TILL THE END OF INFINITY (WCIB and HSMH fan-fic)

Dedicated to Kkyabulism

Visit her profile guys sya po ang dakilang Authore ng Why Can't It Be at His Shadow in My Heart give time reading her stories promise your time will be so much worth it.

----

garl :D... hi there hehe as your fanfriend eto na po yung nipromise ko na fanfiction sana po magustuhan mo sorry haa eto lang nakayanan ng utak kong puro kaekekan ang laman haha

----

Enjoy reading guys hhaha but make sure to read first the original story

THIS IS JUST A FAN FICTION

------------------------------------

HAZELLE MARIES “KYOUBAYASHI’ SATO-SHIN ‘S POV

All my life , I lived like a princess, isang prinsesang iniingatan ng lahat, isang prinsesang nakukuha ang lahat ng anumang gustuhin nya, katulad ng mga prinsesa sa fairytale nabuhay ako sa isang marangyang palasyo kasama ng maraming tagasilbi , nabuhay ako sa loob ng isang pamilyang buo kung titignan mula sa malayo pero pag lumapit ka makikita mong may lamat din pala!.

I can’t say that I had never been happy , dahil may mga kaibigan akong tumulong saking bumuo ng mundo kung saan ko mararanasang maging masaya , ngumiti at tumawa ng totoo. I had a lot of friends that made me feel complete and contented in what life that I have.

I can say na nabuhay ako sa mundong puno ng kasinungalingan ilang beses kong nakalimutan ang mga ala-ala na may mahahalagang parte sa buhay ko at ni isa sa mga taong nakapaligid sakin walang nagpaalala sakin ng mga bagay na dapat kong maalala dahil gusto nila akong protektahan.

All of them are protecting me, ayaw nila na masaktan ako kaya kahit ang bagay na tunay na nakapagpasaya sakin ay itinago nila at yun ay ang katotohanang si VINCENT JOHN SHIN ang nagiisang lalaking minahal ko ng buong puso at buhay ko.

One year had passed since I forget all about him, he leave me, that’s why I live in agony for almost 2 years. At dahil hindi ko nakayanan ang sakit at lungkot ng pagkawala nya bigla nalang akong nagbreakdown isang araw at paggising ko wala na akong maalala.

They lied, all of them lied to me, binigyan nila ako ng pekeng alaala na syang pinaniwalaan ko ng mga panahong yun but I can’t blame them, mahal lang kasi talaga nila ko.

Mind can forget but heart CAN’T thats what i discovered. Ilang beses mang makalimot ang isip ko ang puso ko kahit kelan hindi makakalimot. Hindi nito makakalimutan na ginawa sya para tumibok lamang para sa iisang tao, kay “JOHNNY”.

Ng dahil sa pagiging mahina ko nadamay ang mga kaibigan ko, lahat sila nagdusa dahil sakin, after I settled all the problems that I caused naisip kong panahon na para sundan ko ang  lalaking nagmamayari ng puso ko sa umpisa palang.

Napagod na akong maging pabigat, nakakapagod maging dahilan ng pagiyak at paghihirap ng mga taong mahal mo, sa pagalis ko alam kong hindi rin naman sila magiging masaya alam kong masasaktan sila pero I think that’s for the best isa pa hindi ko na din naman kayang mabuhay sa mundong wala sya.

“KYOU”

I heard a familiar voice calling me,  lilingon na dapat ako but I heard cry and sobs!

Nakita ko ang mga kaibigan kong umiiyak habang nakatingin sa katawan kong nakahandusay sa sahig habang yakap yakap ni Kevin.

All of them are shedding tears for me , lahat sila umiiyak ng dahil sa pagkawala ko . I can feel my tears running down my cheeks. Nasasaktan akong nakikita silang nasasaktan pero wala akong magawa hanggang dito nalang talaga ako ramdam kong hanggang dun nalang talaga ang buhay ko.

I want to hug them one by one pero alam kong hindi pwede, that was my choice, I chose to leave them para makapagmoveon kaming lahat and me staying them is not a good idea. Masyado ng umikot ang buhay nila sakin panahon na para ang sarili naman nila ang isipin nila.

