić chłopaka w 10 dni".

– Nigdy tego nie oglądałem – przyznałem.

– Nie, nie możliwe!

– Musisz mi uwierzyć.

– Jak mogłeś nie oglądać tego filmu – Fay śmieje się, ale jednocześnie patrzy na mnie z miną wyrażającą pełne niedowierzanie.

– Coż, na wszystko kiedyś przyjdzie pora, prawda?

Vivienne i Sarah nie oglądały komedii romantycznych. Zdecydowanie preferowały sensacje i thrillery. Ja, jeśli mam być szczery też nie byłem fanem oglądania romansów. Mimo wszystko byłem zaskoczony, że wciągnąłem się w historię Andie i Bena. Była naprawdę urocza.

– Podoba ci się! Przyznaj się! Widzę, że ci się podoba! – zapiszczała Fay z radością, kiedy na ekranie pojawiły się napisy końcow.

– A uwierzy mi jeśli powiem, że mi się nie podoba?

– Absolutnie nie – pokręciła głową i spojrzała mi w oczy.

Tym razem nie odwróciłem głowy.

Jej oczy były niesamowite. Zielone z przebłyskami złotego. Podobno prawdziwie zielone oczy to rzadkość i tylko jeden procent populacji ludności takie ma. Z jakiegoś powodu wcale nie dziwiło mnie, że właśnie znalazła się w tym jednym wyjątkowym procencie.

– Ben? – wypowiedziała moje imię z taką delikatnością, że aż poczułem dreszcze.

– Tak, Fay?

– Chciałabym, żeby to była ranka, wiesz?

Jej spojrzenie utkwione było w mojej twarzy.

Co ja najlepszego zrobiłem?

Objąłem ją mocno i starałem się nie rozpaść. Tak bardzo starałem się nie rozpaść.

– Nie zamykaj się przede mną Ben. Jestem tu dla ciebie.

Wiedziałem, że była. Czułem to każdą cząstką siebie.