အမုန်းရန်မပါ ချစ်ကြိုးလေးနဲ့သွယ်ပါမယ်

5

ထယ္ေယာင္း အေပၚထပ္ကဖုန္းနား သို႔သြားလိုက္သည္။ အလြတ္ရၿပီးသားျဖစ္သည့္ နံပါတ္ကို ျမန္ျမန္ ႐ိုက္ႏွိပ္လိုက္ၿပီး
အိမ္ေတာ္မွာရွိသည့္ဖုန္းကို ဆက္လိုက္သည္။ တူ.....တူ ဟု အသံေပၚလာၿပီး ေနာက္ 'ခ်န္ရီ အိမ္ေတာ္ကပါ' ဟု အသံေသးေသးေလး ထြက္လာသည္။

ဂ်ီမင္ နဲ႔သူ(ထယ္ေယာင္း) သည္ တစ္ခါမွ ဖုန္းမေျပာဖူးေပ။ ထိုေၾကာင့္ အခုအသံသည္ ၾကားေနက်မဟုတ္သည့္ အသံမ်ိဳး။ တနည္းအားျဖင့္ သူ႔ရင္ထဲ ကလိကလိ ျဖစ္သြားသည္။ ထယ္ေယာင္း မွတ္ထားလိုက္သည္ ဂ်ီမင္နဲ႔ ဖုန္းေျပာ ဖို႔အတြက္အခ်ိန္ဖယ္ထားရမည္ကိုပင္။

"ခ်န္ရီ အိမ္ေတာ္ကပါ"
"ကိုယ္ပါ"
ဂ်ီမင္၏ ေနာက္တႀကိမ္ အသံေလးထြက္လာမွ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

"သခင္ႀကီးလား"
"အင္း ကိုယ္ပါဆို မင္းမွာ ဘယ္ ႏွစ္ေယာက္ ရွိလို႔လဲ"
"အာ မရွိပါဘူး သခင္ႀကီးက တစ္ခါမွမဆက္ဖူးေတာ့ ထူးဆန္းေနလို႔"
"ကိုယ္ ဒီည မျပန္လာျဖစ္ဘူး အဲေၾကာင့္မေစာင့္နဲ႔ေတာ့ မနက္မွျပန္လာခဲ့မယ္"

"ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေလး ေမးခြင့္ရွိလား သခင္ႀကီး"
"ဟက္ ေမးတဲ့ပုံေလးက ခ်စ္စရာေလးကြာ
ကိုယ္အခု ကိုယ့္အေမအိမ္မွာ အေမ့ေမြးေန႔ရွိတာေၾကာင့္ ပြဲလုပ္‌ေတာ့ အျပန္ေနာက္က်ေနတာမို႔ အေမကမျပန္ခိုင္းလို႔ပါ ခင္ဗ်ာ"
ထယ္ေယာင္း ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္း ငတုံးေလးနားလည္ေအာင္ ေျပာလိုက္သည္။

"ဟုတ္ အဲဆို မနက္မွ ေတြ႕မယ္ေနာ္ သခင္ႀကီး ၿပီးေတာ့ ခ်စ္တယ္‌‌"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေနာ္"
ထယ္ေယာင္း ဖုန္းခ်ဖို႔လုပ္ေနတုန္း ဂ်ီမင္ အသံဆူဆူေလးထြက္လာသည္။

"ခ်စ္တယ္ျပန္ေျပာေလ ဘာလဲ မခ်စ္ဘူးလား"
"ခ်စ္တယ္ ခ်စ္ဆုံး ငတုံးေလး"
"ဟီး ကြၽန္ေတာ္‌ကပိုခ်စ္တယ္"

ဂ်ီမင္သည္ တုံးသည္။ အ သည္။ ဒါေတြရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ အဲလိုျဖစ္ေစတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္တခုရွိသည္။ ဂ်ီမင္ငယ္စဥ္က အျပင္းအထန္ အဖ်ားတခုျဖစ္ခဲ့သည္။ အဲတုန္းက မိဘႏွစ္ပါးရွိစဥ္‌ျဖစ္ေပမဲ့ ေဆးဖိုးမတတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ေဆးၿမီးတို ႏွင့္ကု ခဲ့ရသည္။စစ္ႀကီးကာလေၾကာင့္ အဖ်ားပိုး ကိုေသခ်ာ မကုသႏိုင္ေပ။ထိုေၾကာင့္ ခဏခဏဖ်ားရသည္။ ‌ဆရာဝန္မျပႏိုင္တဲ့အေျခအေနမွာ ဂ်ီမင္၏အဖ်ားပိုးသည္ ဦးေႏွာက္အထိ ထိသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေစတနာ ဆရာဝန္ နဲ႔ အခ်ိန္မီ ကုသ လိုက္ရတာေၾကာင့္ ႀကီးႀကီးမားမား မထိခိုက္ခဲ့ေပ။ ဦးေႏွာက္အာ႐ုံေၾကာ အနည္းငယ္ထိသြားျခင္းေၾကာင့္ ဂ်ီမင္သည္ သူမ်ားေတြထက္ အလုပ္တခုခုကို လုပ္ရာေတြ စဥ္းစားႏိုင္စြာ မရွိ။ တခုဆိုတခုသာ လုပ္တတ္သည္။
ဥပမာ ပန္း‌ပင္ေရေလာင္းျခင္းကို မနက္ပိုင္း‌တြင္ လုပ္ရမည္ဟုေျပာလွ်င္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေရေလာင္းသည္။ မိုး႐ြာေနလွ်င္ ထီးေဆာင္း၍ ေရေလာင္းသည္။