De Smaak Van Liefde // Bankzitters

~Hoofdstuk 1~

"Watt?.." vol ongeloof staar ik naar het bed waar ik vannacht nog in heb gelegen. Waar ik vannacht nog met hem in heb gelegen. En nu. Nu ligt er een meisje naakt naast hem. Hoe kan hij. Hoe durft hij.

Ik pak zijn kleren van de grond en loop naar de voordeur. Smijtend schreeuw ik dat hij op moet rotten en dat ik hem nooit meer wil zien. Maar hij lijkt het niet te begrijpen. De woorden die ik zeg zijn voor hem onbegrijpelijk. Waardoor hij verbaast voor de deur blijft staan. "Isa, je hebt het helemaal verkeerd gezien." Zegt hij om mij nog te overtuigen van zijn onschuldigheid. "Oh, oké." Zeg ik cynisch. "Dus je lag daar niet naakt met een meisje in bed." Ik kijk hem vuil aan. Ik zou wel kunnen janken, maar houd me sterk. Hoe kan hij zoiets doen, terwijl we net een paar maanden samen zijn gaan wonen. En me dan ook nog zo aankijken. Alsof hij niets heeft gedaan. Alsof wat ik net zag helemaal niet was gebeurt.

Zijn ogen kijken in mijn richting. Niet wetende wat hij moet zeggen. Ik kijk naar het meisje dat naast hem staat. Zenuwachtig kijkt ze naar beneden. Waarschijnlijk had zij geen idee. Geen idee wat hij allemaal aan het doen was. Dat hij vreemd op mij ging. Met haar. Nu staat ze hier. In de gang van een, hoop ik, onbekend huis met het shirt aan van de jongen waar ze net nog mee lag. Ik heb het wel een beetje met haar te doen. Hoe kon zij weten dat zij zich in deze situatie zou gaan bevinden. Ik kijk haar aan en sein op aan behulpzame manier naar de voor deur. Ze geeft me een begrijpelijke blik terug. Een 'sterkte' en een 'sorry' blik zie ik in haar ogen verschijnen. Langzaam verdwijnt ze in de voordeur. 

"Isa." begint Tom. Ik schud mijn hoofd. Ik heb geen zin in de onzin die straks uit zijn mond gaat komen. Ik heb hem al meerdere kansen gegeven. Constant zei hij dat hij zichzelf zou gaan verbeteren. Dat hij zou gaan veranderen. Er komt alleen telkens niets van. Al zijn beloftes zijn leugens. onzin dat hij verteld, en dat hij dan constant niet na komt. Een half jaar geleden had ik hem ook al betrapt. Hij had een oogje op een van zijn collega's en heeft haar uiteindelijk gezoend. Hij zei tegen mij dat het een fout was en dat het nooit meer zou gebeuren. De eerste weken heb ik er erg mee gezeten. Het feit dat hij met iemand anders zoende terwijl wij al best lang een relatie hadden, vond ik best wel een dingetje. Ik heb me er uiteindelijk overheen kunnen zetten en ik heb hem een nieuwe kans gegeven. Het is toch altijd in mijn achterhoofd blijven hangen en ik ben het ook nooit vergeten. Toch heb ik geprobeerd het aan de zijkant te zetten. Hem echt een kans geven. Zodat hij, zoals hij zei, zou kunnen veranderen en dat soort dingen nooit meer kunnen doen. De meeste vriendinnen van mij verklaarde me voor gek. Dat ik hem, de man die vreemd op mij ging en dat ook bij zijn exen had gedaan, had vergeven vonden zij bijzonder. Achteraf begrijp ik dit. En was het eigenlijk ook geen goede keuze geweest om het zo te laten lopen. Ik denk dat ik een zwarte vlek voor hem had. Op een of andere manier vertrouwde ik zijn woorden en liet ik mij geloven dat hij beter zou gaan worden. Dit was de stomste keuze ooit. Het afgelopen half jaar heb ik mij enorm onzeker gevoeld. verschillende roddels gingen rond dat hij nog steeds met verschillende vrouwen vreemd ging tijdens onze relatie. Ik ging er vanuit dat het gewoon roddels waren die niet waar zijn en verzonnen waren door iemand voor een beetje extra sensatie. Toch geloofde ik het niet altijd. Soms moest hij opeens tot laat 'werken' en sliep hij dan zelfs af en toe niet thuis. Dat was de grootste rode vlag, die ik op het moment zelf niet in de gaten heb gehad. Nu ben ik er klaar mee. Ik moet door. hoe het nu gaat, werkt het niet. Hij is niet loyaal. Hij laat mij telkens zitten en gaat er stiekem met een ander vandoor. Het moet gewoon stoppen.

Ik kijk Tom aan en schud mijn hoofd. "Het is klaar, Tom" zeg ik kalm. De tranen in mijn ogen probeer ik te verbergen. Hij kijkt mij aan. Een blik van verwarring zie ik. Zou hij dan niet verwacht hebben, dat als dit soort dingen door zouden gaan dat het een keer over zou zijn. Dat ik het genoeg zou gaan vinden. Dat ik er op een gegeven moment klaar mee zou zijn. Ik wijs naar de deur. van ons huis? Te veel gedachtes gaan door mijn hoofd. Hij kijkt mij nog een laatste keer aan en loopt dan de deur uit. Met een zachte klap gaat de voordeur dicht. Ik zak door mijn knieën, tranen lopen als watervallen over mijn wangen. Met mijn rug ga ik snikkend tegen de voordeur zitten. Mijn hoofd ik mijn handen. De tranen stoppen voorlopig niet...