i don't believe, nicolò zaniolo ✓

özür dilerim.

nicolo.

Geçmişi düşünüp durursam asla önüme bakamazdım. Geçmişi düşündükçe suçlu hissediyor ve yapmam gerekenleri yapamıyordum. Bunları düşündüğüm sırada küçük kızım göğsüme yatmış bir eliyle sıkı sıkıya kolumu tutmuş uyuyordu.

Uyuduğu iki saat boyunca aynı şeyleri düşünmekten yorulmuştum. Bir aptal gibi hareket etmiştim evet ama geri alamıyordum işte. Ona bir fazlalık gibi davrandığım zamanları geri alamıyordum. İşin kötüsü bir anda müthiş bir baba olamayacağımı pekâlâ farkındaydım.

Kendimi tabikide haklı bulmuyordum hiçbir zaman ama kendimce sebeplerim vardı işte. Küçük hayatıma fazla gelmişti Bella. Üstüne birde anneside çekip gidince her şey altüst olmuştu.

Doğduğu günü hatırlıyordum. Korkuyordum. Neyle karşılaşacağımı bilmediğim içindi bu korkum. Kucağıma alırken de korkmuştum, yaptığım bir hatayla karşı karşıya kalınca nasıl korkarsa insan öyle bir korkuydu işte.

Şimdi ise farkına varıyordum, hata değildi. Asla hata değildi, hata olamayacak kadar özel ve güzeldi. Sadece kötü bir zaman seçimiydi ve bu onun suçu değildi. Onun suçu olmayan bir şeyi ona yükleyemezdim ki beş yaşındaki ufak bir çocuğun ne gibi bir suçu olabilirdi ki?

"İnan bana bebeğim, bundan sonra yalnız değilsin."

×××

İçtiği sütü bitirdikten sonra gülümseyerek bana bakmaya başladığında bende gülmüştüm.

"Ağzını silmen gerekiyor bebeğim." Dediğimde parmağıyla dudaklarımı işaret etmişti. Ne olduğunu anlamadığım için masada duran telefonumu alıp ön kamerayı açmıştım.

"Babanında ağzını silmesi gerekiyormuş.. Gel bakayım buraya, fotoğraf çekmek ister misin?"

>nicolozaniolo story