အဓိကဇာတ်ကောင်Shouအဖြစ်မှ ကြမ်းရမ်းတဲ့Gongဘဝသို့ : Myanmar Translation (Unicode)

Part - {103} - Final~

“… အဲဒီ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ဖို့ မလိုပါဘူး။”

“ဟေးလ် ငါ့ကို ဘာလို့ သဘောကျလဲ ငါမသိဘူး။”

အဲဒီ့နောက် ကျွန်တော် လှောင်ပြုံး ပြုံးလိုက်တယ်။ စူးရှရှအကြည့်တွေက တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရင် ဗာဒီနဲ့ တူနေပေမဲ့လည်း အနက်ရောင် ဖြစ်နေတယ်လေ။ နောက်ပြီး ဗာဒီ လုံးဝ ခံစားခဲ့ရဖူးမှာ မဟုတ်တဲ့ စိတ်ခံစားချက်တွေနဲ့။

ကျွန်တော် ဒီလိုတွေ မပြောတာက ပိုပြီးတော့ ကောင်းနေမလား? ဒါပေမဲ့လည်း ကျွန်တော် တစ်ကြိမ်လောက် ထပ်မေးချင်သေးတာ။ ဘာလို့ ဟေးလ်လို လူကောင်းတစ်ယောက်က ကျွန်တော့်ကို ကြိုက်ရတာလဲ?

ကျွန်တော် ဘယ်လောက်ပဲ တွေးကြည့်ကြည့်၊ ကျွန်တော်ဆိုတာက ဟေးလ်နဲ့ မလိုက်ဖက်တဲ့ လူတစ်ယောက်လေ။ ဟေးလ်ဘေးနား ရှိနေဖို့အတွက် အရမ်းအားနည်းလွန်းပြီး တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်တယ်။ ကျွန်တော် ဒါကို ပိုပြီးတော့ စိတ်ပူနေရတာလေ။ ဟေးလ် ကျွန်တော့်ဆီက ချက်ချင်းပဲ ထွက်သွားလိုရင် ထွက်သွားလို့ရတယ်၊ ကျွန်တော်နဲ့ ထိုက်တန်တာကိုး။

ဒီစိတ်ပူပန်မှုတွေကို ဖယ်ရှားဖို့ အတွက်နဲ့ ဟေးလ်ကို ဖမ်းချုပ်ထားခဲ့တာ။ အဲဒီ့နောက် အရာအားလုံးကို ဖြေရှင်းပြီးပြီလို့ ကျွန်တော် တွေးခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဟေးလ်ကို ဘယ်လောက်ပဲ ချည်နှောင်ထားပါစေ၊ နောက်ဆုံးကျန်ခဲ့တာက ပိုပြီး ကြီးမားတဲ့ စိတ်ပူပန်မှုတွေ၊ ဗလာသက်သက် ဖြစ်လာမှုတွေနဲ့ အမာရွတ်တွေကြီးပဲ။ ကျွန်တော်တင် မကပဲ ဟေးလ်ကိုပါ ဒါတွေက သက်ရောက်ကုန်တာ။

ဓားနဲ့ ထိုးလိုက်ရင်တောင် သွေးမထွက်လာနိုင်လောက်တဲ့ မျက်နှာက ကျွန်တော့်ကြောင့်နဲ့ မျက်ရည်တွေ ကျခဲ့ရတယ်။ ကျွန်တော် သူ့ကို ချုပ်နှောင်ထားချိန်ပဲ မဟုတ်ဘူး။ မူရင်းဝတ္ထု ပြီးသွားတာတောင် ဟေးလ်က အိပ်မက်ဆိုးတွေ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ မက်ခဲ့တာ။ အကုန်လုံး ကျွန်တော့်ကြောင့်ပဲ။ အဲဒီ့လို ဆိုရင်တောင် ဟေးလ်က ကျွန်တော့်ကို မသေစေချင်ခဲ့ဘူး၊ ကျွန်တော် ထွက်မသွားဖို့အတွက် တင်းခံနေခဲ့တယ်။

ဟေးလ် ကျွန်တော့်ကို ဒီလိုမျိုး ညှင်းပန်းလို့ ရရဲ့သားနဲ့၊ ဘာလို့ ချစ်တဲ့အကြောင်း ပြောခဲ့ရတာလဲ?