GŁĘBIA

Rozdział I Przeprowadzka

      Mam 16 lat i zdążyłam odwiedzić wiele parków rozrywki. Byłam na różnych rollercoasterach, ale żadnego z nich nie mogę porównać do tego, co dzieje się teraz w moim życiu.

    Niecałe dwa tygodnie temu siedziałam w rodzinnym domu w Londynie, w Wielkiej Brytanii. Moi rodzice pojechali właśnie na seans do kina, z okazji swojej rocznicy. Dokładnie 27 czerwca 1998 wzięli ślub. Cieszyłam się, bo bardzo się kochają, na tyle, że są że sobą już 25 lat.

Oglądałam właśnie film, jakiś amerykański, niskobudżetowy horror. Po chwili mi się znudził, więc poszłam do pokoju po książkę. Zaczęłam czytanie i nagle usłyszałam pukanie do drzwi. Podeszłam do nich i spojrzałam przez Judasza. Na ganku domu stała policja i samochód z poradni psychologicznej. Niepewnie wpuściłam ich do domu, a oni prędko wyjaśnili po co tu są. Zrobiło mi się słabo. Okazało się, że w samochód wracających do domu rodziców wjechał mężczyzna pod wpływem narkotyków. Uderzenie było tak silne, że mama i tata zginęli na miejscu. Pani psycholog weszła do salonu i zaczęła mnie uspokajać. Nie słuchałam jej. Nie mogłam uwierzyć jak to się stało. "Nie, nie, nie... To nie może być prawda! "

--------&--------

       Około pięć godzin temu wsiadłam do samolotu lecącego z Londynu na Hawaje. Z żalem w sercu pożegnałam rodzinny dom i najlepsze przyjaciółki. Ciotka mieszkająca na wyspie z własnej woli postanowiła zaopiekować się mną, dopóki nie będę pełnoletnia.

     Nie czuje się pewnie, jadąc na dwa lata do członkini mojej rodziny, której na oczy nigdy nie widziałam i nie znam. Wiem o niej tylko tyle, że nazywa się Agatha Johnsson i jest rodzoną siostrą mojej matki. Pewna pani z urzędu miasta pokazała mi stare zdjęcie, na którym ciotka pozuje wraz z moją mamą. Obydwie panie były wtedy bardzo do siebie podobne. Miały takie same, głębokie, piękne zielone oczy. Wiedziałam jednak, że ciotka po latach może wyglądać inaczej,więc miałam obawy czy ją rozpoznam.

     Samolot przelatywał właśnie nad Oceanem Spokojnym. Widok był niezwykły. Różne odcienie niebieskiego łączyły się w jeden i powstała niezwykła barwa wody. Wpatrywałam się w ocean mając nadzieję, że zobaczę jakieś morskie zwierzę. Marzyłam o rejsie jachtem po wodach Pacyfiku od dziecka. Może ciotka ma statek i uda mi się ją do tego nakłonić?

 
     Tak się zamyśliłam, że nie zauważyłam jak do mojego siedzenia podchodzi stewardessa. Kobieta roznosiła właśnie słodkie i słone przekąski. Nie usłyszałam, gdy zadała mi pytanie jaki rodzaj bułeczki bym chciała. Zadecydowała za mnie starsza pani siedząca obok.

- Och, wie pani co, proszę się tą dziewczynką nie przejmować ona tak siedzi i siedzi z godzinkę. Naprawdę nie wiem co się dzieje z tymi dziećmi... To na pewno przez te telefony. Ach... Ta dzisiejsza młodzież... A tak przy okazji, dla mnie ta bułeczka z rabarbarem! - kobieta skończyła swój wywód, a zdezorientowana stewardessa podała jej przekąskę i odeszła od naszych miejsc.

      Nagle z pokładowych głośników odezwał się pilot:

-Drodzy pasażerowie, zaczynamy zniżać się do lądowania. Prosimy o zapięcie pasów i wyłączenie telefonów komórkowych. Dziękujemy i mamy nadzieję, że podróż minęła państwu przyjemnie.

      Poczułam ból w uszach. Samolot rozpoczął lądowanie. W pewnym momencie byliśmy na tyle nisko, że mogłam przyjrzeć się wyspie z lotu ptaka.

      To była mała, w całości otoczona przez wodę wysepka. W niedalekiej odległości od lądu tajemnicza, granatowa barwa wody przechodziła w przejrzysty turkus. Dawało to niesamowity efekt. Piaszczyste plaże, czysta woda i palmy, z których zwisały kokosy. Cały krajobraz wyspy dopełniały zalesione góry, których pewna część na pewno skrywała wiele tajemnic i czekała na odkrycie. Gdy samolot prawie dotknął lądu, zauważyłam klimatyczne, drewniane domki. Dostrzegłam też, że na plaży są odgrodzone lęgowiska żółwi. Nie można było w tamtych okolicach wchodzić do wody, czy surfować. Poruszył mnie ten widok, chociaż spodziewałam się, że mieszkańcy wysp na oceanie na pewno będą bardzo dbać o swoich morskich sąsiadów.