အဓိကဇာတ်ကောင်Shouအဖြစ်မှ ကြမ်းရမ်းတဲ့Gongဘဝသို့ : Myanmar Translation (Unicode)

Part - {100}

သင့်တော်တဲ့ အကွာအဝေးဆိုတာက မူရင်းဝတ္ထု မပြီးသေးခင်တုန်းက ကျွန်တော် အမျှော်လင့်ဆုံး ဆက်ဆံရေးတစ်ခုပဲ။ အခုလက်ရှိ ဖြစ်နေတဲ့ အကွာအဝေးပေါ့။ ဒီစည်းကို ခြေတစ်လှမ်းလောက် ကျော်ဖြတ်လိုက်တာနဲ့ ဘာဖြစ်လာမလဲဆိုတာကို ကျွန်တော် လူတိုင်းထက် ပိုသိတယ်။ အီဗန်ရဲ့ အေးစက်မှုကို ပြန်မြင်ရတာ ကြောက်ရွံ့မိပေမဲ့လည်း ဒီ မမြင်ရတဲ့ စည်းကို ကျွန်တော် မကြိုက်ဘူး။

အဲဒီ့လို ဖြစ်လာတာ အချိန်တစ်ခုတောင် ကြာလာပြီ။ တစ်ရက်၊ နှစ်ရက်၊ သုံးရက်…။

သူ့ဆီကနေ အကြည့်တွေကို ကျွန်တော် ပြတင်းပေါက် အပြင်ဖက် ရွှေ့လိုက်တယ်။ မကူးပြောင်းလာခင်က အကြိမ်ကြိမ် ကြုံခဲ့ရဖူးတဲ့ ဆောင်းဦးက အခုတော့ ထူးခြားတဲ့ အရောင်အသွေးနဲ့ လမ်းတစ်လျှောက် ခြယ်မှုန်းထားတယ်။ စာသင်ခန်းထဲမှာတော့ ပရော်ဖက်ဆာရဲ့ စာဖတ်ပြသံတွေသာ ကြားရတယ်။

“အချစ်ဆိုတဲ့ စာလုံးကို ရေးသားပြီးသည့်နောက်၊ အခြား ဘယ်စာလုံးကိုမှ မရေးသားနိုင်တော့ပါ။”

ကျွန်တော် ကြားလိုက်ရတဲ့ စာကြောင်းကို နားလည်အောင် တွေးနေရင်း ခုံပေါ် မှောက်အိပ်လိုက်တယ်။ အီဗန်ရှိရာကို တိတ်တိတ်လေး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အကြည့်ချင်း ဆုံသွားတယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲက လျှို့ဝှက်ချက်ကို ကြားသွားတဲ့ ပုံပဲ။ ရေဒီယို အသံလိုမျိုး သင်ခန်းစာချိန်ကို ကျွန်တော် ဒီအတိုင်း မှောက်သာ အိပ်နေလိုက်တယ်။

ကျွန်တော့်မှတ်စုစာအုပ်ရဲ့ ထောင့်နားလေးမှာ အီဗန်ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ချရေးလိုက်တယ်။ အဲဒီ့နောက် ကျွန်တော် ဘာကိုမှ မရေးနိုင်တော့ဘူး။

အီဗန် အခု ဘာများ တွေးနေမလဲ? ငြိမ်ငြိမ်လေး ထိုင်နေရင်း စာအုပ်က စာမျက်နှာတွေကို တဖျတ်ဖျတ် လှန်နေတဲ့ သူ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ နှလုံးက တစ်ချက် ခုန်သွားတယ်။ အီဗန်နဲ့ ပြန်တွေ့ပြီးတဲ့နောက်ပိုင်း ကျွန်တော် ဒီလိုပဲ ခါးသက်နေရတုန်းပဲ။

သင်ခန်းစာချိန်က ပရော်ဖက်ဆာရဲ့ နောက်ဆုံးနှုတ်ဆက်စကားနဲ့ အဆုံးသတ်သွားတယ်။ စာသင်ခန်းက ချက်ချင်းပဲ ဆူညံလာတာကို မြင်ရတာ တကယ်ပဲ အံ့ဩဖို့ ကောင်းတယ်။ အီဗန်က စာအုပ်ပိတ်လိုက်ပြီး တစ်နေရာရာကို ထွက်သွားတယ်။ သူ ဘယ်သွားမလို့လဲဆိုတာ မေးချင်ပေမဲ့ သည်းခံထားလိုက်ရတယ်။ အီဗန်ကလည်း ဘာမှ မပြောဘူး။