CHAPTER 19
Napabalikwas si Rian nang gisingin siya ng maliit na kamay na pumipisil sa pisngi niya. Agad niyang nakita si France na nakangiti sa kanya.
"Oh, baby, why are you still awake?" tanong niya habang yumakap ito sa kanya.
"I miss you, Momma. Hindi ako makatulog kapag wala ka sa tabi ko," lambing ng bata, mababa ang boses na tila nagtatampo.
"I miss you too, baby," sagot niya habang hinahalikan ito sa pisngi. "Okay, let's go back to sleep, ha? Para hindi ka magka-eyebags, okay?" Tumango naman ito. Binuhat niya si France at dinala pabalik sa kama nito. Sinabihan niya ang anak na matulog muna habang siya naman ay maliligo bago matutulog.
Pagkatapos maligo, nagbihis siya at inayos ang sarili bago tuluyang humiga sa kama. Hindi nagtagal, nakatulog na rin siya.
---
Habang natutulog, muling bumalik sa panaginip ni Rian ang bahagi ng kanyang nakaraan—isang bahagi ng buhay niya na pilit niyang inaalala.
"Please po, parang awa niyo na… pakawalan niyo na ako," bulong niya habang nanginginig. "Please… wag po, maawa kayo sa baby ko…"
Mabilis na pumasok si Betty sa kwarto niya matapos marinig ang malalakas na ungol at tila paghingi ng tulong. Nilapitan nito si Rian at niyugyog ang kanyang balikat.
"Ate? Ate Rian? Anong nangyayari sa ’yo?" tanong nito, halatang nag-aalala. Ngunit tila ba hindi pa rin nagigising si Rian mula sa masamang panaginip.
Mas binilisan ni Betty ang pagyugyog hanggang sa tuluyan na itong nagising.
"Ate?" Tawag muli nito, na pumukaw sa diwa ni Rian. Agad siyang napabalikwas, pawis na pawis. Napahawak siya sa ulo niyang medyo masakit.
"Anong nangyayari sa ’yo, ate?" tanong ni Betty, puno ng pag-aalala.
"Ah, wala… nananaginip lang ako," sagot niya habang hinilamos ang mga palad sa kanyang mukha.
"Sige na, Betty. Matulog ka na," pagtataboy niya rito.
"Ayos lang po ba talaga kayo, ate?" tanong ulit nito. Tumango siya nang mahina.
"Sige po. Kung kailangan niyo ng tulong, sabihan niyo lang ako." Pagkasabi nito, tumayo si Betty at lumabas ng kwarto. Naiwan si Rian na nag-iisip.
Bakit hindi ko maalala ang mga nangyari sa akin tatlong taon na ang nakalipas? tanong niya sa sarili.
Gusto niyang malaman ang totoo—kung bakit siya nawalan ng alaala, kung sino ang mga taong iniwan niya sa nakaraan, at higit sa lahat, kung sino ang ama ni France.
MAAGANG gumising si Clifford kinabukasan. Excited siya dahil unang araw niya bilang principal. Pagkatapos maghanda, pumunta siya sa opisina para simulan ang araw.
Habang naglalakad papunta sa office, lahat ng mga tao sa paligid niya ay nginingitian siya. Ngunit hindi niya iyon pinansin at dumiretso na lang.
Pagbukas niya ng pintuan ng kanyang opisina, bumungad sa kanya si Princess. Kumunot ang noo niya at binigyan ito ng tanong na tingin.
"Why are you here, Princess?" tanong niya. Lumapit ito sa kanya at akmang hahalikan siya. Mabilis niyang iniwas ang sarili at dumiretso na lang sa swivel chair niya.
"I'm here for you. You're not happy?" sagot nito.
"No, I'm not," sagot niya nang diretso. "And please, get out of my office. May gagawin pa ako."
Ngunit hindi natinag si Princess. Pumunta ito sa likod niya at sinimulan siyang hilutin.
"Princess… get out!" sabi niya nang madiin, sabay turo sa pintuan.
Nagbago ang ekspresyon ni Princess, tila nasaktan. Pinakalma ni Clifford ang sarili bago nagsalita.
"I'm sorry. Nabigla lang ako," sabi niya.
"It's okay. Gusto ko lang naman sanang masahiin ka," sagot nito.
"Hindi na kailangan. Maayos naman ako." Ngunit hindi pa rin ito umalis at ipinagpatuloy ang pagmasahe. Napailing na lang siya, ayaw na niyang palakihin pa ang eksena.
Naglalakad si Rian papunta sa opisina ni Principal Clifford. Gusto niyang itanong kung saan ang room na tuturuan niya dahil hindi pa dumarating si Xhing, at ang guard naman ay walang alam.
Pagbukas niya ng pintuan, natulala siya sa nasaksihan—si Clifford at si Princess na naghahalikan. May kung anong tumusok sa puso niya, at tila nawalan siya ng lakas sa pagkakatayo. Napahawak siya sa ulo at pagkatapos ay sa dibdib.
Bakit ganito? Bakit ako nasasaktan? Wala naman akong pakialam dito, ’di ba? At girlfriend naman yata niya iyon.
Humigpit ang hawak niya sa doorknob. Napansin ni Clifford ang presensya niya at agad na kinalas ang halik. Nagkatitigan sila ni Clifford, ngunit hindi nagtagal ay umiwas na siya ng tingin.
"Ah… naistorbo ko ba kayo? Sige, alis na ako," utal niyang sabi at sinubukang isara ang pinto. Ngunit pinigilan siya ni Clifford.
"Wait, Rian!" tawag nito. Napahinto siya ngunit hindi niya ito nilingon. Ramdam niya ang pagpatak ng mga luha sa kanyang pisngi.
Bigla niyang sinampal si Clifford nang lumapit ito. Nagulat si Clifford, maging siya. Hindi niya maintindihan kung bakit siya nasasaktan nang ganito.
"I-I'm sorry… hindi ko sinasadya," bulong niya habang patuloy ang pag-agos ng luha.
"Nakakaalala ka na ba?" tanong ni Clifford.
Umiling lang siya at tumalikod. Hindi niya kayang harapin ang sitwasyon. Habang naglalakad palayo, pinunasan niya ang mga luha sa pisngi.
Gulong-gulo ang isip niya. Gusto niyang malaman ang totoo, ngunit tila hindi pa dumarating ang tamang panahon.
Kunting tiis na lang, Rian. Makakaalala ka rin.
YOU ARE READING
MY PROFESSOR IS MY EX BOYFRIEND (COMPLETED)
Romance(UNDER EDITING) He was scared of his mother. If he did not go to the US, he would also lose his sight and food. Rian would also be affected if he did not go. His mother could even make Rian leave their home. Clifford had no choice but to go and lea...
