Chapter 13 - Rain ||

4 1 0
                                    

Family is the reason why we always want to be home. And home also needs to be our comfort. But what if we don't feel comfort through our families.. do we still have something we can call home?

--CynethIsTheName

TWO days din akong absent so I decided to go to school now. Baka ang dami ko ng namissed na lessons. Hindi ko na talaga uulin magpaulan. Haays. But I don't think I did it on purpose. Wala lang talaga akong choice. Sana hindi na maulit na kailangan ko ulit magpaulan. I can't wait to get my student driver's license next year. Sobrang convenient din kasi ng may sariling sasakyan.

Paglabas ko ng bahay. Nagulat ako ng makita ko si Sandro na nasa tapat ng gate namin. Nakasandal siya sa kotse niya at nakatingin sakin. Kaya medyo napahinto ako sa paglakad.

Hindi ko alam kung bakit pero parang nag slowmo ang paligid. Why does he look so handsome today? Napailing ako ng bahagya. Nababaliw na yata ako. O baka dahil may utang na loob ako sa kanya nung huli kaming magkita.

"Tatayo kana lang ba diyan? We've been waiting here for you for ages.." Masungit na naman niyang bati.

Para naman akong bumalik sa reyalidad. Heto na naman po siya sa suplado effect niya.

Tinaasan ko naman siya ng kilay. "Sino ba kasing may sabing hintayin mo ko?" Di ako papatalo syempre.

"My mom asked me to take you to school with me everyday. And I can't say no to her. Kaya sumakay kana." Sabi niya saka binuksan ang driver seat at sumakay doon.

Di niya man lang ulit ako pinagbuksan. Parang napipilitan lang naman siyang isabay ako. And I somehow feel sad with that thought.

"It's okay. I'm fine. I can manage to go to school on my own." Sabi ko sa kanya. Bukas naman ang car window niya so he can hear me.

"Pwede ba Chelsea. Wag ng matigas ang ulo mo. Sumakay kana lang" iritable niyang sagot.

Bago pa ako makasagot, biglang bumukas ang window sa passenger seat.

"Halika na Ate, it's more convenient for you. At ikaw naman Kuya. Galing si Ate sa sakit so you should treat her a little gentle. Don't be so rude".

Nawala sa isip ko na kasabay nga pala niyang pumapasok si Sally everyday. Bigla naman akong nahiya. Nakita pa ni Sally yung katigasan ng ulo ko. Inaamin ko naman na tama si Sandro. Medyo matigas ulo ko, kasi naman may pride sin naman ako kahit papano.

Nginitian ko lang si Sally saka ako bumuntong hininga ng bahagya.

"Okay. Since it's you who asked me to get in. Thank you" sabo ko bago ko binuksan ang pinto. Umisod naman si Sally sa kabila para makaupo ako.

"Are you feeling well now Ate?" Sally opened up a conversation.

"Ah.. Oo okay na ko."

"That's good to hear" Sally realy looked so relieved.

Why does everyone in his family so nice? And it's only him who's a little hard on me? Pero minsan naman ang bait at caring niya.

Just like when my mom told me that he immediately rushed to find me when Clarence told him I'm not yet home.

Naalala ko na naman yung eksena. And I suddenly feel guilty for arguing with him the moment I saw him again.

I sighed again and gather all the courage to talk to him. "Sandro.."

Hindi siya sumagot pero nakita ko mula sa salamin ng sasakyan na tumingin siya sakin so narinig niya ako.

"Salamat nga pala last time. And.. and I w-was really sincere. P-promise" hindi ko alam bat ako nauutal.

The Day We Fall In LoveTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon