Keşke tek derdimiz daha fazla oyun oynayabilmek olsaydı,insanları tanımamış olsaydık,hep çocuk kalsaydık,çocukken zaman dursaydı hep büyümek isteyip hiç büyümeseydik,korktuğumuzda anne babamıza sımsıkı sarılabilseydik,salonda uyuya kalıp sabah uyanınca kendimizi yatakta bulsaydık,olgunlaşmak büyümek istemeseydik,karşıdan karşıya geçerken anne babamızın elini sımsıkı tutabilseydik büyüdükçe 'çok malmışım' demeseydik ama ne yazık ki hepsi keşkelerde,büyüdük,çevremiz genişledi ve insanları tanımaya başladık bir şeyden korkunca annemizin babamızın yanına gidemez olduk,daha fazla oyun oynamak dışında çok fazla dert edindik,küçükken hepimiz uykudan nefret ederdik şimdi uykuyu deliler gibi sever olduk,uykunun tek kaçış yolu olduğunu düşündük ki öyle zaten
İstediğimiz,hayalink kurduğumuz herşey rüyamızda gerçekleşti sadece ve tek teselliz o oldu ben bu yüzden bişeyin hayalini kurmayı yada bişeyi istemeyi bıraktım ve hedef olarak görmeye başladım ve bu sayede kimseye güvenmemem gerektiğini çok iyi anladım
İnsanları tanıdıkça içimizdeki çocuğa sımsıkı sarıldık,tabi pek çogumuzun çocukluk ruhu yok oldu kendi isteğiyle değil ona yapılanlat yüzünden,aslında ne olursa olsun içimizde bir çocuk vardır;ama bunu dışarı vuramayız yada vurmak istemeyiz,yalnız olmayı severiz insanlardan kopup kitaplara,müziklere bağlanırız
Hadi ilk adımı sen at içindeki çocuğu herkeze göster
