Robot V / taekook

Colin Ve Diğerleri

Jeon V'yi satın almadan 6 hafta önce...

"11 şarjım kaldı kapanmak üzereyim"

"Senin ne kadar kaldı Taehyung?"

"Benim 73, Jin'in şarjı bitmek üzere burada kamp kurabiliriz"

Günlerdir yürüyor şehrin dışında saklanabilmek için orman da kamp kuruyor, yanımızda taşıdığımız jeneratör ile kendimizi şarj ediyorduk. Diğer robotlardan farklı olduğumuz için insanlardan özellikle robot kaçakçılarından kaçıyor gizlenmeye çalışıyorduk. Colin, ben Jin, Namjoon ve Hoseok en başından bu yana beraberdik. Bizi yaratan babamız sayesinde beraberdik. Colin'in babası bizi diğerlerinden farklı kılacak şekilde tasarlamıştı. Kendi bilincimiz vardı ve her birimiz insani duygular hissedebiliyorduk.

Colin insandı, bizim gibi değildi ama o da bizim kardeşimizdi. Onunla aramızda çok özel bir bağ vardı ve bu bağ bizi bir arada tutan etmendi. Her birimiz farklı karakterlere sahip olsakta bir arada kalıp yaşayabilmemiz için birbirimize tutunmaktan başka çaremiz yoktu.

"Tamam burada kamp kuralım, sabah olunca yola devam ederiz"

Çadırlarımızı kuracak düz bir alan bulduktan sonra Jin ve Namjoon ayrılıp etrafı kolaçan etmeye çıktılar. Ben ve Colin çadırları kurduğumuz sırada Hoseok yere düştü, kapanmak üzereydi acilen şarj edilmesi gerekiyordu. "Jenaratörü çalıştır Taehyung hemen!" dediğinde panikle jenaratörü çalıştırmaya başladım. Uzun süre şarjsız kalırsak bozulabilirdik. İnsani duygular hissetmemiz dışında hala birer robottuk lakin kendimi daha çok insan gibi hissediyordum.

"Benzinimiz bitmeden sırayla şarj olun, yarın benzin bulmaya çalışırız" diyen Colin'e baktığım da yüzündeki yorgunluğu ve umutsuzluğu görüyordum. Bizim için çabalıyordu ve her zaman umut ediyordu. İnsanlar arasında yerimiz yoktu, farkedilmememiz imkansızdı. Farkedilirsek geri dönüşüme götürülür ve yeniden programlanır yahut en kötüsü parçalara ayrılırdık. İnsanlar acımasızdılar söz konusu robotlar olduklarında. Bizleri birer işçi olarak görür, kullanır ve sonunda yok sayarlardı. Bizim onlar gibi hissetmeye, onlar gibi davranıp, düşünmeye hakkımız yoktu. Belki bizim gibi olan yüzlerce robot vardı ama kendilerini koruyabilecek kimseleri olmayan çoğu robot gibi sonları imha edilmek oluyordu.

Şarj olma sırası bana geldiğinde kabloyu belimdeki güç bölmesine taktığımda uyku moduna geçmiştim. Henüz uykuya dalmadan önce Colin'in ısınmak için odun toplamaya çıktığını, Jin ve Namjoon'un etrafın güvenli olup olmadığını kontrol etmek için gittiklerini görmüştüm. Gözlerim kapanmadan hemen önce hatırladıklarım bunlardı. Sonrası, sonrası ise karanlıktı....

.
.
.
.
.

Günümüz

"Arabayı ben kullarım sen sarhoşsun"

Taehyung'un barın önünde o adamı öldürmekten beter ettiği ve sonrasında aramızda geçen yoğun öpüşmenin ardından şimdi arabayı onun kullanmasına izin verirken dediği gibi sarhoş falan değildim. Serin hava ve yaşanan o anlar beni kendime getirmişti fazlasıyla. Yüzüm ona dönükken yan profilini inceliyordum. Robotların araba kullanması insanlarınkine göre daha az tehlikeli olduğunu söyleyen araştırmalara güvenerek ona izin vermiştim. Ciddi bir şekilde yolu izlerken bakışlarının bana dönmesini, kehribar gözlerinin gözlerimle buluşmasını istiyordum.

"Taehyung"

"Jungkook"

"O adamı nerdeyse öldürecektin, bunu neden yaptın?"

"Çünkü sana zarar verecekti"

"Beni bu kadar önemsiyor musun?"

"Robotlar sahiplerine bağlıdırlar, bu yüzden önemsiyorum"