Küçükken annemin elbiselerini giyer aynanın karşısına geçer şarkı söylerdim annem gelip başımdan öper ve hep böyle kal hep bu yaşta kal derdi fakat onu anlamazdım şimdi anlıyorum ne demek istediğini ...20 yaşındayım ve hayatın bana yaşattığı zorluklar günden güne artıyor sorumluluklarından bahsedemem bile ...
Hangimizin yaşadığı zorlukları yoktur ki ? Hangimiz aşk acısı çekmedik aşık olduğumuzu sandığımız insan yüzünden veya hangimiz başkaları için kendi benliklerinden vazgeçmeyi düşündü veya kendi benliğinden vazgeçti ? Hepimiz zorluklar yaşadık ve hepimizin omzunda yükler var bazıları bu yükleri taşıyabiliyor ken ben artık sağlam duramıyorum bu günden güne çoğalıyor sizlere yazmak istedim çünkü sizin iç sesinize ulaşmak istiyorum bu yüzden ne bir noktalama işareti ne de kurallarla yazacağım çünkü sadece yazmak ve sizinle konuşmak istiyorum
Herşey tam tamına bir mandalina ağacıyla başladı aslında çok güzeldi ve benim için bir o kadar özeldi hava sıcak olduğunda altına oturur yapraklarıyla beni güneşten korurdu ona sırlar verebilirdim anılarımı onun bedenine kazıyarak paylaşabilirdim acıktığımda meyvesiyle beni doyurmayı başarırdı saklanbaç oynadığımızda ise beni dallarının arasına alıp saklardı benim bir mandalina ağacım vardı o beni hep korurdu ve şimdi beni koruyan kimse yok... Aslında 20 yaşıma geldiğimde hayatımın böyle olacağını düşünmemiştim .
Beğenirseniz eğer devamı gelecektir teşekkürler
