Five Night's at Freddy's: Foxy's a good guy

Day 4 Maik

Maik dacht die dag veel na over Foxy. Dus die robot's waren niet zo erg als hij dacht. En dat hele gedoe eromheen dan? Waarschijnlijk stomme geruchten. Hij besloot het er die avond met Foxy over te hebben. Als die andere hem tenminste met rust lieten. Zouden die andere drie echt zo erg zijn? Of haalde ze een grap met hem uit. Het feit dat ze zelf konden denken stelde hem niet bepaald gerust. Je hoorde toch vaak verhalen over zelfdenkende computers die dan probeerde de mensen te vernietigen.

Plots werd hij bang, hij had jaren lang tussen die machine gespeeld en gegeten. Waren ze bloeddorstig of gemeen? Foxy leek niet zo, maar dat kon een truck zijn.

Tijdens de pauze pakte hij zijn laptop en zocht informatie over het restaurant. Hij vond niet veel, tenminste niet op de naam Freddy Fuzzbears zelf. Wel veel krantenartikels, over rare verdwijningen en bloed op de robot's. Maik klapte de laptop dicht en ging naar de volgende les.

Die avond

Maik stond voor de pizzaria, die boven hem uittorende als een groot, zwart blok. Een blok dat geheim bevatte, want nog niet alles was opgelost. Hij ging binnen en zag de eigenaar.

'Dag meneer, ik ben er.'

'Ik zie het, ga maar vlug aan de slag. De vier zijn er vanavond niet.'

'Moeten ze gerepareerd worden?'

'Zoiets, ga maar vlug.'

Maik ging naar binnen en de eigenaar pakte zijn mobiel.

'Hey Sjoerd, met mij.... Het gaat fout, ze beginnen het te ontdekken.'

Maik ging weer naar het kantoor. Meteen begon de speler weer te spelen.

'Hey hallo. Wow, dag 4. Ik wist wel dat je het kon doen.

Uh, hey luister... ik ben er morgen niet om je een bericht te sturen.'

Plots klonken er bonkende geluiden in de opname, Maik fronste zijn wenkbrauwen.

'Het is, euh... een slechte nacht voor mij geweest. Uh, ik ben blij dat ik deze boodschappen voor je kan opnemen.'

Toen klonk er geschraap, als van een keel.

'Uh, toen ik dat deed. Uh, wil je me en plezier doen.' *bang bang* 'Misschien... kun je de achterkamer controleren.' *Bang Bang*  'Ik ga het proberen uit te houden totdat iemand dat heeft gedaan. Misschien ben jij dat wel, het is vast niet zo slecht.' *Bang Bang* 'Ik vraag we wel eens af wat daar is, in die lege hoofden.'

Plots klonk er weer een geluid, een muziekje.

'Je weet wel.'

Gekreun, alsof iemand ergens in stikte.

'Oh,  neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!'

Er klonk ineens een ijselijk geschreeuw, en een laag, bijna kinderlijk gelach, waar Maik de rillingen van over de rug liepen.

Hij keek verwijst naar de bandrecorder. Wat was er gebeurt. Het kon niet, hij wist het zeker, het kon niet. Hij had de stem.... herkend, eindelijk. Het was Foxy!

Maik werd opgeschrikt door een bonkend geluid, voetstappen. Snel keek Maik op de tablet. Hij zag geen Foxy, geen Freddy, geen Chica en geen Bonnie, het was een nieuw beest. En toch had Maik hem eerder gezien. Het was de golden versie van Freddy. Hij zat in een van de stoelen in de feestzaal. Hij keek voor zich uit, alsof hij een bord eten voor zich had staan, naast hem lag een stuk papier. Plots trok er een streep door het scherm, weer die letters: 'It's me.'. De gouden beer was weg. Maik keek op de andere camera's. Nu stond de beer in de rechter gang. Hij keek weer voor zich uit, met het stuk papier in zijn handen. Maik kon een woord lezen: 'Foxy.'. Hij haalde diep adem en stak zijn hoofd om de deur. De beer stond er, met een scheve lach en vaag tinkelende ogen, als uit een ver verleden. Hij keek Maik aan en zette een stap naar voren. Maik voelde weer een rilling, maar deze was... warm, vredig. Opeens stond de beer voor hem. Hij keek Maik aan, met een soort warm, vaderlijk gezicht.