VE;AŞK SENLE

GERÇEKLER

Çağla'nın ağzından....

Onlar bana hep yalan söylemişler. Demek herşey yalanmış peki ben neden hiçbir zaman anlamadım ki onların beni gerçekten sevmediğini.Hepsi bir kandırmacaymış.Ve zarar gören taraf ben olmuşum.
Her zaman olduğu gibi okuldan çıktıktan sonra eve doğru yola koyuldum.Tam kapının önüne gelmiştim ki içeriden bağırış sesleri geliyordu.Biraz dinledim ama hiçbir şey anlamadım.Fakat bu bağıranlar annem ve babamdı.Kapıyı hızla açıp içeriye girdim.Bağırışlarının geldiği odanın kapısının önünde durdum ve seslerini dinledim.O an dedim ki keşke bu sözleri duymuş olmasaydım. Babam yada şimdiye kadar babam olarak saydığım adam anneme yani o hiçbir şeyden haberi olmayan kadına

- "O senin kızın değil kabullen artık" diye bağırıyordu. Babamın bu lafını duyduktan sonra hızlıca içerisinde bulundukları odanın kapısını çarparak açtım. Benim bu hareketimle oldukları yerde sanki yapışmışcasına duruyorlardı. Hemen babam olacak olan beni bu zamana kadar kandıran adama dönüp

- " Bu duyduklarım doğrumu baba "dedim. Dışarıdan ne kadar da bu olayın gerçek olmamasını dilesemde içimdeki ses gerçek ailemi tanıma taraftarıydı. Benim soruma karşın ne annemden nede babamdan çıt çıkmadı. Hırsla babama en kötü bakışımla baktım. Babam sessizce kafasını onaylar şekilde salladı. O hareketinden sonra dünyam yıkılmış gibi oldu. Annem ise bir kenara çekilmiş ağlıyordu. Hemen arkamı dönüp o odadan çıkıp merdivenlere koşarcasına tırmandım. Ardımdan hem ağlayıp hemde koşan annemi görmezden gelerek dolabımın üstündeki bavulumu indirdim. Son kez açıcağım dolabın kapağını açtım içinden bana lazım olan eşyaları, masamın üstündeki kutudan da şimdiye kadar biriktirdiğim bütün paramı aldım. Bavulumun kapağını kapatıp merdivenlerden aşağı doğru sürükledim. Arkamdan "Nereye gidiyorsun kızım "diyen sesleri duymazdan gelerek kapıyı açıcağım sırada babam önüme geçti.

-"Ne var ne istiyorsun zaten beni ailemden ayırmadın mı ? " dedim.

Babam hemen " Bizi dinlemeden yargılama kızım" dedi. Ben ise babama cevap olarak "Ben anlayacağımı anladım artık beni kandırmanıza müsade etmem " diyip kapıyı açıp kendimi bavulumla dışarıya attım. Babam ve annem hiçbir şey söylemeden kapıyı ardımdan kapattılar. Bu hareketleri üzerine birkez daha beni ne kadar önemsemediklerini belli ettiler. Hemen cebimdeki telefonu çıkartıp kişilerden beni hiçbir zaman yalnız bırakmayan benim gibi hayata küsmüş olan can dostum Ezgi'yi ararken bir yandan da mahalle içinde bulunan küçük parka doğru yürümeye başladım. Telefonun diğer tarafından ağlayan Ezgi"nin sesi gelene kadar ailemin nasıl birileri olduğunu düşünmeye başladığımın farkında bile değildim. Hemen başımı kendime gelmek için iki yana salladım. Ardından da öbür taraftan ağlayan Ezgi'ye katılıp bende ağlamaya başladım. İkimizde aynı anda " Sana ihtiyacım var." diye söyleyip ne kadar da yalnız olupta sadece birlikte ayakta durduğumuzu bir kere daha yalnız olduğumuzu kanıtladık. Kendimi hemen toparlayıp cebimden çıkardığım peçeteyle akan gözyaşlarımı sildim. Ezgi'ye " İyi misin ? " diye cevabını bildiğim bir soru yönelttim. Ezgi " Yanıma gelbilir misin Çağla " diye sordu. Ah Ezgi bilmiyosun ki ben senin her zaman yanındayım tabiki de yanına gelirim.Hızlıca düşüncelerimden ayrılıp Ezgi'ye "Nerdesin ? " diyip yerini öğrendikten sonra yerimden kalkıp Ezgi'nin bulunduğu kafe'ye doğru yola koyuldum. Ve bu yolda giderken aslında yeni hayatıma doğru yola koyulduğumu nerden bilebilirdim ki......

Evet arkadaşlar bu benim ilk hikayem ve nasıl bir heyecan içinde yazdığımı size anlatamam.Bu yüzden de beni hemen ilk bölüm de yargılamayın sizin beni anlayacak ve yargılamayacağınızı düşünüyorum...
VE BU ARADA HİKAYEM HAKKINDA YORUMLARINIZI VE BEĞENİLERİNİZİ HEYECAN İÇİNDE BEKLIYORUM..MULTİDE HİKAYEMİZİN ANA KARAKTERLERİ VAR BİR DAHA Kİ BÖLÜM BERK'İN AĞZINDAN OLACAK... ÇOK KONUŞTUM İNŞALLAH BEĞENİRSİNİZ . (❤)