Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Barsten - Bescherming

A/N: verwerking 2 van....tja. Ook beide scènes met en over Maurice in de aflevering Barsten lieten me nog met veel vragen achter. Waarom reageerde Eva zo extreem angstig op het weerzien met haar broer? En waarom reageerde Wolfs zo heftig toen Eva erover vertelde? Wat is er gebeurd in de laatste veertien jaar wat wij als kijker nog niet weten?

-----------

'Eef, nog even over eerder hè, toen ik dat zei, dat Maurice...'

Eva fronste haar wenkbrauw. 'Een gevaarlijke gek is?' Demonstratief zette ze haar handen in haar zij en keek hem aan. Hij moest nu wel met iets heel goed komen, wilde ze ooit nog met hem willen praten hierover. Het zat haar nog steeds hoog.

'Het spijt me is wat ik wil zeggen. Ik had het niet zo sterk moeten verwoorden.'

Eva was niet onder de indruk van deze schuldbekentenis. 'Nee, het is wel duidelijk hoe jij over mijn broer denkt. Ga nou niet beweren dat dat niet zo is.'

Wolfs leek de woorden om zijn reactie te vormen zorgvuldig te kiezen en haalde diep adem. 'Ik had dat nooit zo nadrukkelijk naar jou mogen uiten en had dat voor me moeten houden. En je had gelijk,' voegde hij er knikkend aan toe, 'ik had meteen aan je moeten vragen hoe jij je erbij voelde dat Maurice hier aan de deur stond. Sorry.'

Eva zag aan zijn ogen dat hij het oprecht meende en spijt had, maar kon niet onmiddellijk de strijdbijl begraven. Daarvoor was hetgeen wat was gezegd, te persoonlijk geweest. Ze bleef zich ook zo ontzettend schuldig voelen dat ze Maurice nooit meer had opgezocht of zelfs geen contact had opgenomen. Dat schuldgevoel bleef aan haar knagen, en ze kreeg niet het idee dat Wolfs haar daarin zou steunen. Daarvoor zat zijn afkeer jegens haar broer in de weg. Bovendien was het haar broer en niet die van hem. 'Je kunt het ook niet begrijpen,' maakte ze haar gedachten hardop af.

Wolfs had blijkbaar de signalen opgevangen dat ze niet goed wist hoe te reageren en deed een stap naar voren. 'Ik wil gewoon niet dat hij je weer pijn doet. Toen hij nog vrij was heb je er alles aan gedaan om hem te helpen, terwijl hij er aan zijn kant alles aan deed om zijn leven, en daarmee dat van jou, weer af te breken. Hij heeft je als vuil behandeld en ik wil niet dat hij je nog een keer de ellende mee intrekt.'

Opnieuw voelde ze de woede in zich naar boven komen. 'Ach, ik kan prima voor mezelf zorgen. En toen ook al voor alle duidelijkheid.' De toenadering die Wolfs zojuist had gezocht door een stap naar voren te zetten, deed ze ongedaan door haar armen over elkaar te doen en achteruit te stappen. 'Dat Maurice destijds de verkeerde keuzes heeft gemaakt hoeft niet te betekenen dat...' ze maakte haar zin niet af, want hier kon zelfs zij niet achterstaan. 'Ach, hij is volwassen. Ik heb er ook van geleerd. Ik zal echt niet meer zomaar de kastanjes voor hem uit vuur halen.' Ze wilde nog wat zeggen, maar werd onderbroken door haar partner.

'Ben je serieus van plan om weer contact met hem te zoeken, dat meen je toch zeker niet?' vroeg hij ongelovig.

Hier kon ze dus niet tegen, dat schuldgevoel dat hij haar - bewust of onbewust - aanpraatte. 'Luister Wolfs,' reageerde ze op duidelijke toon, 'Maurice heeft fouten gemaakt, maar ik ook. Het minste wat ik kan doen is naar zijn kant van het verhaal luisteren.'

Wolfs zette met een klap zijn glas op tafel. 'O ja? Zodat hij je weer kan vertellen dat hij nog tientallen gestoorde dingen heeft gedaan, zoals onder invloed van drugs zijn medegevange doodsteken? Zodat jij hem weer in bescherming kan nemen en voor zijn zaak kan pleiten, omdat hij zogenaamd ontoerekeningsvatbaar is, en je hem vervolgens weer in huis kan nemen, hem te eten en onderdak kan geven, terwijl hij een spreekwoordelijke middelvinger naar je opsteekt en weer alles doet wat God verboden heeft, zodat hij binnen een paar weken opnieuw de bak indraait en jou met een kutgevoel achterlaat? Is dat wat je wilt? Want, als dat zo is, dan is dat prima, maar ik wil daar niks mee te maken hebben.' Hij nam een moment om op adem te komen en Eva was te overdonderd om te reageren. 'God, Eef. Als hij nog een keer bij jou in de buurt komt... Ik kan het niet aanzien om je zo te zien,' ging hij verder op een zachtere toon. 'Niet nog een keer.'

Eva werd in één keer teruggekatapulteerd naar die tijd, inmiddels alweer zes jaar geleden. Haar broer zat toen een paar nachten vast voor meerdere winkeldiefstallen. Zijn straf voor het meewerken aan een criminele organisatie lag destijds al ruimschoots achter hem, maar je kon hem rustig bestempelen als een draaideurcrimineel. Hij bleef het moeilijk vinden om op het rechte pad te blijven en kwam telkens weer vast te zitten voor relatief kleine vergrijpen. Ook destijds in 2017.