I felt someone is hugging me from my back, giving me little kisses on my shoulders as if assuring me that everything will gonna be alright.

“Am I that bad leaving them like this even if I know that all of them do their best to take care of me, Johnny am I that bad?” I asked him while my tears are kept on running down my cheeks.

Hinarap nya ako sa kanya, he smiled at me a smile that I missed so much, a smile that I longing to see for a long time, yung mga ngiting nakakapagpapagaan ng loob ko kahit na gaano pa kabigat yung dinadala ko, yung mga ngiting nagbibigay sakin ng sigla at lakas kahit pa sobrang nanghihina na ako, yung mga ngiting nanggaling sa labi ng lalaking pinakamamahal ko.

“No, Kyou you’re not bad, you only do this for them wag kang magalala magiging ok din sila matatanggap din nila ang pagkawala mo as time goes by, time heals remember, magagamot din ng paglipas ng panahon ang mga sugat na dulot ng pagalis mo sa buhay nila at isa pa hindi sila magaalala kasi alam nila na kasama mo na ako ngayon.”

I hug him, sobrang higpit ng yakap ko sa kanya na para bang gusto kong sa pamamagitan ng yakap nya maalis lahat ng agam agam ko, he hug me back at hinaplos ang mahaba kong buhok

“huwag ka ng magalala magiging masaya din sila, unti unti matututunan din nilang mabuhay ng wala ka at unti unti magiging parte ka nalang din ng masasayang memories nila, katulad ko kahit matagal na akong wala alam ko na hindi nila ako nakakalimutan dahil minsan sa buhay nila naging masaya sila ng kasama ako, ganun din sayo, kaya please Kyou, stop crying”

Kumalas ako ng yakap sa kanya at tumitig sa mga mata nya. I smiled.

Tama sya! Magiging maayos din ang lahat, alam kong magiging masaya din ang mga mahal ko sa buhay na iniwan ko dun sa baba. Katulad ng magiging masaya na ako dahil hindi na kame magkakahiwalay pa ni Johnny

“Daddy, daddy is that Mommy”?

Napalingon ako sa batang lalaki at batang babae na tumatakbo papalapit sa amin ni Johnny mga 3 years old na sila.

“Daddy?”kunot nuong tanong ko kay johnny

Hindi nya ako sinagot sa halip kinarga nya yung dalawang bata at iniharap sa akin

“Yes babies,John-john, May-may siya ang Mommy nyo say hi to Mommy"

Nagumpisa na namang tumulo ang mga luha ko anak ko sila? Sila ba ? at kambal sila, I don’t know how to explain my feelings.kung kanina nababalot ng lungkot ang puso ko ngayon sobrang saya ko!

“Hi po Mommy, sa wakas po andito kana!hindi na malulungkot si Daddy makakasama ka na po namin yehey” sabi ni John-john

“Hello Mommy, hindi kana po pala namin titignan sa baba mula dito we’re going to live with you na po?

Hindi ako nakasagot, I hugged them napatawa pa nga ako kasi para lang kameng naggugroup hug.

I kissed them, and answer them with smile,

“I love you babies , oo makakasama nyo na ko ngayon aalagaan ko na kayo kasama ang Daddy nyo”

“Yehey” sabay na sabi ng dalawang bata at nagtatakbo at naghabulan na sila habang masaya at tuwang tuwa.

Napalingon ako kay Johnny juts like me nakangiti din sya nga sobrang tamis. I hugged him again.

“I love you Johnny , and I missed you.”

“I love you more Kyou , I will never miss you from now on because I will be with you till the end of infinity mabubuhay tayo ng masaya at bubuo ng bago at masasayang alaala na kailanman hindi mo malilimutan”

“oo , tama ka Johnny we will create new memories here in heaven kasama ng mga anak natin, ill promise to love you till the end of infinity”

And that promise is sealed with a long and passionate kiss na puno ng pagmamahal.

----

marnie_pinkrose14