Flikken Maastricht - In het kort gezegd

De dag dat hij verhuisde - Deel 3

De dag dat hij verhuisde was op een vrijdag. Op een gewone vrijdagmiddag in april.

—---------------

Diep van binnen sluimert een gevoel van spijt wanneer de makelaar het 'te koop' bord aan het raam bevestigt. Toch is dit geheel haar eigen keuze. Ze kan niet langer in het lege pension wonen. Ze kan niet samen met alle herinneringen zijn die het huis voor haar heeft opgeslagen. Het is te confronterend. Om nog maar niet te spreken over de grootte van het pand en alle lege vertrekken die haar een unheimisch gevoel bezorgen.

Ze gaat verhuizen. Kleiner wonen in ieder geval. Wolfs had dat drie maanden geleden al gedaan en nu is het haar beurt om opnieuw te beginnen.

'We hebben deze week nog contact, dan nemen we het laatste papierwerk door.'

Eva knikt en geeft de makelaar een hand. 'Bedankt.'

'Mocht u tussendoor nog vragen hebben, dan heeft u mijn nummer.'

Nadat de makelaar is vertrokken, gaat Eva weer snel naar binnen, het bord buiten nog iets waar ze aan moet wennen. Het maakt alles zo definitief. Alsof het hoofdstuk wat ze maanden geleden dacht te hebben afgesloten, nu pas echt ten einde is.

—-------------------------

De volgende dag op het bureau treft Eva Marion aan bij het koffiezetapparaat en ze doet haar spontane zet uit de doeken. 'En ineens dacht ik, voor wie doe ik het eigenlijk nog? Zo ruim wonen in mijn eentje in een pension dat allang geen pension meer is? Dus toen ben ik op internet gaan zoeken en vond ik een makelaar die zowel aankoop als verkoop van woningen doet. Die heb ik in de arm genomen en nu hangt er een 'te koop' bord aan de gevel!' Ze doet haar uiterste best om haar stem enthousiast te laten klinken.

Ergens hoopt ze dat hij haar hoort. Ze weet niet zo goed waarom, maar ze wil dat hij het weet. Ze draait zich wat zijwaarts, waardoor ze niet langer met haar rug naar de kantoortuin staat. Wolfs zit geboeid naar zijn computerscherm te kijken, waardoor ze niet goed kan opmaken of hij haar bekentenis heeft opgepikt.

'Je hebt wat gedaan?' brengt Marion verbaasd uit. 'Heb je echt De Ponti in de verkoop gezet?'

Met enige trots knikt ze en ze probeert Marion's reactie te peilen. Die lijkt niet erg blij voor haar te zijn, maar wellicht vergist ze zich.

'Goh, nou zeg, dat is wel een flinke verandering. Goh.' Ze neemt Eva nauwlettend in zich op. 'Heb je al iets anders gevonden?'

Ze wordt ietwat zenuwachtig van Marion's afstandelijke reactie. 'Uh, nee nog niet, maar ik heb deze week een aantal bezichtigingen. Dus dat komt wel goed.'

'Spannend zeg allemaal. Je hebt daar zo lang gewoond. Weet je zeker dat dit is wat je wilt?'

Eva schenkt snel haar mok vol met koffie. 'Ja, maar ik moet weer door. We hebben het er nog wel over, oké?' Ze geeft een klein kneepje in Marion's arm en loopt weer terug naar haar bureau. Voor ze daar is aangekomen roept Wolfs haar naam. Alsof ze het niet gehoord heeft, seint ze naar Joost. 'Kom je? Netty Zevenhuizen zit op ons te wachten in de spreekkamer.'

—------------------------------------------

'Dit huis heeft drie slaapkamers, ideaal als je nog een logeerkamer of werkkamer nodig hebt, en er is zelfs nog extra opslagruimte in het schuurtje in de tuin. De tuin zit op het zuiden trouwens, dus je hebt altijd de zon. Wellicht dat je daarom moet nadenken over zonwering. Zeker met die hete zomers die we tegenwoordig hebben.' Geanimeerd leidt de makelaar Eva naar de zolder. 'Hier achter deze deur zit volop kastruimte en het dakkapel hebben de vorige bewoners vorig jaar geplaatst,' ratelt de vrouw door wanneer ze Eva de woning aan de Rechtstraat laat zien.