Tijdens Maurice's tweede nacht in de cel had hij het aan de stok gekregen met een celgenoot die hem ook nog eens van drugs had weten te voorzien. Het scheen zo te zijn dat Maurice door de drugs zo was doorgedraaid dat hij een stuk van de spiegel in de cel had weten af te breken en daarmee zijn celgenoot in een vlaag van woede had gestoken.

Eva had er in die tijd alles aan gedaan om haar broer te beschermen. Tijdens de zaak had ze een psychisch onderzoek geëist, had zorginstanties uit het verleden van Maurice laten oproepen om te getuigen en was zelf ook op de getuigenbank geklommen om in het voordeel van haar broer te pleiten. Hij had een medegevangene dodelijk verwond, dat was het verhaal van het OM. Hij zou het in de gevangenis niet overleven, ze zouden hem vermoorden voor wat hij een van hen had aangedaan.

Bovendien was de steek die hij zijn celgenoot had toegebracht oppervlakkig geweest, en was hij meteen opgehouden toen hij doorkreeg wat hij had gedaan. Daar kwam nog eens bij dat de steek niet de directe doodsoorzaak was. Door een ongelukkige loop van omstandigheden - bloedvergiftiging in combinatie met een ziekenhuisbacterie - was de man overleden, niet direct door de verwondingen die Maurice had veroorzaakt. Eva wist gewoon dat haar broer diep van binnen geen greintje slechtheid in zich had. Daarom wilde ze er toen alles aan doen om hem te helpen.Maurice was uiteindelijk vrijgepleit wegens ontoerekeningsvatbaarheid, onder huisarrest geplaatst en verplicht tot dagbehandelingen in een psychiatrische instelling.

Natuurlijk had Eva hem in huis genomen. Dan was er in ieder geval iemand die tijdens zijn huisarrest voor hem zorgde, zo was ze van mening. Ze kreeg letterlijk buikpijn toen ze zich bedacht wat voor een grove inschattingsfout ze in die tijd had gemaakt. Niet alleen verbrak Maurice regelmatig zijn huisarrest waardoor ze voortdurend de reclassering over de vloer kreeg, hij ging ook weer aan de drank en werd daardoor agressief. Ook tegen haar. Tijdens het huisarrest herkende ze haar broer soms niet meer. Wanneer hij die afwezige blik kreeg, wist ze hoe laat het was. Dan werd hij grof, begon hij met schelden en soms, heel soms haalde hij uit. Ze kon hem meestal tegenhouden, maar niet altijd. Dan kwam de klap zo onverwacht dat ze het niet kon stoppen. Hij leek in die periodes zo verschrikkelijk veel op hun vader.

Natuurlijk beet ze ook van zich af en sprak hem stevig toe. Keer op keer. Dan moest hij altijd huilen en zei hij keer op keer dat het hem speet.

Met Wolfs had ze toentertijd vaak genoeg ruzie gehad. Hij gaf dagelijks aan dat hij het belachelijk vond dat ze Maurice in huis had gehaald en waarschuwde haar regelmatig voor het gevaar. De reden hiervoor was simpel. Hij had de aftakeling bij haar broer wél gezien, terwijl zij nog altijd de hoop had gehad dat het wel goed kwam. Dat door haar invloed en harde werk, Maurice wel weer op het rechte pad zou komen. Wie hield ze toen voor de gek?

De spreekwoorelijke druppel voor haar was pas gekomen toen ze de klap een keer niet aan zag komen en met een blauw oog op het werk was verschenen. Tegen haar collega's en leidinggevende had ze gezegd dat ze tegen een deur aan was gelopen. Zo diep was ze nog nooit gezonken. Zij, iemand die loog over de gevolgen van huiselijk geweld? Op dat moment wist ze dat het niet langer zo kon. Ze kon haar broer niet helpen. Ze had gefaald.

Twee dagen na het incident waarover ze had gelogen, werd Maurice betrapt op het schenden van het huisarrest én op winkeldiefstal. Dit keer had ze niet de agenten tegengehouden die hem kwamen arresteren. Dit keer had ze niet voor hem getuigd. Hij was boos geworden. Had naar haar geschreeuwd dat ze hem verraden had en dat hij haar nooit meer wilde zien. Dat was het laatste wat ze van Maurice had vernomen. Tot deze avond.

'Hij blijft mijn broertje,' fluisterde ze uiteindelijk. Ze wist het niet meer. Ze was zo volslagen overrompeld geweest door zijn onverwachte bezoekje eerder op de avond, dat ze totaal geen idee meer had waar ze nu goed aan deed. Ze had niet eens geweten dat hij alweer op vrije voeten stond. Had absoluut geen idee van zijn verblijfplaats. Zijn leven anno nu was een groot mysterie voor haar, en misschien was dat maar beter ook. Moest het dat ook gewoon blijven. Elke keer als Maurice terug in haar leven kwam, zette hij haar leven volledig op zijn kop en eindigde ze met een gebroken hart. Was dat het waard, of moest ze gewoon uit zijn buurt blijven?

Ze merkte het niet dat er tranen over haar wangen liepen totdat Wolfs naar haar toe kwam en haar in zijn armen nam.