დღემ ისევ კოშმარულად ჩაიარა,ჯერ კიდევ მახსოვს როგორ ვერთობოდით მე და თეჰიონი ჩემს აახლის, როგორ ჩავაბარეთ ბოლო გამოცდები , როგორ დავახწიეთ ყველანაირ სწავლას თავი,
ჩვენ ხომ ვიწყებდით ახალ ცხოვრებას, ცხოვრებას რომელიც ჩვენი ნაბიჯებით უნდა შეგვექმნა...
მატელი თვეები მის სიკვდილს ვგლოვიბდი, მანამ სანამ სამმა მანქანამ არ ცამიარა და მისი სახე დავინახე, მკმეცა იმედი, მივხვდი რომ ცოცხალი იყო, მაგრმა არავისთვის არ მითქვამს, მისი მშობლები საზღვარგარეთ წავიდნენ, ერთხელ გააფარტხალეს ფეხი, არიქა პოლიციაო და მერე წავიდნენ, ალბათ საშუალება არ ჰქონდათ, ან აღარ ადარდებთ, მაგრამ მამამისი ასეთი არ არის და ვიცი ყველაფერს გააკეთებდა, მაგრამ ფინანსები არ უჭერდა მხარს და ვეღარ გაქაჩეს...
ახლა ჩემი ველდებულებაა მასზე ვიზრუნო...
ვაპირებ ამ იუნგის მივწერო და აქ მოვიყვანო... მართლაია ძალიან მრცხვენია ამგრამ ეს უნდა გავრისკო...
მე, მე არ დავიხევ უკან...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
(ისე კომპლიმენტი მაინც უნდა მითხრათ,ასეთი მაგარი ინსტას ფეიჯი რომ გავაკეთე🤣)
ტელეფონი ხელში კარგად მოვიმარჯვე და მინ იუნგის თავაზიანად მივწერე, მანაც მალევე მიპასუხა...
ვერ ვიჯერებ, ხვალ მინ იუნგის შევხვდები!!! მთავარია დებილივით არ მოვიქცე და ყველაფერი არ ჩავაშხამო...
ხვალისთვის დედა და მამა საღამოს აქ არ იქნებიან , ძალიანაც კარგი...
