tarih; 23 nisan, 2023.
Saat, 02.11
İntihar edememek.
Bazen açıklanamayandır.
Her şey daha destansı olsun istemiştiniz belki de. Mazeretsiz her acı daha acıydı diğerlerinden. Güzel nedenler arıyordunuz kendinizi kaybetmek için. Yoldan geçenlere, kendinize soruyordunuz; çok mu haksızlık ediyorum dünyaya diye.
Bazen evet diyordu uyuduğu yerden doğrulup hayat, uyukladığından hiç utanıp sıkılmadan. Senin için her şeyi yaptım diyordu, sen ağla yine de açılırsın. Hatta sokak ortasında ağla, herkes sana bakarken. Merak edip aşk acısı sansınlar önce, en kolayı oydu zaten.
Hayatınızın bütün gözyaşlarını oraya toplayıp geriye kalanlara hiçbir şey bırakmadınız, yalnızlığınıza denizler birikiyor şimdi ama ağlayamıyorsunuz.
Çok korkardınız oysa ölmekten. Şimdi öyle değil diyorsunuz, eskisi gibi değil. Ne kadar kötü olabilir ki? Ama hala sağa sola bakıyorsunuz karşıdan karşıya geçerken.
Neden bu kadar zor? Bağlı kaldığınız hiçbir şeye yeterince kıymet vermediğinizi düşünüyorsanız ve öyle düşünüyorsa herkes, neden bu kadar zor alıp başını gitmek? Neden bu kadar zor ağlamaklı olmadan halledip bu işi, artık başka yerde olmak?
Kimseyi üzmek istemiyordunuz oysa, istediğiniz yalnızca özlem duyup uzaktan kısa mektuplar bırakmaktı hayatınıza. Okuyunca ağlarlardı belki. Belki ilerde küçüklere anlatılacak bir hikayeniz olurdu.
Buruşur giderdi hayatınız çocuk ellerinde.
