ANKA Küllerin Ateşi

9. BÖLÜM Mardin

.....

Otelden çıkmış havaalanına gelmiştim. Şimdi de oturmuş uçağımın anonsunu bekliyorum. Asıl garip olan şey üstümde tanıdık bakışlar hissediyorum ama dönüp bakmadım, her kim ise fark etmediğimi bilmesi daha iyi olur.

~
~

Uçağa binmiştim, kendimce son kontrollerimi yapıyordum. Yanımda ani bir ağırlık hissetmem ile refleks olarak kafamı kaldırıp baktım. Ama-

(E)Nasıl lan!?

(A) E bu çok saçma-

Karşımdaki kişi uçurum da karşılaştığım kişiyle aynıydı, ne aynısı resmen o! Bana umut ve sevgiyle bakıyordu.
Ama neden? Her ne kadar şaşırsam da maalesef kendisi bunu göremiyor. Telefonum çalınca bakışlarımı ondan çektim hala kim olduğunu bilmiyorum. Arayan Mete'ydi
Açtığım gibi bağırmaya başladı
"YA SEN MAL MISIN GERİZEKALI KADIN! HAYIR YANİ KIZ GERÇEK AİLESİNİ BULUYOR HABERİMİZ YOK! TAYİNİ ÇIKIYOR YİNE HABERİMİZ YOK! BEN NE YAPACAĞIM SENİNLE YA!" yanımda ki adam şaşkın ördek gibi bakıyordu, görüntüsü çok komikti bir dakika yeni fark ettim de bu adamın bakışları neden bana bu kadar yakın ve tanıdık geliyor ki?

Dikkatini telefona ver Adel

Haklısın. "Mete sakin ol kardeşim vakit bulamadım yeni arkadaşlar falan derken unutmuşum" "lan eşya mıyım kızım ben" derin bir nefes aldı "sen o uçaktan inene kadar konuşmayalım" bu dediği ile telefona bakakalmıştım -adam hala beni izliyor orası ayrı- bir anda kahkaha atmam ile bu sefer tüm gözler benim üstümdeydi adam hariç o ise bu hallerime alışmış gibi bakıyordu. Umursamayıp kafamı geriye yasladım ve camdan bulutları izlemeye başladım. Sanki her gün görmüyormuş gibi..

~
~

Gözlerimi uçağın inişe geçmesiyle açtım.

Normal insanlar şu anda uyumak yerine yaşadığı olayları düşünür·

Biz normal miyiz?

O ikisi 'normal insan' kavramını tartışırken ben yanımda ki adamın kalkmasını bekliyorum, ama kasıtlı olarak eşyalarını daha yavaş topluyor. Aa Yeter ama! "Kardeşim adın ne senin" adam diye, diye nereye kadar. "K-kerem" "bakın Kerem bey acelem var, sizin eşyalarınızı yavaşca toplamanızı bekleyemem anlatabiliyor muyum? Ya siz kalkın ben geçeyim öyle toplayın eşyalarınızı, ya da bir zahmet hızlanın!" Böyle sert konuşmamı beklemiyordu galiba? Eşyalarını daha hızlı toplayıp geçmem için yer verdi "Allah razı olsun zahmet oldu size de" diyerek hızlı adımlar ile önce uçaktan sonra da havaalanından çıktım. Bir taksiye binip ayarladığım eve gitmeye başladım, iki katlı bahçeli küçük bir evdi

Bu mu küçük?

Tamam birazCIK büyük olabilir. Zaten evi özellikle biraz büyük seçtim. Yeni timde ki askerlerin geleceklerinden haberleri yok dolayısıyla kalacak yerleri de belki burda birlikte kalırız diye düşünmüştüm. Hem sokakta ful böyle evlerden olduğu için de rahat oluruz.

Mantıklı, tebrikler.

Neyse onu bunu bırakın, eve geldik. Yanlız düşündüğümden de güzel bir ev. Eve grip odamı seçtim. Şimdi de üstümü giyinmiş, Karargaha çıkmak için hazırlanıyordum. Evden çıkıp bir taksiye bindim. "Nereye hanım kızım" "Karargaha abi" "kimin asker, zordur asker beklemek" yüzümde hafif bir gülümseme peyda oldu "benim" "anlamadım kızım" dedi aynadan bana bakarak "asker, benim" şaşırmıştı o da herkes gibi.
"sağol abi" "ne demek hanım kızım dikket edin kendinize" baş selamı verip taksiden indim. "Buyurun hanımefendi ne için gelmiştiniz yardımcı olayım." Asker kimliğimi çıkarıp gösterdim kimliğe ve yüzüme baktı, sonra tekrar kimliğe ve yüzüme baktı "aslanım kapıyı açmayı düşünüyormusum" "t-tabi komutanım buyrun" içeriye girip etrafa bakındım, içtima yapan iki tane tim vardı. Bahçede ki askerler ve timlerin gözü içeri girmem ile beni buldu, ama en çok dikkatimi çeken o kahverengi gözler, komutanlarıydı galiba binaya girene kadar da o sert bakışlarını üzerimden çekmedi..
Er'lerden birini durduralım bakalım. "Koçum bak bir bana" bana garip garip bakmaya başladı ne var kardeşim niye öyle bakıyorsun?