✖ 🅾🅿🅸🆂 ✖
Piąty rok dla niektórych uczniów hogwartu był trudny, podczas gdy inni nawet nie zdawali sobie z tego sprawy.
Przyjaźń Sebastiana Sallowa wystawiona została na próbę. Czy ją przeszła?
Ominis Gaunt przez zbieg niecodziennych wydarzeń zmu...
Świat jeszcze długo miał tkwić pod białą pierzyną. Profesor Gralick uważała, że wiosna w tym roku późno przyjdzie i jeszcze długo przyjdzie uczniom brodzić w śniegu po kolana. W hogwarcie trwał już świąteczny nastrój, w każdym pokoju wspólnym pojawiła się choinka, osobiście ubrana przez uczniów, bukiety z ostrokrzewami zdobiły stoły w Wielkiej sali, a po całym Hogwarcie porozwieszane były łańcuchy i wieńce. Trzeba było bardzo uważać, aby nie trafić pod zaczarowaną jemiołę. Wszystko w życiu Kassandry Underwood było na dobrej drodze, ona i Leander spędzali ze sobą coraz więcej czasu, Sebastian i Ominis starali się pogodzić, a do tego miała spędzić święta w gronie osób dla niej ważnych. Tej zimy Ominis Gaunt odżył i właśnie szykował pułapkę na Sebastiana. Wraz z Kasandrą ukryli się za żywopłotem tuż za szklarniami i w momencie gdy w miejscu spotkania pojawił się Sebastian, oboje obrzucili go śnieżkami.
— Poddaję się! — Krzyknął próbując zasłaniać się przed kolejnymi trafieniami.
Sebastian widząc śmiejącego się przyjaciela pomyślał że chłopak odzyskał swoje wewnętrzne dziecko. Od kiedy Anne zachorowała Ominis stał się bardzo poważny i oziębły.
— Jesteście dziecinni. — Skwitował brunet widząc jak Kassandra zostaje wrzucona przez Ominisa w zaspę. — Za to ty wydoroślałeś. — Blondyn rzucił pojedyńczą śnieżką w kierunku przyjaciela. — Ani trochę! — Sebastian szybko przychylił się formując z białego puchu kule.
Bitwa na Śnieżki znowu się rozpoczęła, tym razem szanse były prawie równe. Ominis działał po omacku, ale i tak świetnie mu szło. Z nieba zaczęły sypać się duże płatki śniegu. Kassandra ułożyła się w śniegu podczas gdy chłopcy dalej pochłonięci byli zabawą.
— Co robisz? — Śnieżka Ominisa rozpadła się na wyciągniętej ręce Sebastiana. — Ominis przerwa! — Ogłosił brunet. — Jak byłam mała, zimą kładłam się na parapecie dużego okna w moim pokoju i patrzyłam jak spadają. Hipnotyzujące prawda?
Sebastian spojrzał w górę sceptycznie obserwując wirujące płatki przypominające pierza z rozdartej poduszki. Ich przyjaciółka czasem zdawała się zupełnie oderwana od rzeczywistości.
— Tak... Gdyby tylko nie wpadały do oczu. — Zaśmiał się. — Mogę zapytać, jak wygląda zima? — Wtrącił Ominis. — Smutno. Na drzewach nie ma liści, wszystko jest szaro bure i martwe. — Odparł Sebastian siadając na śniegu obok Kassandry. — Jest inaczej... Każdy krzak, drzewo, płot czy ławka otulone jest śniegiem, który w słoneczny dzień oślepia ludzi. A płatki śniegu spadające z nieba wydają się tańczyć nim spadną lub się roztopią. — Wyjaśniła rozmarzona dziewczyna. — Podoba mi się ta wizja. — Ominis zadarł głowę pozwalając aby płatki śniegu spadały mu na twarz. — Wracajmy do zamku, robi się późno. — Sebastian wstał i pomógł podnieść się leżącej w śniegu dziewczynie.