Eva kijkt rond, maar ze slaat amper iets op van wat haar verteld wordt. Dit is de tweede woning die ze met de makelaar bezoekt, maar net zoals bij de eerste voelt ze hier niks bij. Het is prima. Gewoon prima. De prijs ervan valt binnen haar budget, het huis ligt aan de rand van het centrum en is precies groot genoeg voor haar alleen. 'Ik doe het,' onderbreekt ze de makelaar. 'Ik wil graag een bod uitbrengen.'

—----------------------------------------

'Dan mag u hier uw handtekening zetten en op pagina drie, vier en vijf een paraaf.' De makelaar kijkt toe hoe Eva de beslissende handelingen uitvoert en zet als laatste haar eigen handtekening onder het koopcontract. 'Mag ik u dan nu van harte feliciteren met de aankoop van uw nieuwe woning én met de verkoop van het pension?'

Aarzelend steekt ook Eva haar hand uit en schudt die van de vrouw tegenover haar. 'Dank je.'

De makelaar kijkt haar weifelend aan. 'Excuses, ik wil niet nieuwsgierig overkomen, maar u kijkt niet echt blij? Meestal heb ik hier alleen dolgelukkige mensen tegenover me zitten als ze zo snel een woning hebben verkocht en een nieuwe hebben gevonden.'

Ze voelt zich betrapt en schraapt haar keel. 'Oh, nee hoor, ik ben er echt wel blij mee. Het moet gewoon nog even landen, denk ik.'

'Weet in ieder geval dat u drie dagen bedenktijd heeft voor zowel de koop als de verkoop. Dat eerste is wettelijk zo bepaald, en voor de verkoop heb ik een extra clausule laten opnemen in het koopcontract.' De vrouw laat een geruststellende glimlach zien.

Eva knikte. Een stemmetje in haar hoofd die haar verteld dat deze clausule nog wel van pas kan komen, drukt ze snel weg.

'Volgende week is de sleuteloverdracht. Ik zie u dan graag weer bij ons op kantoor. Tot dan.'

'Tot dan,' echoot Eva mat en met de documenten waarvan de inkt nog nat is, loopt ze het pand uit.

Eenmaal thuis start ze maar meteen met het inpakken van dozen. Serviesgoed, boeken, dvd's, alles gaat in de dozen die ze eerder bij de bouwmarkt heeft gehaald. Voor het verhuizen van de grote meubels zal ze een verhuisservice laten komen.

Op zolder gaat ze door de kerstdecoratie, reiskoffers en spullen van Frank. Ze bekijkt zijn receptenboeken en kleding, en gaat vervolgens door wat fotoalbums terwijl ze in gedachten aan de twee trouwringen om haar vinger draait. Wat ze met deze spullen gaat doen weet ze nog niet, maar dat komt morgen wel.

Een verdieping lager stopt ze nogmaals bij de oude kamer van Wolfs en pakt nu zonder enige twijfel het overhemd uit de kast. Zijn geur zit er nog steeds in, maar is inmiddels wel minder sterk aanwezig. Op haar eigen kamer stopt ze het kledingstuk in de doos die ze samenstelt voor de kringloopwinkel. Haar eigen kleding die ze niet meer draagt doet ze vervolgens ook in de doos en wanneer deze vol is, pakt ze de rol tape die ze met haar tanden afscheurt. Maar voordat ze de doos dicht plakt, haalt ze nog één keer het overhemd eruit en houdt het tegen haar gezicht. Na een poosje stopt ze het terug en realiseert zich tot haar schrik dat de stof nat is van haar tranen. Ze mist hem. Ze mist Wolfs.

—-------------------------------------

A/N: Twijfelde even of ik dit stuk wat langer zou maken, of dat ik het einde in tweeën zou splitsen. Hierna dus nog één deeltje.