Love Teacher

Herinnering 1

De herinnering is in de derde persoon geschreven, maar de rest van het verhaal zal vanuit Amanda's pov geschreven zijn. Ik weet dat velen 3de persoon niet zo fijn vinden om te lezen, maar geef het een kans. (Het is trouwens ook essentieel voor het verhaal)

***

2 juli 2002

De kleine vijfjarige Amanda zat rustig in haar roze prinsessenboek te tekenen, ze tekende Belle. Ze bewonderde dat haar moed zo groot was om haar vader te redden dat ze bij een groot, harig beest ging wonen. Dat Belle door de lelijke vloek heenkijkt en voor het beest valt is voor Amanda een gebaar van ware liefde.

Amanda had altijd al zelf van haar eigen droomprins gedroomd. Ze droomde dat haar prins haar zou komen redden van vuurspuwende draken en moordlustige rovers. Daarna zouden ze trouwen en een eigen gelukkig einde krijgen.

Natuurlijk zou ze op haar trouwdag dan een kroon dragen, met vele fonkelende diamanten en een jurk zo groot dat die bijna niet meer door de kerkdeuren zou passen. Haar familieleden zouden allemaal er zijn, haar mama zou een paar traantjes laten als ze haar dochter zag en haar papa zou dan de hand van haar mama vastnemen en er een kus op drukken. Net zoals in de films die haar mama altijd zag. Dat, dat scenario, was voor de kleine Amanda haar perfecte huwelijk.

Amanda begon net aan Belle's gele jurk, toen ze buiten een luide bonk hoorde en niet veel later het geschreeuw van een jongen. Het geschreeuw was hard en ze vergeleek het geluid meteen met het geluid dat hun oude kat maakte toen Amanda eens met haar fietsje over de staart van de kat had gereden. Toen het vreselijke geluid na dertig seconden nog steeds niet stopte, vond Amanda het wel goed geweest .

Ze legde haar gele kleurpotloodje op tafel en stond op. Nieuwsgierig trippelde ze naar het raam en stond dan op de tippen van haar voeten om door het hoge raam te kunnen zien. 

Buiten zag ze een jongetje op de grond liggen, zijn rode fietsje naast hem op de grond. Hij leek pijn te hebben, want hij was hysterisch aan het wenen. Amanda voelde zich bezorgd worden en trok aan de alarmbel.

'Mama,'riep Amanda. Ze hoorde haar mama in de keuken bezig. Het geluid van kasten die werden opengeschoven en het getik van het bestek had ze al gehoord wanneer ze aan het tekenen was. 

'Wat is er Amanda?' Ze hoorde een diepe zucht van haar moeder. 

'Er ligt buiten een jongetje op de grond! En hij is aan het huilen!'

Amanda's mama kwam de keuken uitgelopen, met een bewilderde uitdrukking op haar gezicht geschreven. 'Wat zei je daar,'vroeg ze opnieuw.

Als antwoord trippelde Amanda naar de deur en trok hem open. Meteen kon de mama van Amanda het jongetje zien en ze sloeg geschrokken een hand voor haar mond. Ze zag meteen dat het jongetje hulp nodig had, ze was zelfs een beetje verbaasd dat er niemand anders al te hulp had geschoten.

'Amanda, ga jij maar al naar dat jongetje toe dan haal ik even de eerste hulp doos,'zei haar moeder en ze haastte zich de trap op.

Amanda haalde haar schouders op en hopte van het kleine opstapje af. Huppelend liep ze naar het jongetje toe en merkte op dat het jongetje al was gestopt met huilen. Gelukkig, dacht ze.  Ze wou een stap naar voren zette, maar stopte zichzelf toen ze een zwarte bril op het wegdek zag liggen. Het zwarte ding was zwart, groot en zag er nogal ouderwets uit.

Ze raapte de bril voorzichtig op en liet hem op haar hand balanceren. Gefascineerd keek ze er naar. Ze merkte hoe dat het licht erop reflecteerde en een bijna niet zichtbare regenboog maakte. Amanda hield van regenbogen. Elke keer dat ze verschenen zei haar papa dat er magie in de lucht hing, en dat er vele goede dingen zouden gebeuren in de komende week.

Ze keek op en zag het jongetje haar verlegen aanstaren. Ze wist meteen dat ze goede vrienden zouden worden.

Vraag haar niet waarom, want dat wist ze ook niet. Het was een klik. En die klik, zei ze tegen zichzelf, zal ik blijven koesteren. Glimlachend zette ze de bril op zijn neus voordat ze hem hielp opstaan. Zijn wonderblauwe ogen staarden in haar hazelkleurige ogen.

Ze keek het onbekende jongetje met een blik vol enthousiasme en nieuwsgierigheid aan. Ze stak haar kleine hand omhoog en zwaaide. 'Ik ben Amanda,' zei ze.

De jongen met de wonderblauwe ogen zwaaide kleintjes en verlegen terug. Zijn hand was geschaafd en het prikte, maar de kleine jongen probeerde zich stoer te doen voor het onbekende meisje. 'Ik ben Thomas.'

Amanda hield haar hoofd een beetje schuin en glimlachte groot. Thomas deed net hetzelfde, alleen was zijn glimlach iets kleiner.

Toen zette Amanda een stap naar voren en sloeg haar armen rond Thomas. Zomaar. Ze fluisterde in zijn oor: 'Vanaf nu zijn we beste vrienden. Akkoord?'

Thomas knikte en glimlachend bedacht hij zich dat hij voor het eerst een beste vriendin had.

***

Hopelijk was het al iets? :) (VERGEET NIET de rest van het verhaal is in de 1ste persoon geschreven)

Ik heb nog twee regels rond dit verhaal:

-Steel het verhaal niet!

-Geniet van het verhaal.. :)

Je mag me altijd verbeteren als je fouten ziet. Want ik ben geen professionele schrijfster en ik maak nog fouten, mensen! Ik ben mijn schrijfstijl nog steeds aan het proberen verbeteren.

Voor de rest... Wens ik iedereen veel succes met de examens. Jullie kunnen het *doet een duim omhoog*. :)

XOXO, LoveStoryMaker-

PS: Amanda wordt gespeeld door Lily Collins, hierboven zie je een foto :)