Whisky & Chocomel - verhaaltjes

Koningsdag

Het was een feestelijke dag, ieder jaar weer. Alles en iedereen was versierd in het oranje. Soms was het weer fris en grauw, maar meestal scheen de zon wat de dag nog feestelijker maakte. Maastricht was dan altijd vol met kraampjes waarop kinderen en volwassenen hun spullen verkochten die zij niet meer nodig hadden. Mannen en vrouwen bij kroegjes dronken bier of wijn en waren extra vrolijk. Overal in de straten klonk muziek. Ook dit jaar.

'Kom Eef, dan gaan we een rondje de stad in.' Haar partner wenkte haar. Hij stond op het punt om naar buiten te lopen. Oranje kon je in zijn outfit niet terug vinden. Zij droeg een oranje t-shirt onder haar zwart leren jasje. Met een glimlach stemde ze toe. Vanuit de Sint Bernadusstraat stond je met vijf minuten op de markt. Ze liepen er op hun gemak naar toe. Het weer is dit jaar fris, maar als de wind weg valt en de zon zijn best doet is het aangenaam.

Onderweg naar de markt zijn een aantal artiesten aan het optreden. Een meisje van een jaar of tien gehuld in een oranje jurkje speelt dwarsfluit. Even verderop zingt een jongen een popnummer. Ze blijven bij beide even staan om te luisteren. Helaas dragen ze beide geen munt geld met zich mee en kunnen dus niks geven aan de kinderen. Als het nummer bij de jongen is afgelopen lopen ze door.

Ze zijn beide vrij vandaag. Het komt niet vaak voor dat ze deze dag niet hoeven te werken. Zitman had voldoende agenten om de dag op te vangen en er liep voor hun nu geen grote zaak. Wolfs had voor beide een ontbijtje gemaakt wat ze samen hadden opgegeten. Daarna had hij een stuk van de tv-uitzending gekeken waarbij de koning en zijn familie door Rotterdam trekt. Maar na een halfuurtje was hij daar alweer klaar mee en zo liepen de twee rechercheurs door de straten van hun stad.

'Jeetje wat zijn er een hoop mensen op de been.' Zuchtte ze. 'Ja wat had je dan verwacht, serene rust? Het is koningsdag.' Zijn kenmerkende lachje klonk zacht naast haar. Zij schonk hem een schuine blik. 'Serene rust zou ongezellig zijn, maar ik bedoel gewoon dat het intens druk is.' Inmiddels liepen ze langs de vele kramen die het plein rijk was. Ze had niks nodig en zag ook verder niks wat haar aandacht trok. Hij had al een aantal platen gezien die hem wel wat leken. Ook kocht hij een whiskey glas wat op zijn andere glazen leek aangezien er verleden week eentje was gesneuveld. Halverwege de route had Wolfs een vlaggetje op zijn wang gekregen. Het jongetje achter het stalletje vond dat hij ook iets feestelijks hoorde te hebben. 'Staat je schattig hoor.' Had Eva gegiecheld. Het stond hem nog best leuk ook.

'Ik weet nog wel een gezellig kroegje wat meestal niet al te druk is.' Hij reikte haar zijn hand, zij pakt deze aarzelend aan. 'Het is hier niet ver vandaan.' Haar hartslag zat hoog in haar keel, het gevoel van haar hand in de zijne maakte haar onrustig. De bindingsangst was na jaren van vriendschap en partnerschap nog altijd aanwezig. Deze maakte de stap verder gaan nog altijd onmogelijk voor haar. Natuurlijk voelde ze wel de warmte die rond ging in haar buik. Het fijne gevoel was er altijd als hij in haar buurt was. Maar zelfs deze kleine blijk van liefde bleef lastig.

Niet veel later had ze een chocolademelk voor zich. Hij had een biertje besteld. De drukte in de kroeg viel inderdaad mee. Een aantal bekenden van hem zaten ook in de kroeg. 'Dit is mijn partner, Eva. Eva, dit zijn Kees en Ben.' Ze schudden elkaar de hand en zeiden gedag. 'Je hebt geen woord gelogen Floris, ze is een prachtvrouw.' Zijn ogen schoten alle kanten op en hij kreeg een kleine blos op zijn wangen. Snel keek hij Eva aan en het woord 'sorry' maakte hij met zijn lippen. Zij daarentegen keek naar zijn maten en bedankte hen. 'Ik heb ook geluk gehad hoor, Wolfs is een fijne man om mee te werken.' Knipoogde ze naar hem. 'En het is ook niet onverdienstelijk dat hij bijna iedere avond voor mij kookt.' Nu schonk hij haar een korte glimlach.

'Maar als jullie samen wonen en samen werken, delen jullie dan ook dezelfde slaapkamer?' Vroeg Ben nieuwsgierig aan beide. 'De Ponti, zo heet het voormalig pension van mijn overleden man, heeft voldoende kamers om er geen te hoeven delen.' Zei ze droog. 'Dus jij beweert dat er in al die jaren nooit iets is gebeurt tussen jullie?' Het verbaasde de man klaarblijkelijk. Nu was het de beurt aan Wolfs om in te grijpen. 'Als je bedoelt of we ooit seks hebben gehad, dat is geen van jullie zaak. Maar natuurlijk houden wij van elkaar, dat kan niet anders na zoveel jaar samen werken en wonen. Wij houden van elkaar op onze manier, wat dat ook betekent.' Eva schrok ergens van zijn bekentenis. Ze had nooit gedacht dat hij dat zo hardop zou uitspreken. 'Ik beschouw dat als een ja.' Hoorde ze Kees nu zeggen. Een grapje zoals Marion dat ook bij haar zou hebben gedaan. Maar voor haar was dit uiterst serieus.

Na een uurtje te hebben gepraat met de mannen dronken ze hun drankjes op en zeiden de mannen gedag. De middag kwam al aan zijn einde en de zachte april zon ruilde zich in voor wolken en kou. Ze liepen door oranje straten, overal lagen snipper confetti en overgebleven verpakkingen. De kramen waren inmiddels leeg en de eerste werkmannen waren ze al aan het opruimen. Onderweg naar huis haalden ze een frietje, om deze rustig te kunnen eten liepen ze een stukje verder.

'Ik hou inderdaad van je Wolfs.' Zei Eva vanuit het niets. 'Je verwoorde dat goed, daarnet in de kroeg.' Zijn ogen zochten de haren, uit de manier van spreken kon hij niet opmaken wat haar stemming was. Maar ze straalden een onbekende rust uit. Ze pakte zijn hand weer even vast. De zakjes friet waren inmiddels leeg en weggegooid, dus hun handen vrij. Ze keek hem aan en glimlachte. Daarna liet ze zijn hand weer los. 'Wat een fijne koningsdag was dit. Zullen we volgend jaar weer vrij proberen te regelen?' Hij knikte naar haar. Dat vond ook hij een goed plan.