BLACK BELTER KONG PRINSESA

The End!! kami nahhhh!!!

Pinigilan ko ang pagbagsak ng aking luha dahil baka pagmulan ng baha. Gusto kong suntukin ang tricycle driver sa mukha para may karamay ako sa sakit. Pero naisip ko na hindi na dapat dahil higit na mahapd ang nararamdaman ko. Hindi nga ako natalo sa laro namin ng daddy ni Jane kanina pero checkmate na ako sa larong binuo ni Jane.

Hindi ko inakalang mamahalin ko si Jane. Pinalampas ko ang pagkakataon kaya ngayon ko lang naiisip na mahalaga sa akin ang brat na iyon. Kung kailan wala na siya. Kung kailan nasa bisig na siya ng iba. Handa ko na sanang ipagtapat ngayon araw na mahal ko siya pero nabahag ang buntot ko dahil sa nakita ko.

Masakit tanggapin na kaya akong paglaruan ni Jane. Kaya pala maganda ang usapan namin kanina dahil may binabalak siya. Lahat ng detalye ng pagdating ko ay inalam niya para harapan kong makita ang mainit na tagpo nila ni Dexter. Alam ko wala akong karapatan na magalit pero hindi na siguro tama na gawin ako tanga sa harap nila.

Sa bukana na lang ng eskinita ako bumaba. Ayokong makita ako ng magulang sa ganitong sitwasyon. At wala akong lakas ng loob na ipaliwanag ang lahat. Mauunawaan naman siguro nila na ang hindi pagdalaw ni Jane sa bahay ay nangangahulugang hindi na kami parte ng buhay ni Jane.

Umupo ako sa tapat ng puno ng nara, lugar na minsan naming tinambayan ni Jane. Mayabong na ulit ang puno at wala ng bumabagsak na bulaklak. Sana kasing tibay ko ang puno bulong ko sa sarili ko para hindi ako nakararamdam ng sakit. Isinumpa ko sa nara na ito na ang huling araw na makakaramdam ako ng sakit. Bukas ibang Zoilo na ang haharap sa tao. Wala ng babae ang makapaglalaro ng damdamin ko.

Nagring ang phone ko. Si Jane ang tumatawag. Hindi ako nagtatanim ng galit pero hindi pa ako handang kausapin siya. Sapat na ang nakita ko. Hindi ko na kailangang marinig ang balita niya na nagbalikan na sila ni Dexter. Siguro noong mga panahong hindi kami nagkikita ay nagkamabutihan na ulit sila.

Hindi ko sinagot ang mga tawag niya. Ilang minuto pa ay nagtext siya sa akin. "Loi, asan ka na? May sasabhin ako sa'yo."

"Jane, I'm sorry," reply ko. Buo na sa loob ko na wala ng pag-asa ang nararamdaman ko.

Ayokong magpaliwag. Hindi ko gawain ang makipagtalo. Kaya pinatay ko muna ang cellphone bago ko masabi ang hindi kanais-nais. Mahalaga sa akin si Jane kaya hindi ko gustong magsalita ng masama laban sa kanya.

Umupo ako sa may bangketa at nagpalipas ng oras. Matagal akong nanatili sa ganoong posisyon. Minimal ang ginawa kong pagkilos. Napapaangat lang ng bahagya ang aking ulo tuwing may mga dumadaang sasakyan sa kalye.

Natawag ang atensyon ko ng ilang sundalong humimpil sa may tindahan. Wari ay may inuusisa at maya-maya pa ay lumapit sa aking kinauupuan.

"Ikaw ba si Zoilo Datu?" tanong ng lalaking nakauniporme na pangsundalo.

"Opo. Ako nga po," sagot ko naman agad.

"Pinapatawag ka ni Sir. Kailangan mong sumama sa amin," singit ng isa pang lalaki. Medyo natakot ako kahit wala naman akong kasalanang ginagawa.

"Bakit po?" pagtataka ko. Bakit kailangan pa akong sunduin?

"Maglalaro yata kayo ng chess." Nakahinga ako ng maluwag. Sa mga napapanood ko sa tv ang mga ganitong eksena ay madalas kinikidnap at ginagawang alipin ng mga matrona. Buti na lang at chess lang ang pakay nila. Siguro nakarating na ang daddy ni Jane kaya gustong ituloy ang naudlot na laro namin kanina.