Lief dagboek. Nee geen lief dagboek, waar slaat dat nou weer op. Oké vóór dat ik ook iets ga vertellen. Dit is GEEN dagboek maar ik moet gewoon even mijn gedachten opschrijven en deze shock tot mij laten komen. Ik haat mijn vader echt. Ik klap mijn "dagboek" dicht en sluit mij ogen. Ik zit of eigenlijk leun tegen de muur aan met mijn handen voor mijn gezicht. Langzaam maar duidelijk dringen mijn vaders worden tot me door. Er glinsted een traanover mijn gezicht. Shit, zeg ik hardop. Zo hard zelfs dat ik er zelf van schrok. Ik kijk op was dat echt mijn stem? Het moet niet gekker worden. Mijn stem klinkt gebroken en de tranen stromen over mijn gezicht. Mijn tranen nog wel. Blijf rustig zeg ik tegen mezelf maar diep van binnen weet ik dat dat niet zal werken. Dat mijn ouders boos zouden worden snap ik nog wel maar dit had Ik echt nooit zien aankomen. En dat te bedenken dat dit nog maar het begin kan zijn. Er gaat een rilling over mij heen. Ik denk aan gisteren. Wat kunnen er toch veel dingen veranderen in zo'n snelle tijd. Het begon allemaal gisterochtend. Ik kwam de keuken binnen en merkte gelijk al dat er iets mis was. Mijn ouders zaten beide aan de keukentafel en keken mij strak aan. Ik voelde het al aankomen. Die preek. 3, 2, 1en hier komt het dacht ik. En ja hoor daar kwam het al. Die ene preek die ik al zovaak gehoord had. School. Weer iets wat ik haat. Ik haat alles dacht ik toen. maar toen werd alles anders. Misschien moet je gewoon maar naar bijles. Ik was stil. Dit had ik niet zien aankomen. Euh oké? Zei ik toen heel erg stotterend. Daarna liep ik zonder ook maar een woord te zeggen de deur uit. Grace, Grace wacht even hoorde ik mijn moeder nog roepen. Het boeide mij niets meer. Ze kon de pot op. Kut school.
Knok, knok, knok. Ik schok op. Het was mijn mobiel ik had een apje van lucy. Lucy was mijn vriendin sinds de eerste. Kom je nog zei ze. Wauw ik wist niet dat ik mijn ouders zo erg kon haten. Neej srry schreef ik. Ik heb huisarrest. Ja dus je ouders kunnen dood. Oke die reactie had ik niet verwacht. Srry ik wee nie hoor zei ik. Ik deed mijn mobiel uit. Mijn ouders hadden me huisarrest gegeven maar dat was niet het enige. Bijles, huisarrest, ik mocht een maand niet meer uit gaan, mijn vrienden niet meer zien en bovenal Ik moest naar een andere school. Kortom de hel dus. Ik voelde dat er opnieuw tranen op het punt stonden uit te barsten. goed zei ik tegen mezelf je hebt wat afleiding nodig. Ik pakte mijn huiswerk en begon met wiskut maken. Formules blwh. Ach ja, het gaf afleiding.
