CHAPTER 18
"O-OPO..." nakangising sagot ni Aillyn sa kanila.
"Ilan na pong taon, Ate Aillyn?" tanong ni Julie kay Aillyn.
"3 years old na," sagot nito.
"Ah, ganun po ba," sagot ni Julie, sabay tango. Napatingin ang magulang ni Rian sa kanya, halatang nagtataka. Kaya naman nagulat siya nang biglang magsalita ang kanyang ama.
"Ikaw, Rian? Wala ka bang tinatago sa amin?" tanong nito. Bigla siyang kinabahan. Ayaw niyang ipaalam sa kanila na may anak na siya, lalo’t hindi pa niya lubos na kilala ang ama ng bata dahil na rin sa pagkawala ng kanyang alaala. Ilang minuto siyang hindi makagalaw o makapagsalita. Pero nabasag ang katahimikan nang magsalita si Aillyn.
"A-ah, wala po. Wala po siyang tinatago," sagot ni Aillyn. Napatingin siya rito, halatang nagpapasalamat.
Ayaw niyang magalit ang kanyang ina at ama sa kanya dahil sa mga nangyari. Hindi naman niya sinadyang magsinungaling, pero natatakot siyang sabihin ang tungkol kay France. Baka isipin nilang bayaran ang bata o anak niya sa labas. Ayaw niyang mangyari iyon dahil mahal na mahal niya ang kanyang anak. Ayaw rin niyang masaktan ito o hindi ito matanggap ng kanyang mga magulang.
Gusto ni Rian na sabihin ang totoo, kaya nagsalita na siya. Ayaw niyang itago ang lahat at lalo na ang magtanim ng galit ang kanyang mga magulang sa kanya.
"M-Ma?" panimula niya. "P-Pwede po ba tayong mag-usap?" tanong niya. Tumayo ang kanyang ina mula sa pagkakaupo sa sofa at sinenyasan siyang pumunta sa likod.
"Ano ba ’yon, Rian?" tanong nito nang makarating na sila sa terrace. "Alam mong ayoko ng nagsisinungaling ka," sabay turo sa kanya. Kinakabahan siya, natatakot na baka hindi nito matanggap si France. Pero nanaig ang kagustuhan niyang sabihin ang lahat.
"A-Ahm..." Bumuntong-hininga muna siya bago nagsalita.
"Ma, m-may anak na po ako," sagot niya. Nagulat ang kanyang ina at napanganga.
"At noong tatlong taon na ang nakakaraan, nagka-amnesia po ako. Hanggang ngayon, hindi ko pa rin maalala ang lahat," umiiyak niyang sabi. Masakit lang isipin na pati ang sariling pamilya, hindi niya maalala.
"I-Ikaw? May amnesia ka?" tanong nito nang nauutal. Nakayuko siya, umiiyak, at tumango bilang sagot.
"Bakit? Ano bang nangyari?" Bakas ang lungkot at takot sa boses ng kanyang ina.
"Nakita... lang po kasi ako ni Betty sa ilog, at dinala niya ako sa ospital," sagot niya habang humihikbi. "Tsaka, pagkagising ko... wala na akong maalala." Lalong bumuhos ang kanyang luha.
Niyakap siya ng ina. "Okay lang ’yan. Maaalala mo rin ang lahat, anak," sabi nito habang hinahaplos ang kanyang buhok.
Nananatili siya sa bisig ng kanyang ina nang marinig nila ang boses ng ama.
"Ano ’yang pinag-uusapan ninyo?" tanong nito. Napakalas siya sa yakap ng ina at pinunasan ang mga luha.
"Ah, wala po. Magpapaalam lang po akong uuwi na," sabi niya habang pilit na ngumingiti.
"Sige, may bata pang naghihintay sa inyo," sagot ng ama. Napahinto siya sa sinabi nito.
"Po?" tanong niya.
"Alam ko na, Rian. Kaya huwag ka nang maglihim sa akin," sabi ng ama sabay yakap sa kanya. Nagulat siya, pero ginantihan ang yakap at muling napaiyak.
"Pa..." bulong niya.
