KARA MURAT | Mahalle Serisi

6.bölüm."DÜĞÜN"

6.bölüm."Düğün"

"Ee sonra ne oldu?"

Melis bizdeydi. Ve ben ona dün başımıza gelen olaydan bahsediyordum. Duyduklarına çok şaşırmıştı. O da babamdan böyle bir şey bekliyordu, ancak bu kadar ireli gidilmesini değil.

"Sonrasında dediğim gibi, Kara Murat geldi ve adamları gönderdi." Dedim düz sesle.

Odamda yatağın üzerinde oturmuştuk. Babam hâlâ sızıp kalmış, uyanmamıştı. Annem akşam düğün için hazırlık yapıyordu. Düğünün başlamasına üç-dört saat vardı. Mahalleli bu gün o, düğünde olacaktı.

Mahallede bir şenlik varsa, büyüğünden, küçüğüne her kes katılır ve orada bulunurdu. Bu gün olduğu gibi. Nihan evleniyordu ve bu gece mahallede şarkı sesleri acayip yükselecekti. Nihan mahallenin deli kızıydı. Üniversiteden aşık olduğu çocuk ile evleniyordu. En büyük hayalinin mahallenin ortasında büyük bir düğün kurmaktı. Bunu hep şaka olarak algılamıştık, ama Nihan bunu gerçeğe dönüştürdü.

"Kızım bir gecenin içinde neler yaşamışsınız ya?!" Dedi Melis söylediklerimi zorla idrak ederek. "İyi ki, Kara Murat gelmiş. Yoksa, Allah muhafaza başınıza neler neler gelirdi öyle!"

"Neyse ne işte!" Dedim kestirip atmak için. "oldu, bitdi. Uzatmanın anlamı yok." Elimde tuttuğum telefonumu o yana, bu yana sallayıp duruyordum.

"Tamam. Kapatalım konuyu çünkü senin sinirlerini bozuyor anlaşılan" dedi Melis kollarını önümde bağlayarak.

"Dün gece uyku tutmadı. Sabaha karşı uyudum. O yüzden, gerginim. Kusuruma bakma" onunla böyle konuşmak istememiştim. Ancak gerginliğimi hâlâ üzerimden atamıyordum. Şu an dün bizi tehdit eden adama milyon dolarlık borcumuz vardı.

"Anlıyorum seni birtanem!" Melis az önce bağladığı kollarını açarak bana sarıldı. "Merak etme. Her zaman yanındayım" işte tam olarak buna ihtiyacım vardı. Kaç gündür içim dolup taşıyordu ve benim gerçekten birine sarılmaya ihtiyacım vardı.

"Teşekkür ederim" dedim bende Melisin sarılmasına karşılık vererek. Kendimi şimdi daha iyi hissetmiştim.

Bazen sarılmaya ihtiyacı vardır insanın. Sarılınca derdi geçer. Sarılmak o yüzden, bu kadar güzel...

"Kız siz hâlâ hazır değil misiniz?" İçeri ne ara girdiğini bilmediğim annemin sesini duydum. Melisin kollarının arasında durmuş, annemi izliyordum. Melisin hafif kıkırdadığını duydum. Ben de ona katılarak kıkırdadım kıs kıs kıs!

"Ne hazırlığı, anne?" Diye sordum anneme gülümseyerek.

"Ne demek 'ne hazırlığı?' düğün var ya bu gün!" Diye annem kızar gibi yaptı.

Melisten ayrılıp yerimde dikeldim. Doğru bu gün düğün vardı. Gözlerim çekmecenin üzerinde duran çalar saate kaydı. Saat 4'ü gösteriyordu.

"Ay gerçekten ya!" Diye inledi Melis. "Nasıl unuturum? Akşama düğün var!" Sağ eli ile alnına hafifçe vurdu.

"Hadi, hadi oyalanmayın daha fazla!" Dedi annem elini kaldırıp kaklmamız için sallayarak.

"Ben gelmeyeceğim" dedim omuzlarımı kaldırıp indirerek. Annem ve Melis yüzüme 'neden?' anlamında bakışlar sergiliyordu.

"Kız saçmalama! Niye gelmiyorsun?"

"Gelmek istemiyorum, anne. Siz gidin işte."

"Vallahi ayağımın altına alacağım şu kızını, Esma Sultan!" Melis anneme doğru dönüp beni işaret parmağı ile göstererek anneme şikayet ediyordu.