Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
.
Çaresizlik, boğazına düğümlenen nefesiydi.
Çaresizlik, elimden geleni yapabildim mi düşüncesiydi.
Çaresizlik, iradesini kaybeden Ecmel'di.
Emir, gergin halde bekliyordu saatlerdir.
Ne olduğunu bilse bir teselli sunardı kendisine. Her saniye nabzını kontrol etmezdi mesela.
Korkuyla atan kalbi bir ihtimal rahatlardı. İhtimale tutulup kafayı yemeye başlamazdı.
Tam olarak ne hissettiğini bilmiyordu. Boğazına kadar dayanan bıçakların keskin acısı yayılmıştı vücuduna.
Terleyen ellerini üzerine silip ayaklandı. Sabrı kalmamıştı ne olacaksa olsun diye düşünüyordu artık.
Tam kapıdan çıkacakken arkasından bağıran adamla yerine çivilenmiş gibi kaldı. "Emir."
Gözleri mutlulukla kapandı. Rahatlama hissi bedenini ele geçirdiğinde adımlarının hedefi yatağın kenarı olmuştu. "İyi misin?"
Kaç kez sorduğunu saymadığı soruyu bir kez daha sorduğunda gözlerini kapatıp açtı genç adam.
Emir kendi hâlini tahmin edebiliyorken ellerini yüzüne kapattı. Göz yaşları bir kez daha süzülmesin diye göz kapaklarına baskı uyguluyordu.
"İyisin," Emin olmak için tekrar ediyordu. "Uyandın, iyisin." Başını aşağı yukarı sallayıp duraksadı. "İstediğin bir şey var mı?" Sormayı akıl edemediği için sinirlenmişti ama dugularını gizleyip konuştu.
Ecmel tarafında durum çok normaldi. Hep yaşadığı bir şeydi. Sadece ilk defa bir anda olmuştu. İlacına yetişemedendevrilmişti.
"Hayır."
Yüzlerce soru sormak isteyen sarışın çocuğa bakışlarını sabitleyip yataktan kalkmak için harekete geçti.
Kontrolü elden bırakmadan kalktığında kendine geldiğini fark etti.
Dönen başı, yanan canı bir yalandı.O yalanı sardı, sarardı.
"Geç otur." Eliyle koltuğu işaret edip kendisi de içecek bir şeyler almak için cam dolaba yöneldi.
Akıl almaz umursamazlığı ile iki bardak ve viskisini alıp Emir'in yanına geçti.
