Bordonun Sevdası

1.Bölüm

-Baba , baba nerdesin?

Ormanın içinde koşturmaktan nefes nefese kalmış küçük kız babasının peşinden koşuyordu onu yakalamak için ama babası her adımında daha da uzaklaşıyordu.

-Baba çok korkuyorum yanıma gel , lütfen.

Koşuyordu,koşuyordu ama bir türlü yetişemiyordu babasına. En sonunda koştu,koştu ve bir mezarın önünde buldu kendisini. Mezarın üstünde dalgalan an türk bayrağına baktı önce küçük kız sonra da hemen altında tüm ciddiyetliyle kendisine bakan babasına.

-Baba buldum seni, ama burası neresi bu mezar ne,diye sordu küçük kız babasının dudaklarında ufak bir tebessüm belirdi bu sefer.

-Buldun kızım,buldun beni ama ben artık buraya aitim , dedi babası.

-Neden baba, gel evimize gidelim ben seni göremem ki sonra.

-Bak, dedi babası türk bayrağını göstererek, bu bayrağa her baktığında beni görebilirsin babacım sadece beni değil benim gibi bi sürü babayı ,şehitlerimizi görebilirsin, biz artık oradayız kızım.

-Neden baba?

-İlerde anlayacaksın kızım şimdi çok küçüksün,ama benim yanıma gelmek istediğinde buraya gelmen yeterli ben haberdar olurum tamam mı güzelim.

-Tamam baba, seni çok seviyorum.

-Bende seni güzelim.

*****

Sabah gözlerimi açtığımda beni bir çift gözün karşılayacağından habersiz bi sekilde uyandım ama uyanmaz olaydım.

"GÜNAYDIN."

"Sabah sabah iyi misin Eren? Rahat bırak beni." diyerek uykuma devam edecektim ama nafile hiç gider mi bu benim başımdan?

"Yaa Ablaa hadi kalk. Son gününü uyuyarak geçirmene izin veremem kalk benimle vakit geçir, bak yarın gidince özlersin beni."

"Emin ol aşırı özleyeceğim."

"İyi sen bilirsin sana kendi ellerimle krep hazırlamıştım sen kaçırdın yat burda"

Krep mi?

"Aa en sevdiğim kardeşim beni uyandirmaya gelmiş hemen kalkıyorum ablacığım benim "

Hızla yatağımdan kalkıp banyoya gittim daha sonra tekrar odama dönüp yatağımı toplayıp üzerime mavi kot pantolon ve beyaz bir tişört geçirip aşağı indim.

Komodnimin üzerinde duran fotoğrafa baktım her sabah yaptığım gibi.

Babamın fotoğrafıydı...

Babam ben küçükken şehit oldu" Yüzbaşı Yusuf KARASU" babam benim kahramanımdı ,hem benim hemde bu ülkede yaşayan diğer bütün çocukların, insanlarinda kahramandıydı benim babam. Benim icin her şeyden cok değerliydi ama o hain teröristler vurmustu babamı... Bize de Vatan sağolsun demek düşmüştü...

Babam bize öğrettiği ilk seydi vatan aşkı. Bu aşkı kalbimize ilmek ilmek işlemişti. Bize de vatanımıza sahip çıkmak kalmıştı. Bu yüzden öğretmenlik okumuştum. Çocukları daha iyi birer yerlere getirebilmek için. Ilerde hepsi bu vatan için hizmet edecekti çünkü. Bende babamın şehit olduğu şehiri seçmiştim bunun için;Diyarbakır'ı...