- Özlemek -
"Bugün yine kabuğuma çekilmek geldi içimden. Sanırım kalbim acıyordu. Çünkü bu acı çok farklıydı.."
Bir zaman sonra alıştım dediğimiz acılar bile yakıyor canımızı, özlüyoruz. Ama özlememiz bütün bu kırgınlıkları görmezden gelip affedeceğimiz anlamına gelmez.
"Değer veren hatasını açıklar, konuşur, anlatır, ne yapar eder gönlünü alır. Zaten o çabasından anlarsın seni kaybetmekten korktuğunu, affedersin. Değer vermeyen de bahaneleri sıralar."
Affetmek güzeldir, iyi hissettirir insana. Ama bir zamanlar canımızı çok yakan ve gerçekten affı mümkün olmayan şeyler için aynı şeyleri söyleyemeyeceğim. Bazen kırgın olduğum insanları affetmek istiyorum, çünkü özlüyorum. Ama sonra üzüleceğimi ve hatta ağlayacağımı bildikleri halde beni üzen insanlar gelince aklıma vazgeçiyorum.
Vazgeçmenin bu hayattaki en zor şey olduğunu söyleyebilirim. Hiçbirimiz bir şeylerden tam anlamıyla vazgeçmeyiz. O şeyler hep bir yerlerde kalır ve belki bir süre sonra hayatımıza tekrardan dahil olur. Vazgeçtim, dediğimiz şeylerden bile aslında vazgeçmediğimizi onları tekrar hayatımıza dahil ettiğimizde anlarız.
Bu durum bazen güzel, bazen ise yine aynı sonuçları doğurur, kırgınlıkla dolu o zamanları...
Her güzel şeyin bir acı tarafı olduğu gibi acı veren şeylerin de elbette güzel yanları var, özlemek gibi. En çok acı veren şeylerden biridir. Birini özlerken kalbimiz acır, ama aslında güzel şeydir özlemek. Bize birçok şey hatırlatır, kıymetini bilmediğimiz zamanları, insanları, anları hatırlatır. Özlediğimiz anlar hep en mutlu olduğumuz anlardır. Özlediğim anları düşündüğümde, o zamanlar ne kadar da mutluydum diye hüzünleniyorum. Bu bana o günleri geri getirmiyor, ama kıymetini anlıyorum.
"insanları affedecek kadar olgunum, ama onlara tekrar güvenecek kadar aptal değilim."
(William Golding)
Bu satırları yazarken kelimeler çok kolay dökülüyor, ama bu benim hayatımda sürekli bir sorun. İçimde kopan fırtınaları dışarıya yansıtmam ve yalnız kalmayana kadar da ağlamam. Çünkü bu durum benim güçsüz olduğumu gösterir. Acı çekmek ve ağlamak güçsüz olduğumuz anlamına gelmez. Ama bunu dışarı yansıtarak yaşarsak, insanlar bizi güçsüz görürler.
Ve bu durum onları daha da mutlu eder. Onlar bizi hep görmezden gelirler ve biz onları önemsedikçe de onlar bizi önemsemezler.
"Hiçbir insan görmek istemeyen kadar kör değildir.."
(İbn-i Sina)
Artık böyle bir çabam yok. Görmek isteyen görür, sevmek isteyen sever, sevense hissettirir. Belirsizliklerle daha fazla savaşamam. Yorarsa insanı, belirsizlik yorar.
