Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Barsten - Vasthouden

A/N: verwerking 1 van.... tja. Gisteren zijn we met z'n allen toch een beetje door de emotionele mangel gehaald. Daar komen dit soort dingen uit.

------------------------------

'Marion, jij ook koffie, of heb je liever thee?' Eva stond met de koffiekan in haar hand, wachtend op een antwoord van haar collega. 'Hé, nog niet helemaal wakker?' probeerde ze nadat een reactie uitbleef. Haar vingers tokkelden afwachtend op het tafeltje waar de koffie en thee op uitgestald stonden. 'Marion?'

'Hè, wat?' De verstrooide uitdrukking waar haar collega haar vanaf haar bureau mee aankeek leek inderdaad te duiden op slaapgebrek of iets soortgelijks. Eva lachte. 'Of je koffie of thee wilt?' Ze had verwacht dat Marion ook wel zou kunnen lachen om haar eigen suffigheid, maar die tuurde enkel geconcentreerd op haar computerscherm en bracht een kortaffe 'nee' uit. Eva dacht even na en zette toen de kan weer op het tafeltje. Ze liep naar haar collega toe en legde een hand op diens schouder, een beweging waar Marion duidelijk van schrok. Eva liet uit respons meteen weer los. 'Is er iets?' 'Nee, er is niks. Laat me nou maar.' Als de rechercheur zich niet vergiste zag ze een glans in de agente haar ogen die niet aan blijdschap of geluk te wijten kon zijn. Het liefste zou ze door willen vragen, willen weten waar de gespannenheid vandaan kwam, maar ze wist dat dat niet kon. Niet hier in ieder geval, in een ruimte vol collega's die het allemaal te druk leken te hebben om te zien dat iemand van hen ergens mee zat. Ze zou het laten rusten, voor het moment dan toch. Met een onvoldaan gevoel liep ze terug naar haar eigen bureau waar een stapel dossiers op haar lagen te wachten. Daar begon ze de dag met bezorgdheid die de rest van de dag aan haar zou blijven knagen.

Als er iemand was die wellicht meer wist over wat er bij Marion speelde, was het haar partner wel. Eva kwam Romeo toevallig tegen terwijl ze terugliep na het halen van een broodje bij de bakker om de hoek. 'Hé.' 'Hé Eva, broodje gehaald?' Ze knikte terwijl ze een hap nam van haar pistolet met kaas en met volle mond stelde ze haar vraag. 'Romeo, weet jij wat er met Marion aan de hand is?' Voor een fractie van een seconde leek de agent uit het veld geslagen, maar hij herstelde zich al snel. 'Wat bedoel je precies?' Eenmaal op de parkeerplaats van het bureau aangekomen, stonden de twee stil. 'Ik weet niet, ik heb het gevoel dat ze ergens mee zit en ik hoopte dat jij misschien weet wat dat is?' Ze nam hem nog eens goed op, maar als hij al iets wist, hield hij dat goed verborgen. 'Ik weet niet zo goed waar je het over hebt. Sorry, moet weer verder,' verontschuldigde hij zich en hij liep richting de ingang. 'Romeo, wacht. Je zou het toch wel zeggen als er iets met Marion is?' Daarop stond hij stil. Hij haalde diep adem en keek haar aan. 'Luister, ik weet het niet, oké? En zelfs als ik al iets wist... Nee,' hij schudde hevig zijn hoofd, 'misschien moet je het haar gewoon zelf vragen.' Daarmee leek voor hem de kous afgedaan en met stevige passen beende hij het politiebureau binnen.

-------------

Qua werkdruk verliep de rest van de middag rustig. Eva werkte wat dossiers bij, handelde een getuigenverklaring af samen met Wolfs en gaf haar leidinggevende een update over de laatste stand van zaken. Toch voelde ze zich geenszins ontspannen en bleef de onrust in haar voortduren.

Regelmatig keek ze naar Marion, die niet van haar bureau leek te wijken. Niet eens om naar het toilet te gaan of om thee te halen. Voor ongetrainde ogen leek het alsof ze simpelweg gefocust aan het werk was, maar het was Eva ook al opgevallen dat ze de toetsen op het keyboard of de computermuis amper aan had geraakt in alle uren dat ze bezig was geweest. Ook hadden Romeo en Marion door de dag heen nauwelijks een woord met elkaar gewisseld.

Tegen kwart over vijf stond Marion op en liep zonder gedag te zeggen richting de uitgang. Eva keek haar na en na een korte overpeinzing stond ze op. Ze volgde haar collega die ze vervolgens aantrof in de kleedruimte. Dat is te zeggen, ze hoorde eerst de snikkende geluiden vanachter de gesloten deur vandaan komen, onmiskenbaar afkomstig van haar collega en beste vriendin. Voorzichtig duwde ze de deur open en bleef in de opening staan. 'Marion?' Die begon nog harder te huilen. Als een klein hoopje zat ze op het bankje naast de kluisjes, haar handen trillend voor haar gezicht. Eva slikte. Het leek alsof iemand de lucht uit de ruimte had weggezogen en haar keel dichtkneep. Iets was vreselijk mis.

Niet wetend wat anders te doen liep ze schoorvoetend naar binnen en ging naast Marion zitten. Voorzichtig legde ze haar arm om haar schouders, zich uitermate bewust van de afwijzing die ze eerder die dag had moeten incasseren. Ze wilde allesbehalve Marion wegjagen. Gelukkig leek dat nu niet het geval te zijn, want haar vriendin liet de aanraking toe en liet zich zelfs tegen haar aan vallen. Drukte haar gezicht in Eva's schouder, alsof verstoppen en niks te hoeven zien de pijn dragelijker zou maken. Al was het maar voor even. Tranen verspreidden zich over de stof van Eva's t-shirt. Waar de pijn vandaan kwam, wist Eva niet. Dat het er was nam ze zonder aarzeling aan. Maar dit was niet de Marion die ze kende. Niet de zachte maar oersterke vrouw, moeder, politieagente. Het was of ze zichzelf had verloren. Wat had dit verdriet, deze wanhoop teweeggebracht?

Eva had tientallen vragen, allen die ze nog niet durfde te stellen. Die ze nog niet wilde stellen. Het kon nog niet, het was te vroeg. Nog te precair. Ze wilde wat doen, maar wist niet wat. In plaats van de vragen te stellen die op haar tong brandden, zou ze Marion in ieder geval blijven vasthouden, alleen maar vasthouden, zodat ze wist dat ze niet alleen was.

Zo zaten ze daar een minuut of twee, vijf, tien? Eva wist het niet zeker. Haar duimen maakten kleine, geruststellende cirkels over Marion's rug. De vlek die de tranen achterlieten op haar t-shirt werd groter en groter, maar dat deerde allerminst. De schouders die schokte onder haar handen hield ze stevig vast. Loslaten zou ze pas als Marion eraan toe was, eerder niet. Die belofte maakte ze in stilte, de garantie dat ze haar vriendin nooit in de steek zou laten.