Flikken Maastricht - In het kort gezegd

De dag dat hij verhuisde - Deel 1

A/N: Het zaadje voor dit verhaal werd gepland toen ik een week geleden door Maastricht liep en me iets opviel. Hint: zie de headerfoto...

—-----------------------------------------------------------

De dag dat hij verhuisde was op een vrijdag. Op een gewone vrijdagmiddag in april.

Daar gaat hij. In het gehuurde busje van de Sint Bernardusstraat naar de Boschstraat, zo'n kleine kilometer verderop. Eva ziet hem de straat uitrijden, de hoek om. Weg.

Wolfs had gedacht dat het beter was als ze afstand van elkaar zouden nemen. Niet alleen op werk - inmiddels hebben ze allebei een nieuwe partner - maar ook privé. Te veel onenigheid en ruzies hadden ervoor gezorgd dat ze uit elkaar gegroeid zijn. Praten helpt niet meer. Bemiddeling een gepasseerd station. Wolfs had uiteindelijk de knoop doorgehakt en was op zoek gegaan naar een huurwoning. En nu is hij weg.

Eva sluit met een zucht de voordeur en daalt de trap af naar de keuken van De Ponti. Ze had gehoopt dat er op dit moment een last van haar schouders zou vallen. Dat ze opgelucht kan ademhalen nu ze niet continu het gevoel meer heeft op eierschalen te lopen. De laatste maanden had elke futiliteit namelijk geleid tot een ruzie van buitenproportionele waarde. Ze had gehoopt het gevoel van vrijheid terug te krijgen nu ze haar woning niet meer met iemand hoeft te delen. Ze had de hoop weer gelukkig te kunnen worden, zonder hem.

Het enige gevoel dat op dit moment overheerst is de leegte. De akelige, koele en kille leegte. En de stilte. Het gebrek aan reuring in het voormalige pension bezorgt haar kippenvel. Misschien moet ze het pension toch maar weer in ere herstellen en openen voor gasten. Dat kan de stilte verdrijven en dan wordt het veel te grote pand nog eens gebruikt waar het voor bedoeld is. Ze zou dan wel iemand voor in de keuken en in de schoonmaak moeten aannemen, want met haar drukke en onvoorspelbare baan kan ze dat er niet bij hebben, maar dan moet dat maar.

Ze laat een vinger over het fornuis glijden. Het fornuis waar hij altijd zo graag aan stond en zijn favoriete gerechten bereidde. Ze gaat zitten aan de keukentafel waar ze samen aan hebben gegeten, honderden zaken hebben besproken en vrienden hebben ontvangen.

Onrustig sluit ze haar ogen en drukt met haar vingers tegen haar slapen om de opkomende migraine te onderdrukken. Hoe hebben ze het zover kunnen laten komen?

Na een tijdje houdt ze het niet meer uit en loopt naar boven om een lange en hete douche te nemen om alles van zich af te spoelen. Bij de voormalige kamer van Wolfs blijft ze even stilstaan. Haar hand zweeft boven de deurklink. Ze voelt zich een indringer als ze toch besluit de klink naar beneden te duwen. Onzin natuurlijk, want dit is nu gewoon weer een van de kamers van het pension. Toch stapt ze schoorvoetend de ruimte in, niet helemaal zeker wat ze hier komt doen.

Hij heeft het schoon achtergelaten. De lakens zijn van het bed verwijderd en er is gestofzuigd. Ze schuift de gordijnen nog wat verder open en kijkt de straat in. Bij de bistro aan de overkant loopt een stelletje naar binnen. Wat verderop in de straat loopt een groepje toeristen achter een gids aan. Het leven buiten gaat gewoon door. Hierbinnen lijkt het wel alsof de tijd is gestopt. Ach, ze moet zich niet zo aanstellen.

Ze rukt zich los van het raam en vervolgt haar route door de slaapkamer. Hier en daar trekt ze een laatje open, maar alles is leeg. Als laatste trekt ze de kledingkast open en ze laat van schrik wat lucht uit haar mond ontsnappen. In de kast hangt nog een overhemd van hem. Met trillende hand beweegt ze ernaartoe en pakt de stof vast. Even laat ze het door haar vingers glijden, en pakt dan het overhemd met hanger en al uit de kast. Haar neus drukt ze in de stof en ze inhaleert diep. Zijn geur zit er nog in.

Het geluid van een binnenkomend appje wekt haar uit haar gepeins. Met een sprankje hoop vist ze het toestel uit de zak van haar jeans en kijkt op het scherm.

Marion: Hoi, ben je thuis? Kan ik langskomen? x

Passief typt ze in dat ze liever alleen wenst te zijn, maar haalt die regel tekst ook weer weg. Ja, ik ben thuis. Zie je zo.

Nog geen kwartier later gaat de deurbel. Eva loopt langzaam de trap af en haalt een keer diep adem voordat ze de deur opendoet. 'Hé,' verwelkomt ze Marion mat en ze stapt aan de kant om haar vriendin erlangs te laten.

'Hoi, is hij al weg?' De vraag komt met een bezorgde ondertoon.

'Uurtje of wat geleden vertrokken,' bevestigt Eva terwijl ze de keuken binnenstapt.

Marion laat een nieuwsgierige blik door de ruimte gaan. 'Goh. Hij heeft echt al zijn spullen meegenomen hè?' Inderdaad is minstens de helft van de kookgerei verdwenen.

Ze kan het niet laten haar stem verwijtend te laten klinken. 'Dat moest hij van mij. Hij wilde zo nodig weg, dus dan moest hij ook maar al zijn zooi meenemen.' Ze gaat zitten en Marion volgt haar voorbeeld.

Haar vriendin kijkt haar bezorgd aan. 'Hoe is het voor jou dat hij deze beslissing heeft genomen om weg te gaan?'

'Nou, hij is niet dood of zo. Hij is niet weg-weg. Ik zie hem nog iedere dag op het bureau, hij woont nog steeds in het centrum van Maastricht. Pff, ik vind het wel prima zo. Lekker rustig. We maakten toch alleen maar ruzie de afgelopen maanden.'

De woordenwaterval is een automatisch respons. Een verdedigingsmechanisme om zich maar niet uit te hoeven drukken hoe ze zich écht voelt. Verlaten, aan de kant gezet en in de steek gelaten. Nu pas begint het werkelijk tot haar door te dringen. De afgelopen weken was ze zo bezig geweest met boos zijn, dat er geen ruimte was voor andere emoties. Ze heeft de verhuizing tot nu toe altijd af kunnen doen als iets wat ze voor zich uit kon schuiven, iets wat nog niet gebeurt was. Nu het zover is, gebeuren er allerlei vreemde dingen in haar lijf en hoofd waar ze geen controle over heeft.

Ze wil niet zwak zijn, ze moet hier even doorheen. Aan de situatie wennen, dan komt het echt wel goed. 'Het is echt beter zo,' probeert ze zowel Marion als zichzelf te overtuigen. 'Het is echt beter.'