Sıradan 3. sınıf üniversite öğrencisi olan Omega Jeon Jungkook'un başı , görünmeyen alfa profesörü ile beladadır...
Not: H.G.Well - Görünmeyen Adam kitabından esinlenmiştir...
Taekook / Omegaverse
#7- Bilim kurgu 290323
#1- Omegaverse 260623
#35- t...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*
[ Bölümler yorum sayısına göre gelecektir]
*
Duyduğum cümle yerimde donakalmama neden olmuştu. Göğsümden ani büyük bir darbe aldım. Islak saçlarımdan akan su damlaları, şakaklarımdan boynuma doğru dökülüyor, enseme yapışık saçlarım da damlalarını boynumdan sırtıma doğru bir yol izliyordu. Tüylerim diken dikendi. Nemli kıyafetler, üzerime yapışmıştı. Ve ben hafiften üşümeye başlamıştım.
"Bay Kim, sizi rahatsız etmeyim" dedim elimi kendime doğru çekmeye çalıştığımda. Fakat Bay Kim, sımsıkı tuttuğu elimi bırakmayıp, beni daha çok kendine çekti.
Soluğum kesildi anında.
Kulaklarımda bir ritim tutturan kalbim, göğsüme en büyük işkencelerini çektiriyordu. Heyecandan titreyen parmak uçlarım, onun parmakları tarafından sarılıyıydı ki bırakma gibi bir niyeti varmış gibi de gözükmüyordu. Yorganın altına sığınırak minik mırıltılar bırakıyordu sadece etrafa.
"Kal" dedi fısıldar şekilde. Hafiften kıpırdandığı için, yorganda hareketlilik oluşmuştu.
"Öyle diyorsanız. Neyse ben koltukta yatayım" diyip elimi onun elinden tekrar kurtarmaya çalıştığımda, yine aynı şeyi yapmış, halsiz olsa bile elimi bırakmamıştı. Ne demek istediğini bir türlü anlayamıyordum. Ne istiyordu elimden?
"Yanımda yat, daha fazla uğraşma" dedi mırıltılar eşliğinde. Çok sakin bir şekilde söylemiş olsa bile benim kalbim hiç sakin karşılamamıştı bu cümleleri. Büyük tekmeler atmış, kasım kasım kastırmıştı bütün vücudumu. Ayak parmaklarım kıvrıldı. Birazdan hık diye düşüp bayılacaktım. Daha fazla bu yoğunluğa dayanamazdım.
"O-olmaz öyle. Ben koltukta yatarım" diyip elimi sanki çok sıcak bir şeye dokunmuş gibi alel acele çektim. Avuç içlerim terlemişti. Ve kalbim hala çok hızlı atıyordu. Kalp krizi geçirirsem şaşırmazdım gerçekten de.
"Jungkook, uğraştırma beni. Yanıma yat diyorsam yat" diyip bu kez giydiğim kazağın ucundan asıldı. Elini göremiyordum fakat hafiften havada asılı olan kazağımın ucu bunu belli ediyordu.
"Peki o zaman" diyip elimi saçlarımın arasına atarak karıştırdım. Kıvırcık tutamlarım anında parmak aralarıma dolmuştu. Fakat bu umrumda değildi. Kalbim öyle hızlı atıyordu ki, Bay Kim'in bile duyduğunu düşündüm. Tok tok atıyor, büyük ses çıkartıyordu.
Kazağımın ucunda ki çekilme hissinin yok olduğunu fark ettiğimde, dudaklarımı birbirine bastırdım. Gözlerim ise sanki görecekmişim gibi yastığın üzerinde geziyordu. Oysa yastıkta sadece ufak bir çöküklük vardı.
