Selam benim adım
lia
ben yanlız bir kızım. yanlız olmamîn sebebide
sadece babam. yani yıllarca baba diye ağzızımı
alışdırdırdığım ama alışacak
bir derecede olmayan sanki bana lanetlenmiş isim.
bunun sebebide babamın beni yetim'öksüz bırakmasıydı. küçükdüm sadece babamın gözlerimin
önünde annemi öldürdüyü gece.O gece babam
içkili gelmişdi
ama sanki hep içkili geldiği gibi diyildi sanki o yüzündeki sinir hiç olmayan bir sinirdi
ilk önce annemi dövmüşdü. Orda öylece olan çığlıklarım sebebsiz değildi babamın cebinden
çıkan o bıcak hayatımı karaltmışdı o annemi öldürdüğünden beri teyzemle yaşıyorum
içimdeki acı hala dinmemişdi
yıllar geçmişdi yine acım dinmemişdi.
yıllar sonra babamı gördüm ben.
ama içkmde çok kötü bir sinir vardı onun yüzüne bakamıyordum Çünkü babamdan nefret ediyordum
ona bakamıyordum
sonra yanıma gelen teyzemi gördüm.
teyzem çok ama çok sinirli bir şekilde bana seslendi
''o artık senin baban değil!''
babamın gözünden bir damla yaş aktı.
ve dedi "kızım!" sadece ilk defa-ydı ki, babamın bana kızım demesi ama yapamazdım sırf
bana kızım dediği için değil bana yapdıklarından sonra ona baba diyemezdim sinirli bir şekilde yoluma devam ederek eve gittim ama sinirli halde ağlıyordum
okula gidiyordum 8-ci sınıfdım 14 yaşındaydım sınıf
arkadaşlarım hep babalarının onlara ne aldıklarını nereye götürdüklerini konuşuyordular
Ama ben sadece susuyordum benim için ne kadar acı olsada ama yıllar'Zamanlar geçti
Üniverstedeydim o,zamanlar çalışkandım çünkü
teyzeme ne kadar yük olduğumu biliyordum ama teyzem
hiç bir şey söylemiyordu ama o gün anladım ki,artık
Ayaklarımın üstünde durucakdım çalışmaya başladım
ve en iyi Üniversteye katıldım çok iyi para alıyordum çünkü işe başlamışdım. teyzem benimle hep qurur duyardı
"Aferim kızım artık başarıyorsun ayaklarının üzerinde dura biliyorsun"
iyi geçiniyorduk birden bir haber geldi
babam refat etmişdi.
Bilmiyordum babamın mezarına gitmelimiydim.
gittim.Ağlamıyordum ama içimde bir soğukluk vardı
Sonra kanser olduğumu öğrendim doktorlar derdime deman
olucak bir ilaç bulamamışdılar
Sadece çok az vakitden öle bileceğimi ihtimalından söylüyordular.Teyzemin her gece çığlıkla ağladığını duyduyordum.
Yanına gittim ona ben ölsemde Ruhum bu evin
içinde olacak seni hep sevicem.
dedim. ben o geceyi Yanlız ruhlar isimlendirmişdim
çünkü
Annemin tek bir kazağı vardı yırtık.Annemin hiç digerleri gibi Çok güzel elbiseleri yokdu hep
Annemi hatırladığımda o kazağı koklardım ben
kan kokusu üstünden gitmemişdi hala
ama yinede dünya güzeli koku o kazağın
üstündeydi
en son doktora gitdiğimda sadece 1 günüm kaldığınığını söylemişdi doktorlar ama hiç ağlamadım
o 1 günümü ben annemden kalan ne hatıra varsa koydum önüme.
onların yanında uykuya kalmışdım. ama o son nefesimdi. hayata aniden gözlerimi yumdum
ama hep annemin kokusuyla olan o kazağın kokusunu
o evden ayırmadım.............