"Shh... okay lang. Naiintindihan ni Papa," sabi nito.Narito ang na-edit na bersyon ng iyong isinulat para mas malinaw at mas maayos ang daloy ng kwento:
Kinalas na siya sa pagkakayakap ng ama at nagpaalam nang umuwi dahil malapit nang mag-alas-diyes. Ayaw niyang abutin pa ng alas-dose bago makarating sa kanilang bahay. Habang nagda-drive, natutuwa siya sa iniisip. Sinabihan kasi siya ng kanyang ina na dalhin si France sa susunod na pagbisita nila. Gusto raw nitong makilala ang kanyang apo, ang unang apo ng pamilya, at makasama kahit sandali.
Pagkarating nila ni Aillyn sa bahay, agad nilang napansin ang dalawang lalaking nakaupo sa may gate. Nilapitan nila ang mga ito. Napansin niya si Principal Clifford, ngunit hindi niya kilala ang isa. Laking gulat niya nang makita si Aillyn na napanganga sa nakikita at sinimulang sipa-sipain ang kasama ni Clifford.
"Hoy! Anong ginagawa mo dito, ha?" galit na sigaw ni Aillyn habang sinisipa ang isa. Napatingin si Rian kay Clifford, nilapitan ito, at sinubukang gisingin.
"Sir? Anong ginagawa niyo dito?" tanong niya habang tinatapik ang mukha nito. Nagising naman agad si Clifford at tumayo, halatang lasing.
"Ikaw pala... Rian," sambit nito. "N-nandito ka na... uwi na tayo sa bahay, please."
Nagtaka siya sa sinasabi nito. Bahay? Bakit naman ako uuwi sa bahay niya?
"Anong pinagsasabi niyo, Sir?" tanong niya, litong-lito. Tinawanan lang siya ni Aillyn.
"Iwan na natin 'yang dalawa diyan," sabi nito. Akmang aalis na si Aillyn nang biglang hawakan ng lalaking nakaupo ang pulsuhan niya.
"H-Hoy, Kio! Anong ginagawa mo dito?" tanong niya habang pilit kinakalas ang pagkakahawak nito.
"Halikana, uwi na tayo sa bahay, please," sambit ng lalaki, halatang lasing din.
Nagtaka si Rian at napalingon kay Aillyn. "Aillyn, sino ba ’yan?" tanong niya habang nakatingin sa lalaking kasama ni Clifford.
"Mamaya ko na sasabihin. Halika na, ang mga ba—" natigilan si Aillyn at sinenyasan siya na pumasok na lang sa bahay.
Agad siyang tumakbo papasok sa loob. Iniwan talaga nila ang dalawa sa labas. Una, hindi niya maintindihan kung bakit nandoon si Principal Clifford. At pangalawa, wala siyang ideya kung sino ang lalaking kasama nito na mukhang may kaugnayan kay Aillyn.
Pagkapasok nila, agad niyang hinarap si Aillyn. "Aillyn, sino ba talaga ’yung isang kasama ni Sir Clifford?"
"’Yun ang ex-husband ko," sagot nito.
Napatigil siya sa paglalakad, nanlaki ang mga mata. "Talaga? ’Yun?"
"Oo. Halika na, puntahan na natin ang mga anak natin," sagot ni Aillyn sabay hila sa kanya papasok at ini-lock ang pintuan.
"Anong ginagawa mo? Hindi na makakapasok ang dalawa," sabi niya habang inilalapag ang kanyang bag sa sofa.
"Alam mo bang mahilig ang mga ’yon mang-akyat ng bahay?" sabi ni Aillyn, naka-cross ang mga braso.
Napaisip si Rian. Teka, parang may kakilala ako na ganyan. Dati, mahilig ding mang-akyat ng bahay. Pero bakit hindi ko maalala kung sino? Palagi ko pa nga itong napapanaginipan.
"Talaga?" tanong niya, napanganganga. Pinandidilatan siya ni Aillyn bago siya iniwan doon.
Umupo siya saglit sa sofa, itinataas ang tingin sa ilaw na nakasabit. Bulong niya sa sarili, Sana maalala ko na ang lahat.
Pumikit siya. Pagod na pagod na siya at gusto muna niyang magpahinga.
YOU ARE READING
MY PROFESSOR IS MY EX BOYFRIEND (COMPLETED)
Romans(UNDER EDITING) He was scared of his mother. If he did not go to the US, he would also lose his sight and food. Rian would also be affected if he did not go. His mother could even make Rian leave their home. Clifford had no choice but to go and lea...
